ΔΕΚΟ, τα εκτροφεία «κολλητών»
Του Λυκουργου Λιαροπουλου*
Πηγή: Η Καθημερινή, 14/12/2012
Γεννιούνται πολλά κρίσιμα ερωτήματα που σχετίζονται άμεσα με το χάλι της σημερινής Ελλάδας. Τόσο... απελπισμένοι είναι; Τέτοιοι... «ξεφτίλες», όπως θα έλεγε και ο λαϊκός Τύπος; Και οι υφιστάμενοι; Πώς, αλήθεια, μπορείς να τους αντιμετωπίσεις στον οργανισμό στον οποίο… διορίστηκες, όταν σε συνοδεύει μία συγχορδία απαξιωτικών σχολίων; Ερωτήματα στα οποία κανείς δεν περιμένει απάντηση, αφού αυτή βρίσκεται στη σφαίρα της προσωπικής ηθικής και εντιμότητας όσων αφορά.
Οπως είναι γνωστό, αν έχεις γλυκαθεί με την άσκηση εξουσίας, έστω και στο χαμηλότερο επίπεδο, εύκολα απαλλάσσεσαι από δύο… ενοχλητικές αυταπάτες, της αυθεντίας και του «κληρονομικού» δικαιώματος να… διοικείς.
Υπάρχουν, όμως, δύο άλλα ερωτήματα στα οποία η κοινωνία πρέπει να απαντήσει. Το πρώτο αφορά την αφετηρία του προβλήματος. Πού τους βρίσκουν, ποιος μηχανισμός τούς φέρνει στο… «ραντάρ» αυτών που αποφασίζουν την κρίσιμη στιγμή; Το κυριότερο, γιατί νιώθουν ότι τους χρειάζονται; Γιατί ακόμη και εκεί που έχουν αποδεδειγμένα ικανούς μάνατζερ τους διώχνουν για να τους αντικαταστήσουν με… φελλούς;
Το δεύτερο και αμεσότερο ερώτημα αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η τρόικα πού είναι; Είναι δυνατόν να αγνοεί το πάρτι που διαρκεί δεκαετίες, αλλά επαναλαμβάνεται αυτές τις μέρες και με δική της ευθύνη; Η προσκόλληση στους «δείκτες» της οικονομίας δεν τους αφήνει ίσως να καταλάβουν ότι οι δείκτες είναι προϊόν κακοδιοίκησης, ιδιοτέλειας, ανικανότητας και ροπής στην παρανομία;
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης σε σχέση με την προδικτατορική χαρακτηρίζεται από δύο σημαντικές αλλαγές. Η πρώτη, η κοινωνιολογική, είναι η αντίδραση στην 7ετία. Μαζί με τη δημοκρατία, μία νέα μικροαστική τάξη «ποτίστηκε» με την αίσθηση της διεκδίκησης και του δικαιώματος. Ο Βέγγος του 1960 έγινε ο μικροαστός «κολλητός» της κάθε είδους πολιτικής εξουσίας. Πρωτοπόρησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Ν.Δ. ήταν καλός μαθητής.
Η δεύτερη αλλαγή ήταν ηθική, καθώς κάποιοι διαχειρίστηκαν 150 δισ. σε «πακέτα» και επιδοτήσεις και 350 δισ. σε κρατικά δάνεια μετά το 1981. Πάρα πολλοί καλοπέρασαν και πολλοί πλούτισαν χωρίς προσόντα και άκοπα, χάρη στη σχέση τους με την πολιτική εξουσία.
Ο θρίαμβος του κιτς και του βλαχομπαρόκ life style του 1990 κορυφώθηκε με το «ρεσάλτο» του Χρηματιστηρίου και την ολέθρια περίοδο αμεριμνησίας 2004 - 2009. Ισως η μοναδική μέχρι σήμερα περίπτωση που οι Νεοέλληνες ομονόησαν σε μία «αφήγηση». Ναι, μαζί τα φάγαμε, αλλά τώρα τέλειωσαν.
΄Η μήπως όχι; Στην Ελλάδα μετά το 1980 δημιουργήθηκαν «δίκτυα εξουσίας» με τα οποία έγινε ανταλλαγή ψήφων με υψηλά εισοδήματα και εργασιακή ασφάλεια. Διαχειριστές των δικτύων ήταν συνδικαλιστές, ενώ το κράτος διόριζε επιλεγμένους «υπηκόους» από καταλόγους και πακέτα και δάνεια λίπαιναν τα γρανάζια και εξασφάλιζαν τη λειτουργία προσωπικών, εκλογικών και επιχειρηματικών μηχανισμών.
Τώρα, ξένα κονδύλια και διορισμοί τέλειωσαν, αλλά έμειναν το ΕΣΠΑ και όσες ΔΕΚΟ δεν ιδιωτικοποιούνται. Καθώς το κράτος μικραίνει, τα δίκτυα εξουσίας αλλάζουν. Οι «υπήκοοι» αισθάνονται προδομένοι και αντιδρούν με θυμό. Αποτέλεσμα, οι κομματικοί παράγοντες, οι διορισμένοι «καθηγητές» πανεπιστημίων, οι «αγανακτισμένοι» και οι προπηλακισμοί. Οι χειριστές των δικτύων, όμως, χαράζουν νέα στρατηγική με στόχο τη συμμετοχή στο κυβερνητικό παιγνίδι (και) με τη νέα εξουσία που, σίγουρα, θα χρειαστεί τη διαχειριστική τους εμπειρία.
Βρήκαμε, λοιπόν, από πού βρίσκουν, ακόμη και σήμερα, τα δύο (πρώην) κυβερνητικά κόμματα τους κολλητούς. Ας μην ψάχνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή για όσους υπονομεύουν τη δημοκρατία. Καλύτερα να ψάξουν στο τέρας της αναξιοκρατίας που εξέθρεψε η (δική τους) κομματοκρατία και τώρα ψάχνει για τροφή σε άλλα θηριοτροφεία. Ο διορισμός ασχέτων στις ΔΕΚΟ που απέμειναν είναι τρανή απόδειξη ότι οι (ακόμη) κυβερνώντες δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Το άλλο, όμως, ερώτημα παραμένει. Η τρόικα δεν είναι εδώ; Δεν βλέπει ή δεν την αφορά;
* Ο κ. Λυκ. Λιαρόπουλος είναι ομ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου