Ουαί δε υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί!
ανεπανάληπτος ρητορεύαν οι τρανοί κι αναντικατάστατος ο μακαριστός.
Όλα τα παιδιά του τσιρίζανε Ωιμέ! και μνημονεύανε τα λεγόμενά του,
σχίζοντας τα ιμάτια επλάνταζαν στο κλάμα τα ρασοφόρα ορφανά του.
Μα σαν τον παραχώσανε στην αφράτη γη και μες στο μαύρο χώμα,
μαζεύτηκαν και πίνανε καφέδες και κονιάκ εκεί ψηλά στο άνω δώμα.
Καθώς μιλούσαν σκέφτονταν τα μεγαλεία που 'χουν τα ψηλά θρονιά
και πιάσανε να υφαίνουν ίντριγκες ξεχνώντας τη σεμνότης και το ταπεινά.
Κι όπως με λύσσα βαρούσαν μαχαιριές το ένα στου αλλουνού την πλάτη,
φωνή ακούσθη εξ ουρανού ,εμέριασαν τα σύννεφα , εσχίσθησαν τα χάη
κι ενεφανίσθη οργίλος ο Ιησούς κρατώντας στο 'να χέρι το φραγγέλιο
και- πού σε σφάζει, πούθε σε πονεί- ξεκίνησε να διδάσκει απ' την αρχή το Ευαγγέλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου