“Ως Παλαιστίνιοι και Εβραίοι συνεργάτες, αντιστεκόμαστε στη γενοκτονία και το απαρτχάιντ”
Το +972 είναι ο διεθνής τηλεφωνικός κωδικός του Ισραήλ. Ιστορικά, πριν δοθεί ξεχωριστός κωδικός +970 στα παλαιστινιακά εδάφη, οι κλήσεις προς τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα συχνά περνούσαν μέσω του +972. Ακόμη και σήμερα, πολλά παλαιστινιακά νούμερα μπορούν να κληθούν και με +972. Εκεί αποδίδει το όνομα του το δι-εθνικό +972 magazine. Με αρθρογραφία αποκλειστικά στα αγγλικά, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2010. Έκτοτε απασχολεί Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους δημοσιογράφους. Το -αδερφό μέσο του- Local Call με εβραϊκή αρθρογραφία ιδρύθηκε το 2014.
Τα δύο μέσα καταγράφουν συστηματικά εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία το απαρτχάιντ στις ζωές των Παλαιστινίων. Ενημερώνουν την ισραηλινή κοινωνία στα εβραϊκά για όσα συμβαίνουν στη Γάζα, χάρη στους Παλαιστίνιους συνεργάτες τους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Είναι ένα από τα μοναδικά μέσα με έδρα το Ισραήλ που καλύπτουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού με επιτόπια ρεπορτάζ.
-Βάση δεδομένων του ισραηλινού στρατού: Τουλάχιστον 83% των νεκρών στη Γάζα ήταν άμαχοι
-Lavender: Η ΑΙ μηχανή που κατευθύνει το ισραηλινό μπαράζ βομβαρδισμών στη Γάζα
-Μονάδα Νομιμοποίησης: Ισραηλινή μονάδα με αποστολή να “συνδέει” δημοσιογράφους της Γάζας με τη Χαμάς
-Η Microsoft ακυρώνει τις υπηρεσίες cloud από την Μονάδα 8200 του
Ισραήλ, μετά από αποκάλυψη του +972 ότι ο ισραηλινός στρατός
χρησιμοποιούσε τους διακομιστές της για την αποθήκευση εκατομμυρίων
υποκλεμμένων τηλεφωνικών κλήσεων Παλαιστινίων
Αυτοί είναι μερικοί μόνο πρόσφατοι τίτλοι ρεπορτάζ του +972 magazine. Ο Haggai Matar, βραβευμένος Ισραηλινός δημοσιογράφος, είναι Εκτελεστικός Διευθυντής του μέσου και συν-διευθυντής στο Local Call. Ζει στη Γιάφα του Τελ Αβίβ. Ο συνάδελφος του, Alaa Salama είναι Υπεύθυνος Εμπλοκής Κοινού στο +972 Magazine, γεννημένος σε μια οικογένεια Παλαιστίνιων προσφύγων στη Συρία και σήμερα ζει στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης.
Βρέθηκαν στην Αθήνα καλεσμένοι του Διεθνούς Forum Δημοσιογραφίας 2025 του iMEdD και μίλησαν στο NEWS 24/7 για τον πόλεμο της πληροφορίας που διεξάγεται στα ισραηλινά εδάφη εδώ και δεκαετίες, την εσωτερική πάλη του καθένα για τη χρήση της λέξης “γενοκτονία”, και τη διαστρέβλωση της έννοιας του αντισημιτισμού.
Ζει η ισραηλινή κοινωνία σε μια παράλληλη πραγματικότητα σε επίπεδο πληροφορίας; Δηλαδή, αν ζητούσαμε από έναν μέσο Ισραηλινό πολίτη να περιγράψει τι συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, πόσο κοντά στην πραγματικότητα πιστεύετε ότι θα έπεφτε;
Haggai: Μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν ένα εντελώς παράλληλο σύμπαν. Ο κόσμος δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στη Γάζα. Το χάσμα κλείνει σταδιακά, αλλά παραμένει. Για παράδειγμα στο ζήτημα του λιμού, οι περισσότεροι Ισραηλινοί θα πουν ότι είναι κατασκευασμένο, ότι δεν συνέβη ποτέ. Κι ας υπάρχουν όσα έχουμε δημοσιεύσει, όσα βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.
Παρότι τα ισραηλινά ΜΜΕ δεν μεταδίδουν μεγάλο μέρος των πληροφοριών που βγαίνουν από τη Γάζα, πλέον υπάρχει μια κοινή αντίληψη ότι έχουν σκοτωθεί δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, ότι οι περισσότερες πόλεις της Γάζας έχουν καταστραφεί. Αυτά, νομίζω, οι περισσότεροι πια τα αναγνωρίζουν.
Το κενό τώρα είναι κυρίως στην ερμηνεία. Οι περισσότεροι θα πουν ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες, ότι «δεν έχουμε άλλη επιλογή». Ή θα πουν -και πράγματι σήμερα οι περισσότεροι Ισραηλινοί είναι αντίθετοι στον πόλεμο- ότι εξακολουθεί να είναι πόλεμος εναντίον της Χαμάς, απλώς είναι πιο σημαντικό να τελειώσει και να απελευθερωθούν οι όμηροι μέσω συμφωνίας. Αυτό πιστεύει η πλειοψηφία. Όμως δίνεται ελάχιστη προσοχή στο τι ακριβώς υφίστανται οι Παλαιστίνιοι και πόσο φρικτά είναι αυτά.
Γάζα, μετά από ισραηλινή επίθεση, 25 Σεπτεμβρίου 2025 AP Photo/Abdel Kareem Hana
Σε τι αποδίδετε αυτό το «παράλληλο σύμπαν» πληροφόρησης; Φταίνε ως έναν βαθμό οι αλγόριθμοι ή πρόκειται για βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις;
Haggai: Νομίζω είναι όλα μαζί. Έχει να κάνει με τον ρόλο που έχουν αναλάβει τα ισραηλινά ΜΜΕ. Τα περισσότερα μεγάλα μέσα πιστεύουν ότι το κοινό τους δεν ενδιαφέρεται για τους Παλαιστίνιους – και νομίζω έχουν δίκιο. Η πραγματικότητα του απαρτχάιντ σε όλη τη χώρα αντανακλάται στον τρόπο που λειτουργούν τα μέσα: θεωρούν ότι οφείλουν να αφηγούνται τις ιστορίες των Εβραίων και όχι των Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι εμφανίζονται μόνο στο πλαίσιο της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου που παρουσιάζεται «από το πουθενά», χωρίς το πλαίσιο της πολιορκίας, του απαρτχάιντ κ.ο.κ.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα: ο κόσμος κοιτάζει κυρίως τι σημαίνει αυτό «για εμάς» – οι όμηροι, οι στρατιώτες που σκοτώνονται ή που υπηρετούν μήνες χωρίς να γυρίζουν σπίτι. Αυτή είναι η κύρια οπτική. Και αυτή η αποκλειστικά «δική μας» οπτική ενισχύεται από αλγορίθμους, από τα μέσα και από τις ίδιες τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Είναι ένας κλειστός θάλαμος αντήχησης (echo chamber).
Alaa: Τα μέσα, σ’ αυτό το ζήτημα, είναι προέκταση της ανατροφής. Είναι προέκταση του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι προέκταση της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι υπουργοί και οι βουλευτές. Δεν είναι μόνο τα μίντια, είναι μια «φούσκα» που ξεκινά από την παιδική ηλικία. Για τους περισσότερους, δυστυχώς, είναι σχεδόν αδύνατο να τη σπάσουν.
Haggai: Αν δεις και το ισραηλινό πολιτικό φάσμα -όπως και τα μίντια- αντανακλά, επηρεάζει και διαμορφώνει τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Η αντιπολίτευση, στο μεγαλύτερο μέρος της -όλα τα σιωνιστικά κόμματα- αντιτίθεται στην αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, στηρίζει την κυβέρνηση στις στρατιωτικές επιχειρήσεις της σε Ιράν, Υεμένη, Λίβανο και Συρία. Μπορεί να διαφωνούν για το τι πρέπει να γίνει αυτή τη στιγμή ειδικά στη Γάζα, αλλά το γενικό αίσθημα ότι «είμαστε σε πόλεμο, έχουμε το δίκιο και είμαστε τα θύματα» το βλέπεις από άκρη σε άκρη στην ισραηλινή πολιτική σκηνή και σχεδόν σε όλα τα μίντια.
Λιμός στη Γάζα Omar AL-QATTAA / AFP
Θυμάστε κάποια περίπτωση όπου κρίσιμες πληροφορίες έμειναν εκτός της ισραηλινής δημόσιας σφαίρας; Κάτι πρόσφατο που ο κόσμος δεν ενημερώθηκε καν γι’ αυτό;
Haggai: Ο λιμός είναι σίγουρα ένα παράδειγμα. Ο τρόπος που πλαισιώνεται σχεδόν σε όλα τα μέσα -εξαιρώ εμάς, το +972 Magazine και το Local Call, και τη Haaretz- είναι ως «εκστρατεία λιμού της Χαμάς». Έτσι αποκρύπτονται τα βασικά γεγονότα: πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, τι την προκαλεί, γιατί κηρύχθηκε λιμός. Το ίδιο ισχύει για τις επιθέσεις σε ανθρώπους που περιμένουν φαγητό έξω από αποθήκες. Όλες αυτές οι ιστορίες που συγκλονίζουν τον υπόλοιπο κόσμο, στο Ισραήλ δεν λέγονται. Απλώς δεν λέγονται. Οπότε, ναι, υπάρχει πια μια αναγνώριση ότι έχουν σκοτωθεί πολλοί και ότι η καταστροφή είναι τεράστια, αλλά λείπει η συγκεκριμενοποίηση. Κι έτσι μπορείς εύκολα να πεις στον εαυτό σου: «πολεμάμε τη Χαμάς και σκοτώνονται άνθρωποι επειδή χρησιμοποιεί ανθρώπινες ασπίδες». Είναι εύκολο να υιοθετήσεις αυτή την αφήγηση όταν δεν ξέρεις πώς ακριβώς δολοφονούνται οι άνθρωποι.
Alaa: Και είναι και η γλώσσα που χρησιμοποιούν τα μέσα. Ακόμα και στη Δυτική Όχθη, σε κάθε περίπτωση που σκοτώνεται Παλαιστίνιος –ακόμη κι ένα παιδί 13 ετών– η λέξη που θα χρησιμοποιηθεί είναι «τρομοκράτης», ανεξάρτητα από το πλαίσιο, το ιστορικό, την ηλικία ή το τι συνέβη. Αυτή η λέξη χρησιμοποιείται σχεδόν σε κάθε περιστατικό και εξαφανίζει πλήρως την κατανόηση ότι στην άλλη πλευρά της ιστορίας υπάρχει ένας άνθρωπος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που περιγράφετε, πώς αντιμετωπίζει το εγχώριο ισραηλινό κοινό το +972 magazine (στα αγγλικά) και το Local Call (στα εβραϊκά);[..........................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου