ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΛΥΚΑ ΠΑΙΔΙΑ!

 Οι ναζί δεν είναι UFO 

Του Niko Ago

Protagon,  07/08/13

Στην Ελλάδα, για αρκετούς ανθρώπους, κυρίως για όσους δεν ήρθαν αντιμέτωποι μαζί τους, οι ναζί είναι μια αόρατη οντότητα. Αν εξαιρέσουμε εκείνους που ο «σοφός λαός» έστειλε στη Βουλή και τους βλέπεις, τους άλλους τους περιγράφουν ως μερικούς με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρες μπλούζες. Ή, ως κάποια ανώνυμα nickname στο διαδίκτυο, που απειλούν, βρίζουν, χυδαιολογούν, υπόσχονται αίμα αλλά και «πουλάνε» πολύ πατριωτισμό. Αυτή είναι μια βολική εκδοχή και για τους ίδιους, νομίζω. Αν, όμως, έρθεις σε επαφή μαζί τους, παύεις να πιστεύεις στην αορατότητά τους. Διότι δεν είναι UFO αλλά ζουν ανάμεσά μας και είναι ατόφιο προϊόν της κοινωνίας και, εννοείται, δεν δημιουργήθηκαν ούτε από κάποια αόρατη εντολή των δυνάμεων του υπερπέραν ούτε με προεδρικό διάταγμα.

Η διαδρομή, από τη σουηδική πρεσβεία στο Καλλιμάρμαρο στο σταθμό υπεραστικών ΚΤΕΛ στον Κηφισό, με ταξί και στη συνέχεια ένα ταξίδι με λεωφορείο, υπήρξε για μένα διδακτική. Ο ταξιτζής, ένας πολυλογάς μεσήλικας, άρχισε να μιλάει στο κινητό, μόλις κάθισα. Είπε πολλά, μιλούσε και για τον πεθερό του που τον πήγε στο Λιμάνι του Πειραιά, και κατέληξε με το «διότι ο μπατζανάκης μου που έπρεπε να τον πάει, είναι ένα παλιοτόμαρο. Αλλά ΠΑΣΟΚος είναι ο άνθρωπος, τι περιμένεις. Ενώ εμείς οι Δεξιοί, αλλά κυρίως οι χρυσαυγίτες, είμαστε γλυκά παιδιά». Πριν φτάσουμε, παρατήρησε να κρατάω έναν φάκελο με το λογότυπο της εφημερίδας «Η Αυγή». Με ελαφρώς ειρωνικό ύφος με ρώτησε: «Πουλάκι μου, κομμουνιστής μού είσαι;» Όχι, του απάντησα, αλλά εσύ, πουλάκι μου, ναζί μού είσαι; «Πατριώτης», είπε όλο καμάρι. «Να, κάγκελο σηκώνεται η τρίχα μου όταν πιάνω στο στόμα την πατρίδα». Δεν είχαμε, όμως, άλλο χρόνο να αναλύσουμε τα περί κομμουνισμού, ναζισμού και τρίχας. Έδωσα τα χρήματα, μου είπε ευχαριστώ αλλά για απόδειξη, ούτε λόγος. «Πατριώτη, κάγκελο η τρίχα μου τώρα, που ένας που αγαπά τόσο πολύ την πατρίδα, την κλέβει», του λέω. «Α! Συγγνώμη, αλλά πρέπει να βάλω καινούριο χαρτί», αποκρίνεται. Βαριεστημένα, αλλάζει χαρτί και κόβει την απόδειξη.

Στο λεωφορείο, μια κυρία με πατερίτσα, ζητάει από μια άλλη, που αργεί να καθίσει, να ανοίξει τον διάδρομο. Ανταποκρίνεται άμεσα. Η βιαστική, ωστόσο, διαπραγματεύεται με άλλους επιβάτες, καλύτερη θέση. Η ουρά μεγαλώνει. Εκείνη που τη διευκόλυνε, της ζήτησε να καθίσει επιτέλους, «επειδή περιμένει πολύς κόσμος». «Αρβανίτισσα είσαι;» η κάτοχος της πατερίτσας. «Ναι», απαντά. «Το κατάλαβα. Κουβαλάτε ακόμα την κακία μέσα σας. Αλλά τι να σας κάμω, μας φέρανε τον Όθωνα και γλιτώσατε. Θα σας είχαμε περάσει όλους στο μαχαίρι από τότε! Αλλά μη στεναχωριέστε. Μάλλον ξαναφτάνει η ώρα σας...».

Αποσβολωμένη η Αρβανίτισσα -και «μουγκοί» οι άλλοι- δεν της απάντησε αλλά το γεμάτο ερωτηματικό πρόσωπό της, είπε πολλά. Η «συνομήλικη» του Όθωνα, κάθισε επιτέλους στη θέση της, γεμάτη ικανοποίηση. Μπορεί και ακονίζοντας κάποιο μαχαίρι μέσα της. Είναι τόσο «ανθρώπινοι» τελικά οι ναζί. Αρκεί να έρθεις σε επαφή μαζί τους.