Πώς θα πέσει η κυβέρνηση
Στη δεκαετία του 1950, ο γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθι ηγήθηκε μιας ακραίας αντικομμουνιστικής εκστρατείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η περίοδος αυτή είναι γνωστή ως «Μακαρθισμός», και χαρακτηρίστηκε από ένα κύμα κατηγοριών εναντίον πολιτικών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και δημοσίων υπαλλήλων για υποτιθέμενη κομμουνιστική δράση.
Η επιτροπή του Μακάρθι κατηγόρησε αθώους ανθρώπους χωρίς αποδείξεις, βασισμένη συχνά σε ανώνυμες καταγγελίες ή ψευδείς μαρτυρίες. Ο Μακάρθι παρουσιαζόταν ως ο μεγάλος υπερασπιστής της αμερικανικής πατρίδας, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσε τον φόβο και την παράνοια για να χτίσει την προσωπική του δύναμη.
Το 1954 επιτέθηκε στον αμερικανικό στρατό, κατηγορώντας τον για επιρροή κομμουνιστών και για προστασία υπόπτων αξιωματικών. Ο Τζόζεφ Ουέλτς ήταν ένας ευυπόληπτος δικηγόρος, ο οποίος υπερασπιζόταν τον στρατό από τις κατηγορίες του Μακάρθι. Ο Μακάρθι, στη μανία του να βρει «κομμουνιστές», κατηγόρησε έναν νεαρό βοηθό του Ουέλτς, τον Φρέντρικ Φίσερ, ότι είχε σχέσεις με κομμουνιστές.
Αυτή ήταν και η στιγμή που έκανε την ιστορία να γυρίσει εναντίον του. Όταν ο Μακάρθι επιτέθηκε στον βοηθό του Ουέλτς, ο ίδιος ο Ουέλτς αντέδρασε ψύχραιμα, αλλά με οργή, λέγοντας την ιστορική φράση: “Have you no sense of decency, sir? At long last, have you left no sense of decency?” («Δεν έχετε καθόλου αξιοπρέπεια, κύριε; Επιτέλους, δεν σας έχει μείνει ούτε ψήγμα αξιοπρέπειας;»)
Το κοινό σιώπησε. Οι θεατές που παρακολουθούσαν την ακρόαση από την τηλεόραση (ήταν από τις πρώτες μεγάλες τηλεοπτικές ακροάσεις στην ιστορία) αντιλήφθηκαν για πρώτη φορά πόσο άδικες και ανήθικες ήταν οι πρακτικές του Μακάρθι. Ο Ουέλτς δεν ύψωσε τη φωνή του, δεν απείλησε, δεν καταφέρθηκε εναντίον του Μακάρθι με φανατισμό.
Απλά τον ξεγύμνωσε ηθικά μπροστά σε όλους.
Η απάντηση ήταν άμεση. Η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον του, καθώς οι πολίτες τον είδαν να εκφοβίζει, να ψεύδεται και να καταχράται την εξουσία του.
Ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, που μέχρι τότε δεν τον είχε αντιμετωπίσει ανοιχτά, τον αποκήρυξε. Τον Δεκέμβριο του 1954, η Γερουσία τον καταδίκασε επίσημα για ανάρμοστη συμπεριφορά. Ο Μακάρθι έχασε κάθε πολιτική επιρροή, έγινε παρίας και πέθανε το 1957 από αλκοολισμό.
Δεν είναι δύσκολο κανείς να σκεφτεί τις αναλογίες. Η κυβέρνηση είχε κάθε ευκαιρία να αντιμετωπίσει την τραγωδία των Τεμπών με αξιοπρέπεια. Μπορούσε να διατρανώσει ότι δε θα αφήσει πέτρα που να μη γυρίσει προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια.
Θα μπορούσε να έχει τιμωρήσει πολιτικά τον υπουργό που λίγο πριν δήλωνε ότι δεν υπάρχει θέμα ασφαλείας στους σιδηροδρόμους. Θα μπορούσε να απομονώσει πολιτικά τον υπουργό που δήλωνε πως αν ο υπουργός μεταφορών παραδεχόταν την αλήθεια αυτό θα ζημίωνε την εταιρεία των σιδηροδρόμων. Θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τους γονείς και να έχει τιμήσει μαζί τους τη μνήμη των παιδιών τους. Θα μπορούσε να έχει δείξει αυθεντική συμπαράσταση στον πόνο τους και να έχει ακούσει κάθε απορία και αγωνία τους. Δεν επέλεξε όμως να κάνει αυτό.
Από την πρώτη στιγμή ο πρωθυπουργός δήλωσε για κάποιον λόγο ότι γνωρίζει τα αίτια του δυστυχήματος. Έβαλε ξανά υποψήφιο τον υπουργό μεταφορών καθιστώντας παράλληλα – μέσω παράκεντρων – την επανεκλογή του αθωωτική απόφαση για τις ευθύνες του. Ούτε λόγος φυσικά για τον άλλον υπουργό ο οποίος έχει θρονιαστεί στην επικαιρότητα ως ο εντεταλμένος χυδαιολόγος της πολιτικής.
Κυρίως όμως επιτέθηκε στους γονείς που αναζητούσαν απαντήσεις. Αποφάσισε νηφάλια και συστηματικά να τους υπονομεύσει, να τους παρουσιάσει σαν συνωμοσιολόγους, να τους απαξιώσει. Ταυτόχρονα τα οργανωμένα παράκεντρα της κυβερνητικής εξουσίας επιδόθηκαν χωρίς αναστολές, αξιοποιώντας την ανωνυμία τους, σε εμφανώς κατευθυνόμενη σπορά ψευδών ειδήσεων, χυδαίων συκοφαντιών κα χαρακτηρισμών. Και πάνω από όλα αυτά, η κυβέρνηση πρόσταξε επανειλημμένα τους γονείς να πονούν σιωπηλά. Να μη μιλούν.[...............................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου