Bonjour Tristesse (Καλημέρα Θλίψη) , 1958
Ότο Πρέμινγκερ - Βικιπαίδεια
Παίζουν Jean Seberg, David Niven, Deborah Kerr
Σε ηλικία μόλις δεκαεννιά χρονών, η Φρανσουάζ Σαγκάν
Φρανσουάζ Σαγκάν (1935-2004)- Βικιπαίδεια
έγραψε το πρώτο της
βιβλίο, το "Καλημέρα θλίψη",
Καλημέρα θλίψη (βιβλίο) - Βικιπαίδεια
που έγινε η μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία του εικοστού αιώνα στη Γαλλία, το λάτρεψαν εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο και καθιερώθηκε ως ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας
Καθίσαμε ως αργά τη νύχτα, μιλώντας για τον έρωτα και τα τερτίπια του.
Για τον πατέρα μου, όλα αυτά ήταν αποκυήματα της φαντασίας. Απέρριπτε
συστηματικά τις έννοιες της πίστης, της σοβαρότητας, της δέσμευσης. Μου
εξηγούσε πως ήταν αυθαίρετες, στείρες.
[…] Αυτή η ιδέα με σαγήνευε: φευγαλέοι έρωτες, βίαιοι και περαστικοί. Δεν
ήμουν σε ηλικία που με μάγευε η πίστη… Την έκτη μέρα, είδα για πρώτη
φορά τον Σιρίλ.
[…] Ήταν ψηλός και στιγμές στιγμές ωραίος, με μια ομορφιά που σε γέμιζε
εμπιστοσύνη. Χωρίς να συμμερίζομαι την απέχθεια του πατέρα μου για την
ασχήμια, πράγμα που μας ανάγκαζε συχνά να συναναστρεφόμαστε
ανόητους ανθρώπους, ένιωθα απέναντι σ’ εκείνους που δεν ήταν
προικισμένοι με φυσική γοητεία ένα είδος συστολής, ένα είδος κενού• η
παραίτησή τους από κάθε προσπάθεια ν’ αρέσουν μου φαινόταν μια
ανάρμοστη αδυναμία… Στις έντεκα και μισή, ο Σιρίλ έφυγε, και τότε
ξεπρόβαλαν στο κακοτράχαλο μονοπάτι ο πατέρας μου και οι γυναίκες του.
[…] Έτρεξα προς τη θάλασσα, βούτηξα, αφήνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό
για τις διακοπές, που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά δε θα κάναμε πια.
Υπήρχαν όλα τα στοιχεία του δράματος: ένας γόης, μια φτηνοκοκότα και
μια γυναίκα συγκροτημένη.
[…]Όταν ξαναβρισκόμαστε, ο πατέρας μου κι εγώ γελούμε, μιλούμε για τις
κατακτήσεις μας… Είμαστε ευτυχισμένοι.
[…]. Μόνο που όταν πέφτω στο κρεβάτι μου, τα χαράματα, με μόνο το
θόρυβο των αυτοκινήτων στο Παρίσι, η μνήμη μου, καμιά φορά με
προδίνει: το καλοκαίρι ξαναγυρίζει μαζί μ’ όλες του τις αναμνήσεις. Άννα,
Άννα! Ξαναλέω αυτό τ’ όνομα πολύ σιγά και για πολύ ώρα στο σκοτάδι.
Κάτι ανεβαίνει τότε από μέσα μου, που το υποδέχομαι με τ’ όνομά του και
με τα μάτια κλειστά: Καλημέρα Θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου