[........]
Πρέπει να είναι κανείς πολύ πλούσιος -όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε αυτοπεποίθηση, σε παιδεία και σε παράδοση- για να έχει την πολυτέλεια να ζει απλά, για να μη νοιάζεται για το ποιος υπογράφει τη βαλίτσα ή το σακάκι του και να αδιαφορεί για τις σύγχρονες χάντρες και τα καθρεφτάκια. Η απλότητα, ο αθέατος και ουσιαστικός πλούτος στοιχίζει, είναι προνόμιο των λίγων. Και άλλο απλότητα, άλλο ΑΡΡ.
Ο, τι χαλάει το πετάμε για να προμηθευτούμε ένα πανομοιότυπο, αλλά πιο φανταχτερό προϊόν που θα χαλάσει ακόμα πιο γρήγορα. Φτηνό κρέας, γεμάτο τοξίνες και ορμόνες αλλά σε μεγάλη ποικιλία τρώνε πια όλης της γης τα σκυλιά, ενώ μεταβάλλονται οι επιφανειακές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο - γιατί οι θεμελιακές γραμμές παραμένουν και βαθαίνουν. Σήμερα ο φτωχός δεν είναι αυτός που πάλιωσε το σακάκι του και καημό το 'χει μεγάλο, δεν μπορεί να πάρει άλλο. Φτωχός είναι εκείνος που δεν μπορεί να επισκεφθεί τον οδοντίατρο, που δυσκολεύεται να πληρώσει τη ΔΕΗ ή τις δόσεις των δανείων του ή τα φροντιστήρια των παιδιών του ή τις αποκλειστικές νοσοκόμες για τον άρρωστο συγγενή. Οι αφανείς φτωχοί πιθανότατα έχουν κινητό 3G και αυτοκίνητο με ηλεκτροκίνητα τζάμια ή πίνουν καφέ με γεύση φουντούκι.
Η απλότητα, η αληθινή πολυτέλεια, όπως το παιχνίδι στον δρόμο ή μια καθαρή παραλία χωρίς ξαπλώστρες και διόδια, γίνεται αναχρονισμός. Σήμερα δεν στερούμαστε απλώς το δικαίωμα στην απλότητα αλλά μαθαίνουμε να ξεχνάμε την ύπαρξή της. Το αυτονόητο βαφτίζεται εκκεντρικότητα ή γραφικότητα κι εμείς παραιτούμαστε από την επιδίωξή του. Εύκολα βρίσκουμε λιαστή τομάτα σε βαζάκι, δύσκολα όμως θα βρούμε τον αττικό βράχο της «Κερένιας κούκλας» που, «σαν έκανε καλοσύνη, μύριζε πέτρα λιασμένη και μοναξιά βουνίσια».
Μαριάννας Τζιαντζή, "Το δικαίωμα στην απλότητα".
"Η Καθημερινή", 3/1/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου