Ο γδαρμένος

Ο Γιάννης είναι λάτρης των αυτοκινήτων και εραστής του τζόγου. Κατά τα άλλα είναι ένας νορμάλ άνθρωπος. Ήσυχος και νοικοκυρεμένος, κάθε Κυριακή στην εκκλησία, για να ανάψει το κερί του και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του, η γυναίκα και τα παιδιά του πάντοτε στην τρίχα, όταν βγαίνουν έξω.
Από δουλειά όχι μεγάλα πράματα ο Γιάννης. Υπάλληλος σε κάποια ΔΕΚΟ είναι , απ’ αυτές που πέραν του καλού μισθού ουδέν το επιπλέον. Ούτε φακελάκια ούτε υπερωρίες, γι’ αυτό πρέπει να τα φέρνει βόλτα με το μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει του συν τα εφτακόσια της γυναίκας του, που δουλεύει υπάλληλος σε σουπερμάρκετ.
Ο Γιάννης όμως κάθε τρία χρόνια αλλάζει το αμάξι του. Ποτέ τη ίδια μάρκα και πάντα ακριβό. Στα δώδεκα χρόνια που βρίσκομαι στη γειτονιά , έχουν περάσει από τα χέρια του μία Alfa Romeo , ένα Audi , μία Mercedes και εσχάτως ένα θηριώδες Grand Cherokee τελευταίας εσοδείας .
Το μυστικό του Γιάννη σχετικά με την αλλαγή των αυτοκινήτων ως υποκαμίσων έχει να κάνει με τις δόσεις. Πουλά το παλαιό, τρόπος του λέγειν, αμάξι στην αντιπροσωπεία , δίνει επιπλέον ένα μικροποσό ως δεύτερη προκαταβολή και το υπόλοιπο το ξεπληρώνει σε 36 δόσεις, αλμυρές οπωσδήποτε , γιατί 700 Ευρώ το μήνα για ένα μικρομεσαίο δεν είναι παίξε γέλασε. Όμως με σκληρές οικονομίες και μετρημένη ζωή όλα είναι εφικτά. Γι’ αυτό ούτε ταξίδια ούτε διακοπές ούτε διασκεδάσεις νυχτερινές, αρκεί που έχει το αμάξι του αραγμένο στο δρόμο και περιποιείται επιμελώς την επιδερμίδα του με όλα τα μπότοξ που κυκλοφορούν στην πιάτσα των τετράτροχων λαμαρίνων.
Ο Γιάννης είναι ο πιο τακτικός θαμώνας του προποτζίδικου « Το μυστικό της Ειμαρμένης». Αν θέλεις να τον συναντήσεις , εκεί θα τον βρεις από τις 5 έως τις 9 τις καθημερινές , γιατί το Σαββατοκύριακο το μοιράζει στα ψώνια και την εκκλησία.
Δεν υπάρχει παιχνίδι που να μη δοκιμάζει την τύχη του ο φίλος μας, η οποία ναι μεν δεν του έχει χαμογελάσει ποτέ ως τώρα , αλλά πού θα το πάει, κάποια μέρα, είναι σίγουρος, θα τον αγγίξει με το μαγικό ραβδί της και θα τον μεταμορφώσει από μούτσο σε καπετάνιο. Και τότε δε θα ξέρει τι έχει ο Γιάννης μας και θα μπαίνει στα καράβια και θα του βγάζουν όλοι το καπέλο και θα τον προσφωνούν «αφεντικό!».Όλα αυτά έως τον περασμένο Απρίλιο. Καθότι από την πρώτη του μήνα αυτού έχω να δω και το Γιάννη και το αυτοκίνητό του. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος λείπει σε διακοπές, κάνοντας χρήση της ετήσιας αδείας που δικαιούται από την υπηρεσία του , μετά όμως, βλέποντας τη γυναίκα και τα παιδιά του να μπαινοβγαίνουν στην πολυκατοικία τους, ανησύχησα , «βρε, μπας και του συνέβη τίποτε του ανθρώπου, είπα, λες να είναι άρρωστος;».
Κάποια μέρα δε βάσταξα και ρώτησα τη γυναίκα του, που συνάντησα στο ταμείο του σουπερμάρκετ όπου έκανα τα ψώνια μου, αν είναι καλά ο σύζυγός της .
«Καλά είναι, μου είπε παγωμένα , αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια, μόνο που τον τελευταίο καιρό έχει πολλή δουλειά στο σπίτι λόγω μιας αναδιοργάνωσης που έκαναν στο γραφείο του. Γι’ αυτό δεν πολυβγαίνει έξω.». Και χτύπησε νευρικά το πλήκτρο της ταμειακής μηχανής , δείχνοντας ότι κάθε περαιτέρω συζήτηση ήταν άσκοπη.
Την Πρωτομαγιά είχα καλέσει ένα γείτονα για να πιούμε ένα τσίπουρο στο μπαλκονάκι. Και πάνω που χαζεύαμε την πόλη και αμπελοφιλοσοφούσαμε σχολιάζοντας τα έργα του Τσιτουρίδη και της παρέας του με τα Ταμεία, η κουβέντα κύλησε και προς τη μεριά του Γιάννη.
«Τι συμβαίνει με το γείτονα;», ρώτησα το Διονύση. « Έχω βδομάδες να τον δω. Άρρωστος είναι;».
«Καλά δεν το ’μαθες, κυρ Μανόλη;», μου είπε τσιμπώντας μια ελιά.
«Τι να μάθω;»
« Ο φίλος μας έπαθε μεγάλο κάζο στο καζίνο!»
«Στο καζίνο;»
«Μάλιστα, φίλε μου, στο καζίνο, όπου πήγαινε τους τελευταίους μήνες και τ’ ακουμπούσε κανονικά!»
«Δεν το πιστεύω! Ήξερα , βέβαια, ότι ήταν παθιασμένος με τον τζόγο, αλλά αυτό νόμιζα ότι εξαντλούνταν στα μικροποσά που έπαιζε στο προποτζίδικο…»
«Όλα αυτά έως τον περασμένο Δεκέμβρη, γιατί από τότε που τον πήγε κάποιος στο καζίνο και κυκλοφόρησε ανάμεσα στους γκλαμουράτους, την ψώνισε. Έτσι άρχισε ο κατήφορος και από χασούρα σε χασούρα έφτασε στο σημείο να του πάρουν ακόμα και το αμάξι.»
« Μη μου το λες!»
« Αυτό που σου λέω! Του το φάγανε τ' αμάξι τα κοράκια που κυκλοφορούν έξω από το καζίνο…»
« Ποια κοράκια, οι τοκογλύφοι;»
«Όχι , κάποιοι , χειρότεροι από τους τοκογλύφους! Είναι κάτι μαφιόζοι, που, άμα σε σταμπάρουν πως καίγεσαι για χρήμα, σε πλησιάζουν και σου προτείνουν να σου δανείσουν ό,τι ποσό θέλεις , βάζοντας ενέχυρο για μια βραδιά κάτι πολύτιμο που έχεις απάνω σου. Και τι είναι πιο ακριβό; Το αυτοκίνητο. Έτσι έχασε ο φίλος μας το Cherokee του. Του δάνεισαν δεκαπέντε χιλιάρικα για ένα βράδυ, μπήκε ο φίλος μέσα και άρχισε να παίζει τα δανεικά στη ρουλέτα με την ελπίδα ότι θα ρεφάρει. Έχεις όμως δει να κερδίζει κανείς στη ρουλέτα; Βγαίνοντας το πρωί ξεπουπουλιασμένος από το ναό, τον περίμεναν οι μάγκες και του πήραν το αμάξι.Βέβαι, κάτι πήγε να πει για παράταση του δανείου, αλλά πέσανε πάνω του δύο φουσκωτοί και του μαυρίσανε τα μάτια, τι να κάνει ο άνθρωπος, υπέκυψε. Έτσι ωραία και απλά.»
«Έτσι ωραία και απλά;»
«Μάλιστα κύριε! Διότι όλα έγιναν νομότυπα. Πώληση του αυτοκινήτου ενώπιον συμβολαιογράφου. Με στάμπα, βούλα και υπογραφή!»
«Ενώπιον συμβολαιογράφου;»
«Δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι ασυνείδητοι που για το χρήμα κάνουν τα πάντα.»
«Μα το αυτοκίνητο του Γιάννη είναι απλήρωτο! Ακόμη ξοφλάει δόσεις.»
«Και τι μ’ αυτό; Θα εξακολουθεί να τις πληρώνει, όπως έκανε έως τώρα. Απλώς η κυριότητα του αμαξιού δεν του ανήκει.»
« Βρε το Γιάννη μας. Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος!»
«Γδαρμένος, κυρ Μανόλη, όχι κουρεμένος, γδαρμένος!»