ΣΦΗΝΑΚΙ

Είναι δημόσιος υπάλληλος, στο τέλος πια
μιας ευδόκιμης καριέρας ως προσοντούχος
προϊστάμενος μιας νευραλγικής υπηρεσίας.
Βαθύτατα καλλιεργημένος, κατέκτησε πέραν
του πανεπιστημιακού του τίτλου , διπλώματα
μεταπτυχιακών σπουδών και ξένων γλωσσών
που θα τα ζήλευαν πολλοί σημερινοί φερέλπιδες νέοι.
Και ήταν φυσικό, αφού, όταν οι συνομίληκοί του
συνάδελφοι περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους
με "τσιγάρο, πρέφα και καφέ",
αυτός ήταν σκυμμένος πάνω από κάποιο βιβλίο
μελετώντας για τις προσεχείς εξετάσεις...
*

Ποτέ δεν επιδίωξε να εκμεταλλευθεί τη θέση του
για παράνομο πλουτισμό. Πάντοτε πήγαινε "με
το σταυρό στο χέρι", που λέει ο λαός για όσους
είναι ακέραιοι και πεισματικά φυλάνε τις Θερμοπύλες
του αυτοσεβασμού και της ηθικής ακεραιότητας.
Ποτέ επίσης δεν παραπονέθηκε για την αδυναμία του
να αποκτήσει αγαθά που απολάμβαναν άλλοι
συνάδελφοί του , με επιλήψιμη ηθική συνείδηση.
*
Τώρα όμως που όλα έχουν πάει κατά διαόλου,
τώρα που διαπιστώνει έκπληκτος πως απειλείται
η ίδια του η υπόσταση από τα λάθη, τις παραλείψεις
και την εξαχρείωση των πολιτικών, τώρα είναι που
αντιλαμβάνεται πως εκείνοι που κινδυνεύουν λιγότερο
από τους άλλους είναι όσοι ήταν βουτηγμένοι
επί χρόνια στη διαφθορά, αυτοί δηλαδή που ακούραστα
συσσώρευαν πλούτη με απατεωνιές , κομπίνες και μίζες.
*
Τελευταία , κάθε πρωί που ξυρίζεται μπροστά
στον καθρέφτη του, θυμάται την τελευταία κραυγή
του Βρούτου στη μάχη των Φιλίππων : " Αρετή, εσένα
που σε ακολουθούσα σ΄όλη μου τη ζωή, τώρα
καταλαβαίνω πόσο μάταιη λέξη είσαι!".