Φανατικοί νεαροί εραστές της μάθησης.
Καταλαμβάνουν και καταστρέφουν τα σχολεία τους,
επειδή ανευθυνοϋπεύθυνοι δημόσιοι λειτουργοί
τούς υποχρέωσαν να διαβάζουν
προσωρινά τα μαθήματά τους από φωτοτυπημένα
αντίγραφά τους. Δε θα επιστρέψουν στα θρανία εάν
δε σφίξουν πάλι στην αγκαλιά τους τους αγαπημένους
τους έντυπους θησαυρούς...
Έχουμε κράτος αποχαυνωμένο, είμαστε κοινωνία που κατανοεί τον εαυτό της μέσα από την τηλεόραση. Χώρα όπου οι απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές αφού γίνουν, όπου οι «ειδικοί φρουροί» της αστυνομίας διαδηλώνουν και κλείνουν τους δρόμους και αυτό θεωρείται νόμιμη και ειρηνική εκδήλωση, όπου οι απόστρατοι αξιωματικοί εισβάλλουν στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και απειλούν να το καταλάβουν, όπου οι μαθητές κάνουν καταλήψεις στα σχολεία και αυτό θεωρείται αγώνας «για μια άλλη εκπαίδευση σε μια άλλη κοινωνία» όπως ανακοίνωσε ο Συνασπισμός – στην άλλη ζωή, τη μετά τον θάνατο της χώρας.
Είμαστε χώρα που ονομάζει τη συνεχή βία "αγώνες" και τα μικρά παιδιά "οικοδόμους της νέας κοινωνίας". Μα δεν υπάρχει ντροπή και όριο; Έγινε μέγα θέμα κάποιος που υποστηρίζει ότι τα ΜΑΤ χτύπησαν το μικρό παιδί του σε αγανακτισμένη συνταγματική διαδήλωση. Και γιατί το πήρε μαζί του στο πεδίο της μάχης; Έμπειρος από συγκρούσεις ήταν, διάβασα, δεν ήξερε τι θα γίνει;
Τους αγιατολάδες της Περσίας της εποχής του πολέμου με το Ιράκ θυμήθηκα, που έστελναν παιδιά μπροστά από τους στρατιώτες για να καθαρίζουν τα ναρκοπέδια, πατώντας τις νάρκες. Και τις διαδηλώσεις που έβαζαν τον υπέργηρο Μανώλη Γλέζο επικεφαλής, να πάθει κάτι, για να καταγγελθεί η αστυνομική βία.
Φανατισµός χωρίς όρια. Τι να κάνουν τα φιλιά της ζωής σε όσους δαγκώνουν και θέλουν να µάθουν και τα παιδιά τους να δαγκώνουν; Σηκώνω τα χέρια ψηλά, δεν µπορώ άλλο να παρακολουθήσω την κατάσταση.
Απόσπασμα από το "Το επταήμερο του Διοδώρου"
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 2-10-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου