ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΑΡΕΤΗ"...

Ο φθόνος, κάκιστον παθών,

των αλλοτρίων αγαθών

ενδομυχούσα λύπη,

προς τους λοιπούς βέλος κωφόν,

την τάλαιναν (= δυστυχή) αυτού τροφόν

καρδίαν κατασήπει.(=σαπίζει)

[...]

Ως τρώγει σίδηρον ιός,

ως τον αυχένα ο κλοιός,

ούτω τα σπλάχνα φθόνος.

Διότι φθόνος συνεχής

γίνεται πρίων (=πριόνι) της ψυχής,

νωθρός, ανθρωποκτόνος!

Σκαρλάτος Γκίκας*  (1750-1832), «Ωδή κατά του φθόνου», 1-6, 13-18.Από το βιβλίο "Ηθικά τινά ποιημάτια", 1814. Τα αποσπάσματα περιέχονται στη "Βασική Βιβλιοθήκη", τμ.11. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου. 

*Για την ιστορική οικογένεια Γκίκα δείτε εδώ=>  Οικογένεια Γκίκα - Βικιπαίδεια