Ο πατέρας δίνει τον τόνο, ο γιος παίζει το σόλο μέρος. Στη Λωζάνη, δύο αστέρια συγκεντρώνονται στη σκηνή και αποδεικνύεται ότι είναι από την ίδια οικογένεια.
Ο Jean-Jacques Kantorow(1945),
ο οποίος διευθύνει την Ορχήστρα Δωματίου της Λωζάνης, ανοίγει τη βραδιά με τη «Συμφωνία Νο. 2» του Camille Saint-Saëns. Στη συνέχεια, οAlexandre Kantorow (1997)
Οι Kantorows, πατέρας και γιος, ενώνονται στη σκηνή του Métropole de Lausanne για να ερμηνεύσουν ένα από τα διαμάντια του ρεπερτορίου του 19ου αιώνα: ο Alexandre Kantorow παίζει, υπό τη διεύθυνση του πατέρα του Jean-Jacques και με την ομάδα της Orchester de. Chambre de Lausanne, το δεύτερο κονσέρτο για πιάνο του Johannes Brahms.
Το 1878 ήταν η χρονιά που ο Γιοχάνες Μπραμς άρχισε να συνθέτει ένα δεύτερο κονσέρτο για πιάνο, ένα έργο που είχε αναβληθεί για πολύ καιρό. Αν ξεκινήσει με ενέργεια, θα χρειαστεί ο μουσικός σχεδόν τρία χρόνια έντονης δουλειάς για να ολοκληρώσει τη μουσική του. Το έργο λοιπόν πρωτοπαρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1881 στη Βουδαπέστη, με τον συνθέτη να έπαιζε τότε το ρόλο του πιάνου. Σε αντίθεση με το πρώτο που –περισσότερα από είκοσι χρόνια νωρίτερα– είχε αιφνιδιάσει τους θεατές, πιασμένοι από την τραγική του ορμή, αυτό το δεύτερο έργο έγινε δεκτό με μεγάλο ενθουσιασμό από το ουγγρικό κοινό. Το έργο σύντομα αγαπήθηκε από τους λάτρεις της μουσικής και η επιτυχία επέτρεψε στον Μπραμς να εκτελέσει αμέσως το κονσέρτο σε πολλές σημαντικές πόλεις, στη Γερμανία, την Ελβετία και την Αυστρία.
Σε τέσσερις τεράστιες κινήσεις, αυτό το κονσέρτο είναι ένα από τα σπουδαιότερα του Μπραμς, προφανώς από τη μουσική του ποιότητα αλλά, πιο πεζά και κυριολεκτικά, από τις διαστάσεις του. Διαρκώντας σχεδόν μία ώρα, αποδεικνύεται πραγματικά μνημειακό. Είναι το κόρνο – ένα κατ’ εξοχήν ρομαντικό όργανο – που ανοίγει την παρτιτούρα, με ένα φωτεινό και ποιητικό ανερχόμενο κάλεσμα, με στίξη από λεπτεπίλεπτους αρπισμούς που ηχούν από το πιάνο. Στη συνέχεια, μπαίνει η ορχήστρα, παίρνοντας το τρυφερό μοτίβο του κόρνου το οποίο ο σολίστας διακόπτει με μια απρόσμενη και βιρτουόζικη καντέντσα, κάπως φρενήρη στην εμφάνιση. Αυτά τα μέτρα ανοίγματος δίνουν τον τόνο: η πρώτη κίνηση θα ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ απαλότητας και ορμής, μεταξύ οικειότητας και λαμπρότητας – αλλά, πάντα, με ισορροπία.
Η δεύτερη κίνηση – «ένα πολύ μικρό, μικρό σκέρτσο», το χαρακτήρισε ο Μπραμς – είναι στην πραγματικότητα το πιο ταραχώδες και πιο σκοτεινό από τα τέσσερα κινήματα. Σημειωμένο Allegro appassionato, τρέμει από την αρχή μέχρι το τέλος με ένα τρέμουλο πάθος και τρέχει χωρίς παύση, η ορχήστρα και το πιάνο οδηγούν το ένα το άλλο σε έναν ακαταμάχητο αγώνα. Η αργή κίνηση - Andante - παίρνει τη στοχαστική και απαλή εμφάνιση ενός ορχηστρικού νυχτερινού και αντλεί όλο το υλικό της από την υπέροχη εισαγωγική φράση που αποδίδεται στο σόλο τσέλο. Αυτό το μοτίβο, το οποίο στη συνέχεια λαμβάνεται από τα βιολιά και στη συνέχεια ενισχύεται από το πιάνο, κυβερνά τα πάντα και στιγμιαία αναστέλλει τη συνηθισμένη πορεία του χρόνου. Ο Μπραμς, εξάλλου, ανέλαβε τη μελωδία σε ένα από τα πιο οικεία τραγούδια του, το Immer leiser wird mein Schlummer/Ο ύπνος μου γίνεται όλο και πιο ήσυχος. Τελικά, μετά από αυτή την ονειρική απόσυρση, το τελικό rondo – Allegretto grazioso – διασχίζει δύο θέματα, το ένα ζωηρό και χορευτικό, το άλλο βαρετό, χρωματισμένο με εκείνα τα τσιγγάνικα χρώματα που αγαπά ο συνθέτης. Με ένα πολύ σίγουρο χέρι, ο Μπραμς τα συνυφαίνει, δημιουργώντας ένα συναρπαστικό προοδευτικό κρεσέντο του οποίου η κορύφωση φέρνει αυτό το υπέροχο κοντσέρτο στο τέλος του.
Πρόγραμμα:
Camille Saint-Saëns: Συμφωνία Νο. 2 σε Λα ελάσσονα, ό.π. 55
Johannes Brahms: Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα Νο. 2 σε Μπ φλατ μείζονα, op. 83
Γυρίστηκε στις 2 Μαΐου 2024 στο Salle Métropole στη Λωζάνη της Ελβετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου