ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΣΧΕΤΙΛΕΣ...

Πελάτες μου του Φεστιβάλ, καλώς ήλθατε!

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Η Καθημερινή, 1/9/2012

Ο Οδυσσέας Γκραντ ήταν μεγάλος στρατηγός, αλλά ως πρόεδρος των ΗΠΑ (1869 - 1877) υπήρξε αποτυχημένος. Επιλέγοντας τα πρόσωπα της πρώτης κυβέρνησής του, απέρριψε για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών την υποψηφιότητα του Τζον Μότλεϊ, συνεργάτη του Αβραάμ Λίνκολν, διακεκριμένου διπλωμάτη και ιστορικού της εποχής, εξαιτίας του πολύ σοβαρού λόγου ότι δεν του άρεσε που ο Μότλεϊ φορούσε μονύελο και έκανε τη χωρίστρα στα μαλλιά του στη μέση. Αντ’ αυτού προτίμησε τον Χάμιλτον Φις, για τον εξίσου σοβαρό λόγο ότι η σύζυγός του ήταν στενή φίλη της κυρίας Γκραντ. Ο διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργος Λούκος δεν φορεί μονύελο και δεν κάνει χωρίστρα στη μέση - ακόμη και αν ήθελε δεν θα μπορούσε: είναι σχεδόν τελείως φαλακρός. Αυτό δεν εμποδίζει όμως τον αναπληρωτή υπουργό επί του Πολιτισμού Κώστα Τζαβάρα να θέλει να τον αλλάξει, ίσως επειδή μέσα του ο Κ. Τζαβάρας νιώθει μεγαλύτερος από τον Γκραντ.

Ο λόγος της επιθυμίας του υπουργού είναι ασαφής και, θα έλεγα, ύποπτος, διότι ο Γ. Λούκος είναι αναμφισβήτητα πετυχημένος ως διευθυντής του Φεστιβάλ και, όπως λένε οι Αμερικανοί, «κάτι που δουλεύει δεν το διορθώνεις». Μόνον να υποθέσουμε μπορούμε γιατί θέλει να διορθώσει κάτι που δουλεύει καλά, διακινδυνεύοντας να το χαλάσει. Υπουργός γίνεται για πρώτη φορά στη ζωή του ο Κ. Τζαβάρας και τα ’χει και τα χρονάκια του. Συνεπώς, θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς ότι θέλει να απολαύσει μια ηδονή που ίσως δεν θα του δοθεί ξανά στο μέλλον - όπως, ας πούμε, το παιδάκι που μπαίνει στο κόκπιτ του αεροπλάνου και νιώθει την επιθυμία να παίξει με όλα τα υπέροχα κουμπιά και τα χρωματιστά φωτάκια που βλέπει μπροστά του και το εντυπωσιάζουν. Ας ευχηθούμε να είναι αυτό μόνον, διότι υπάρχουν πιθανότητες μια τέτοια παρόρμηση να είναι παροδική και στο τέλος η φρόνηση να επικρατήσει.

Υπάρχει, βέβαια, και μια χειρότερη εκδοχή: Οτι ο Κ. Τζαβάρας, του οποίου η μέχρι πρότινος πορεία στην πολιτική σε τίποτε δεν μας προετοίμαζε για να τον δούμε μια μέρα υπουργό Πολιτισμού, δεν αντιλαμβάνεται τη φύση και τις δυσκολίες του πράγματος στο οποίο επιχειρεί να επέμβει. Ίσως, δηλαδή, ακόμη δεν ξέρει -και κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει γι’ αυτό- ότι το καλό όνομα που αποκτά με τον καιρό ένας πετυχημένος διευθυντής φεστιβάλ, η οργανωτική πείρα που αποκομίζει, η τριβή και οι επαφές του με τη σύγχρονη διεθνή σκηνή και τα ρεύματά της λειτουργούν σωρευτικά ως το κύριο πλεονέκτημα στη διοργάνωση ενός καλλιτεχνικού φεστιβάλ -πολύ περισσότερο, δε, σε εποχή κατά την οποία δεν μπορεί πια να βασίζεται σε κρατικούς πόρους. Αν ισχύει αυτό, είναι κρίμα όχι μόνον επειδή θα ήταν ένα διοικητικό λάθος η αλλαγή του Γ. Λούκου, αλλά και επειδή θα περίμενε κανείς από έναν συντηρητικό πολιτικό να καταλαβαίνει πολύ καλύτερα από έναν «προοδευτικό» πολιτικό την αξία των πραγμάτων που λειτουργούν σωστά.

Τέλος, φοβάμαι, ότι υπάρχει και η χείριστη εκδοχή: Οτι, ενδεχομένως, επικρατεί στον Κ. Τζαβάρα ο κυνισμός του πολιτευτή, μαζί με την καχυποψία προς την κουλτούρα. Ετσι, το χέρι του δεν απασφαλίζει -ευτυχώς- το Μπράουνινγκ (κατά την γνωστή φράση από το θεατρικό του Χανς Γιοστ, η οποία άρεσε στον Γκέρινγκ και τη χρησιμοποιούσε...), νιώθει όμως τον πειρασμό να διορίσει στη θέση πρόσωπο της δικής του επιλογής, το οποίο θα αισθάνεται υποχρεωμένο απέναντί του και δεν θα αρνείται να ικανοποιήσει τα χατίρια που θα του ζητάει. Με άλλα λόγια, μάζευε πελάτες κι ας είναι και καλλιτέχνες: η τετράγωνη λογική του σοφού πολιτευτή...

Και κάτι ακόμη. Επί Γ. Λούκου, από τις σκηνές του Ελληνικού Φεστιβάλ πέρασαν η μακαρίτισσα Πίνα Μπάους, ο Κέβιν Σπέισι, ο Ιθαν Χοκ, ο Γουίλιαμ Φορσάιθ, η Φιόνα Σο, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, η θεατρική ομάδα Schaubuehne και άλλα ονόματα με διεθνή αίγλη. Με την παρούσα διοίκησή του το Ελληνικό Φεστιβάλ έχει επομένως τις δυνατότητες να λειτουργήσει και ως εργαλείο προσέλκυσης περισσότερου και ποιοτικότερου τουρισμού. Με καραγκούνες, αδελφούς Κυπρίους και φολκλορικά συγκροτήματα από τα Βαλκάνια θα περάσει για τα καλά στα αζήτητα...

 

Κόψτε φάτσα και βγάλετε συμπέρασμα,

καλά το λένε είμαστε  λαός για κρέμασμα,

με τέτοιους ασχετίλες για τον Πολιτισμό

σε λίγο θα ξεχάσουμε και το συλλαβισμό.