Από τι ακριβώς μας προστατεύει η αστυνομία στο Πανεπιστήμιο;
Ο Λένι είπε: “Πες πώς θα ‘ναι όταν θα ‘χουμε τη γη μας”.
Ο Τζορτζ αφουγκραζόταν ν’ ακούσει τους μακρινούς ήχους. Για μια στιγμή πήρε ύφος ανθρώπου πρακτικού και μεθοδικού. “Κοίτα πέρα απ’ το ποτάμι, Λένι, και θα σου πω ώστε σχεδόν να το δεις”.
Απόσπασμα: «Άνθρωποι και ποντίκια», John Steinbeck
Ξημέρωσε Δευτέρα πια και ο χρόνος ακόμη είναι σταματημένος στις μικρές ώρες της Παρασκευής και όλα όσα ζήσαμε κατά την επίθεση του κρατικού μηχανισμού εν καιρώ δημοκρατίας (;) σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Αν θέλει κανείς να μάθει τα αληθινά γεγονότα κατά τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου που ήρθε με όλους τους συνοδοιπόρους του δεν του προτείνουμε να διαβάσει την επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας. Εκεί δεν θα βρει την πραγματικότητα αλλά ένα φαντασιακό σενάριο που εξυπηρετεί σκοπούς όχι και τόσο σκοτεινούς πια. Γιατί τίποτα πλέον δεν μένει στο σκοτάδι και κανείς μα κανείς δεν δικαιούται να λέει δεν ξέρω, δεν πιστεύω.
Η δολοφονική επίθεση σε έξι χιλιάδες κόσμου με δακρυγόνα και κρότου λάμψης από κρατικό χέρι, κατά τη διάρκεια ελευθεριακού φεστιβάλ, σε χώρο με περιορισμένη διαφυγή όπου βρίσκονταν μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι και ΑΜΕΑ είναι καταγεγραμμένη σε βίντεο και φωτογραφίες από εκατοντάδες μάρτυρες με χιλιάδες προβολές. Και οι άνθρωποι που έπαθαν κρίση πανικού, κρίση άσθματος, που έκαναν εμετό, οι Άνθρωποι που έπαιρναν αγκαλιά τον διπλανό τους κι ας μην τον ήξεραν γιατί είχε απομείνει μόνος κι έκλαιγε από φόβο, τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά της μάνας τους να ουρλιάζουν δεν είναι κάτι που φυσικά θα έγραφε η αστυνομία. Ούτε είναι ρεπορτάζ ενδιαφέρον για κανένα κανάλι της λίστας Πέτσα.
Τίποτα δεν δικαιολογεί την εγκληματική επίθεση καμιάς κυβέρνησης που επίμονα μοιάζει και από τις ενέργειές της και από τις δηλώσεις εκπροσώπων της να μην λογαριάζει καμιά ανθρώπινη ζωή. Γιατί από την ευθεία βολή κρότου λάμψης στο πρόσωπο του Ντουσάκη που από θαύμα γλίτωσε, μέχρι τον Βασίλη Μάγγο που δεν γλίτωσε και η υπόθεσή του κουκουλώνεται, ένα «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» απόσταση είναι. Την Παρασκευή αν δεν είχαμε την ψυχραιμία να ηρεμούμε τον διπλανό μας μόνοι μας και με δικές μας δυνάμεις θα είχαμε νεκρό. Και αυτό δεν είναι κάτι που απλά λέγεται, είναι κάτι που όλοι ζήσαμε και πρέπει όλοι να το νιώσουν στο πετσί τους. Έτσι ακριβώς όπως μας έκαιγε το χημικό το δικό μας πετσί που έπεσε από κοντινή απόσταση δίπλα στη σκηνή της συναυλίας, ανάμεσα σε κόσμο και όχι στην απάνω γειτονίτσα του campus όπως διατείνεται η ψευδής ανακοίνωση της αστυνομίας.
Ένα είναι το πλάνο της κυβέρνησης. Άκρατη καταστολή. Ένα κράτος σε απόλυτη αποδομή με τους αστυνομικούς παρόντες παντού, να είναι μια εικόνα που κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι χρειάζεται.
Η συναυλία του Θανάση ήταν μια ιστορική συναυλία. Ο κόσμος που δέχτηκε την επίθεση δεν διαλύθηκε παρά οργανώθηκε αντανακλαστικά και συγκεντρώθηκε μαζικά στην Καμάρα όπου κι εκεί κυνηγήθηκε από αύρα και διμοιρίες των ΜΑΤ. Εκείνος συνέχισε ακόμη δέκα λεπτά να παίζει χωρίς ήχο τον θαρραλέο και ατρόμητο αγέρα «Πεχλιβάνη» και το προφητικό «Σκουλαρίκι» του και κάπως έτσι μοιάζει αυτά τα δύο τραγούδια να πέρασαν στα «απαγορευμένα» ενός ερμαφρόδιτου καθεστώτος. Την επόμενη μέρα, Σάββατο η πορεία των φοιτητών ήταν μαζική.
Γιατί το σκοτάδι του απολυταρχισμού νικιέται με το φως ενός χαμόγελου και την ομορφιά ενός γαρύφαλλου στο αυτί.
Ακολουθούν επιλεγμένα στιγμιότυπα των τελευταίων γεγονότων, ένα σεργιάνι στα όνειρα της γενιάς που διεκδικεί την ελευθερία της, το οξυγόνο της και το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου