ΑΥΤΟΣ ΧΑΘΗΚΕ ΝΩΡΙΣ

                                         WOLFGANG BORCHERT 

(1921 - 1947)

Ο Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ (Wolfgang Borchert, 1921 – 1947) ήταν Γερμανός θεατρικός συγγραφέας.
Από γονείς διανοουμένους του Αμβούργου, άρχισε το 1938 να γράφει έργα με αντιναζιστικές αιχμές, πράγμα που του στοίχισε μια πρώτη σύλληψη. Το 1940-41 πήρε μαθήματα υποκριτικής και άρχισε να εργάζεται σε θίασο του Αμβούργου. Τον Ιούνιο του 1941 κατατάχθηκε στην Βέρμαχτ και στάλθηκε στο Ρωσικό Μέτωπο. Αντίκρυσε την φρίκη του πολέμου, έπαθε κρυοπαγήματα, πέρασε από στρατοδικείο κατηγορούμενος για αυτοτραυματισμό, και φυλακίστηκε για αντικαθεστωτικές τάσεις.
Μετά τον πόλεμο ο Μπόρχερτ, που υπέφερε από σοβαρότατη πάθηση του --ήπατος, εξακολούθησε να γράφει θεατρικά έργα, διηγήματα και ποιήματα. Τον Ιανουάριο του 1947 έγραψε το δράμα Draußen vor der Tür (Έξω από την πόρτα), που μεταδόθηκε ραδιοφωνικά τον Φεβρουάριο και προξένησε μεγάλη εντύπωση. Πέθανε τον Νοέμβριο του ιδίου έτους.
Το Έξω από την πόρτα ανήκει στην λεγόμενη «Λογοτεχνία των ερειπίων» (Trümmerliteratur). Είναι το δράμα όσων γύρισαν από τον πόλεμο σε μιαν ερειπωμένη χώρα και ζουν με την φρίκη των αναμνήσεων και την αγωνία για το αύριο. Είναι σύμφωνα με τον υπότιτλο «ένα έργο που κανένα θέατρο δεν θέλει να το παίξει και κανένα κοινό δεν θέλει να το δει».
Το Έξω από την πόρτα μετέφρασε στα ελληνικά ο Παναγιώτης Σκούφης (Θέατρο Νίτσου 1964, τεύχος 18)
Πηγή: Βικιπαίδεια

REGEN 

Der Regen geht als eine alte Frau
mit stiller Trauer durch das Land.
Ihr Haar ist feucht, ihr Mantel grau,
und manchmal hebt sie ihre Hand

und klopft verzagt an Fensterscheiben,
wo die Gardinen heimlich flüstern.
Das Mädchen muß im Hause bleiben
und ist doch grade heut so lebenslüstern!

Da packt der Wind die Alte bei den Haaren,
und ihre Tränen werden wilde Kleckse.
Verwegen läßt sie ihre Röcke fahren
und tanzt gespensterhaft wie eine Hexe! 


ΒΡΟΧΗ

Η βροχή βαδίζει σαν γριά γυναίκα
Με σιωπηλή θλίψη διασχίζει τη χώρα
Τα μαλλιά της υγρά, το πανωφόρι της γκρίζο
Και πότε-πότε σηκώνει το χέρι

Και χτυπά απελπισμένα τα τζάμια των παραθυριών
Όπου οι κουρτίνες μυστικά ψιθυρίζουν
Το κορίτσι πρέπει να μείνει στο σπίτι κλεισμένο
Μ’ επιθυμία σήμερα μεγάλη να ζήσει.

Τότε τσακώνει ο άνεμος τη γριά απ’ τα μαλλιά
Και τα δάκρυα της γίνοντ’ άτακτοι λεκέδες
Με κίνδυνο αφήνει τα ρούχα της να πλέουν
Και χορεύει στοιχειωμένα σαν μάγισσα
*********************
 

 Αμβούργο, 1947

ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ

Στο Αμβούργο δε μοιάζ’ η νύχτα
Σαν τις άλλες πόλεις
Η ήρεμη, μπλε γυναίκα
Στο Αμβούργο είναι γκρίζα
Και βαστά μ’ αυτούς που δεν προσεύχονται
Φρουρά στη βροχή

Στο Αμβούργο κατοικεί η νύχτα
Σ’ όλα τα καπηλειά του λιμανιού
Και φορά ελαφριά τα ρούχα της
Μαστροπεύει στοιχειωμένη και κρυφοπατώντας
Όταν πάνω στα φτωχά παγκάκια
Αγαπιόνται και γελούν

Στο Αμβούργο δε μπορεί η νύχτα
Γλυκές μελωδίες να μουρμουρίσει
Σαν αηδονιού κελάδημα
Αυτή ξέρει το τραγούδι των καραβιών
Που απ’ το λιμάνι βγαίνουν
μουρμουρίζοντας γκρινιάρικα
Μ’ ακρίβεια ευδαιμονική

Μετάφραση: Δημήτρης  Παλάζης (Πηγή:http://www.vakxikon.gr)