ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

"Εγώ πριν από την κρίση ήμουνα έμπορος.

Είχα κάβα για σκύλους των βορείων προαστείων!"

*********************

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

30 Οκτωβρίου 2011

Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος. Μόνο που η ζωή επιφυλάσσει και λιγότερο πολυτελή διλήμματα. Οπως τώρα, στην Ελλάδα. Θα θέλαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο καλό και στο καλύτερο. Σύνταξη στα δεκαπέντε ή στα είκοσι χρόνια; Επιδότηση για το βαμβάκι ή για το καλαμπόκι; Ευρωπαϊκό χρήμα για πλακάκια στα πεζοδρόμια ή για συντριβάνια στις πλατείες; Εισαγωγή στα ΑΕΙ με τεσσάρι ή με εξάρι; Πολυτεχνείο στη Μακρακώμη ή στη Σπερχειάδα; Δημόσιος υπάλληλος στο Μαρούσι ή στην Πανεπιστημίου; Εξοχικό στην Καλλικράτεια ή στο Πευκοχώρι; Α4 για τον μπαμπά και «Σκαραβαίο» για τη μαμά ή Κompressor για τον μπαμπά και «Σμαρτ» για τη μαμά; Χριστούγεννα στην Αράχοβα ή στον Αγιο Αθανάσιο; Shopping therapy στα Harrods ή στα Galeries Lafayettes; Αξιωθήκαμε να τα ζήσουμε κι αυτά. Oχι όλοι όλα, αλλά όλο και περισσότεροι, όλο και περισσότερα. Η μεταπολεμική ελληνική οικονομία ξεκίνησε από τα ερείπια, αλλά ενσωμάτωνε διαρκώς μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, καθιστώντας τα κοινωνούς της ευμάρειας. Παιδιά που γεννήθηκαν σε χωριά ξεχασμένα από το Θεό, σπούδασαν, έστησαν δουλειές, κέρδισαν ένα επίπεδο ζωής που κάποτε αποτελούσε προνόμιο μεγαλοαστικών οικογενειών. Και το κλάμα του Καζαντζίδη, που ήταν αφήγηση της πραγματικότητας για τη γενιά των πατεράδων μας, έγινε φολκλόρ για τη δική μας.

Μόνο που, αγωνιώντας να ζήσουμε όπως οι Σκανδιναβοί, χάσαμε το δρόμο και το μέτρο. Το επίπεδο κατανάλωσης έτρεξε γρηγορότερα από την ίδια την οικονομία. Και το καύσιμο που έκανε τη διαφορά σ' αυτήν την κούρσα ήταν το δανεικό χρήμα. Εγκαταλείποντας την κατασυκοφαντημένη «νοικοκυροσύνη» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, υπό την πίεση μιας κοινωνίας που αισθανόταν ότι δικαιούνταν τα πάντα «εδώ και τώρα», το πολιτικό σύστημα βρήκε εύκολα τις δικαιολογίες που χρειαζόταν για να σπαταλά χρήματα που δεν υπήρχαν. Τις έντυσε και με ωραίο «ιδεολογικό» περιτύλιγμα. Και έτσι, με πολλά συνθήματα και ολοένα λιγότερη δουλειά, η χώρα έφτασε ώς εδώ. Με τα δανεικά κομμένα, την παραγωγική βάση κατεστραμμένη και μια κοινωνία να πέφτει από τα σύννεφα. Θα θέλαμε και σήμερα να διαλέξουμε ανάμεσα στο καλό και στο καλύτερο. Να μας διαγράψουν τα χρέη και να μας δανείζουν ή να μας διαγράψουν τα χρέη και να μας χαρτζιλικώνουν;

Ατυχώς, τώρα πλέον έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο. Και αν συνεχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά τους δημαγωγούς, ανάμεσα στο χειρότερο και στο ακόμη χειρότερο.