ΚΙΝΗΤΟ, ΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ...

Λεωφορείον η Ελλάς!

Tης Όλγας Σελλά

Πηγή: Η Καθημερινή, 28/5/2013

Η νεοελληνική πραγματικότητα είναι ορατή παντού, οποιαδήποτε στιγμή. Και οι καλές και οι κακές όψεις της. Μία από αυτές, συχνά πολύ εύγλωττη, είναι ο πληθυσμός των αστικών συγκοινωνιών και οι μικρές ιστορίες τους στη διάρκεια της μικρής έτσι κι αλλιώς διαδρομής και συνύπαρξής τους.

Σάββατο μεσημέρι, σε αστική γραμμή που οδηγεί σε κοντινές παραλίες της Αττικής, στην πλευρά του Ευβοϊκού. Το λεωφορείο σχετικά γεμάτο, όχι ασφυκτικά όμως. Ο καιρός δροσερός, έτσι δεν υπήρχε καν η δικαιολογία της αφόρητης ζέστης για όσους είχαν κακή διάθεση και γκρίνια.

Τι συναντά κανείς λοιπόν σε μια αστική συγκοινωνία; Κατ’ αρχάς όλες τις ηλικίες και σχεδόν όλες τις κοινωνικές τάξεις. Το δεύτερο που συναντά, κι αυτό δεν χρειάζεται να το δεις, το ακούς, είναι η απόλυτη εξάρτηση από τα κινητά. Για κάποιον περίεργο λόγο, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας θεωρούν ότι κάθε χώρος είναι ιδιωτικός και λειτουργούν σαν να βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού τους. Συνεννοούνται λοιπόν μέσω του κινητού τους για προσωπικά ζητήματα, επαναλαμβάνουν στην αρχή, στη μέση και στο τέλος κάθε φράσης την προσφιλέστερη και δημοφιλέστερη τρισύλλαβη ελληνική λέξη, και δεν ενδιαφέρονται όχι αν ενοχλούν (μάλλον δεν τους περνάει από το μυαλό), αλλά αν μοιράζονται με αγνώστους τα προσωπικά τους. Αυτή είναι η μία ομάδα επιβατών. Η άλλη ομάδα είναι επίσης μεγάλη, επίσης ενοχλεί, αλλά με άλλον τρόπο. Θεωρεί, οπωσδήποτε, ότι είναι μόνη της στο μέσον μεταφοράς που επιλέγει, στέκεται οπωσδήποτε δίπλα στις πόρτες του μέσου και δεν διευκολύνει επ’ ουδενί όσους δεν έχουν καταφέρει ν’ ανεβούν. Και είναι επιβεβαιωμένο ότι αν τους ζητήσεις ευγενικά να προχωρήσουν, οπωσδήποτε θα αντιδράσουν επιθετικά.

Η τρίτη ομάδα είναι «φρούτο» των τελευταίων ετών. Είναι άνδρες ή γυναίκες, μέσης ηλικίας συνήθως, που χωρίς πολλή σκέψη επιτίθενται, χωρίς αποχρώντα λόγο, σε όποιον έχει διαφορετικό χρώμα ή σε όποιον αντιληφθούν ότι δεν ανήκει στους Ελληνες πολίτες. Ετσι, η 40άρα συνεπιβάτιδα του περασμένου Σαββάτου δεν ενοχλήθηκε καθόλου από Ελληνα που μέχρι εκείνη την ώρα είχε ξεκουφάνει τους πάντες, αλλά αποφάσισε, με αγένεια και επιθετικότητα, να «βάλει στη θέση του» άλλον επιβάτη. Που ήταν όμως ξένος! Δεν της έφτασε η πρώτη «περφόρμανς»· όταν κόντευε να κατεβεί στον προορισμό της, αποφάσισε ότι έπρεπε να ολοκληρώσει το σόου, πιάνοντας το νήμα της επίθεσης από εκεί που το είχε αφήσει, χρησιμοποιώντας τα γνωστά «επιχειρήματα», που εκ των πραγμάτων καθιστούν κατώτερες τις άλλες φυλές.

Η μικρή «κοινωνία» των αστικών συγκοινωνιών δεν έχει μόνο αυτές τις πλευρές. Εχει κι εκείνες που δίνουν τη θέση τους στους ανήμπορους, έχει εκείνους που λένε καλημέρα στο «γείτονα» της διαδρομής, έχει -και είναι πολλοί- κι εκείνους που αγανακτούν με τους «αγανακτισμένους» που ενοχλούνται από το διαφορετικό χρώμα των ανθρώπων.