Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός σε εφηβική ηλικία.
Ιστορικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
( 15 Μαρτίου 1884-1951)
[ Ο λυρισμός του εξακολουθεί ακόμα και σήμερα,
εποχή πεζή και άκρως αντιποιητική, να θέλγει.
Παρά τις ουτοπικές εμμονές του για τη παγκόσμια
συναδέλφωση στη βάση της Δελφικής Ιδέας,
μάς έδωσε στίχους-ύμνους για την παρθένα φύση,
τον αισθησιακό έρωτα και τις ανυπόκριτες ανθρώπινες σχέσεις.]

-------------------------------
[...] Όμοια κ' εσύ κατέβεις ως σ' εμένα,
ετοιμασμένη, κι άπλωσες σιμά μου,
και καταλύθη ο Άδης στην καρδιά μου,
κ' έγινε ανάσταση και νίκη ο Άδης,
και πήρα το τρανό μαργαριτάρι
στη φούχτα μου, και πήρα στην καρδιά μου
την άνοιξη, και τ'αλικα τα ρόδα
της θέρμης τάνιωσα άξαφνα ένα στέμμα,
κ' η μαύρη κλίνη μου έγινε καράβι,
του θεού καράβι ασπέδιστο, κι ο μόχτος
του νου μου αρμενιστής στη μέση απ' τ' άστρα...

Α, δεν ξαπλώθηκε έτσι η Σουλαμίτις,
του Δαβίδ να ζεστάνει μες στην κλίνη
τα παγωμένα μέλη του προφήτη
και βασιλιά Δαβίδ, που τούχε αφήσει
το πνέμα του ο ψαλμός κι απ' την καρδιά του
εξανεμίστη η άγια αντρίκια ζέστη
που βασιλιά τον ξύπναε και προφήτη,
κι αγωνιστή και χορευτή, και πρώτο
γύρα στου θεού την κιβωτό προμάχο!
Δεν εξαπλώθηκε έτσι η Σουλαμίτις
πλάι στο Δαβίδ, καθώς Εσύ σιμά μου,
σαν η καρδιά μου βούλιαζε στον Άδη!

Τι εσύ δεν ήρτες μες από τους δρόμους
οπού βαδίζουν οι θνητοί, να σμίξεις
τους θησαυρούς του πόνου μου΄αλλ' ως σμίγουν
σε πυρπόληση άμετρων αιώνων
δυο αστέρια ξάφνου, τόνα πλάι απ' τ' άλλο,
κι ακέρια η γη κι ο ουρανός γεμίζουν
στο ταίριασμά τους, πλάγιασες σιμά μου,
κι άπλωσα τόνα χέρι μου ν' αγγίξω
τον ουρανό, κι απ' τ' άλλο κάτου επήρα
γαλήνια το κεφάλι σου, κι ακέρια
γέμισ' η γη πλατιά απ' τα αγκάλισμά μας,
κι αρμένιζεν η γη , κι ανηφορούσε
του κλιναριού μου η πλώρα προς τον πόλο,
συντρίβοντας τα κύματα του χρόνου,
κι αρχή, ταξίδι, τέλος, ήταν ένας
κατακλυσμός θεϊκού φωτός μπροστά μου!..
-------------------------------------------[...]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ
"Μελέτη θανάτου"

[Κλικ για αύξηση του μεγέθους του πίνακα]

John William Waterhouse (1849 - 1917): "Η Ψυχή που ανοίγει το χρυσό κουτί"