Για όνομα του Θεού, όχι άλλη θρησκεία!
H ειδησεογραφία των ημερών, για τα «ψιλά» μιλάμε και όχι για την Πιρπιρίγκου που εξακολουθεί να μονοπωλεί τους προβολείς μέχρι ναυτίας, σε στέλνει απ’ ευθείας στο συρτάρι με το διαβατήριο της μόνιμης μετανάστευσης. Τουλάχιστον εσένα που σκέφτεσαι όπως εγώ και πιστεύεις ότι οι χειρότερες ημέρες του έτους, αυτές που βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό του νεοέλληνα, είναι οι θρησκευτικές και εθνικοπατριωτικές γιορτές.
Στη Λέρο, διενεργήθηκε αυτοσχέδια αναπαράσταση του επιταφίου σε νηπιαγωγείο, ναι, σε νηπιαγωγείο. Στην Καλλιθέα, παπάς έδιωξε άνεργη τρανς συμπολίτισσα από συσσίτιο της ενορίας, με τη φράση: «Να πας να κάνεις πιάτσα στη Συγγρού». Στα social media, όποιος δήλωσε ενάντιος στο έθιμο της νηστείας βρέθηκε αντιμέτωπος με υβριστικές επιθέσεις και με ένθεη μανία. Στην Κέρκυρα, νοικοκυραίοι ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μία βδελυρή παρέα νεαρών, που έτρωγαν σουβλάκια σε μπαλκόνι την ώρα που περνούσε από κάτω το σκήνωμα του αη-Σπυρίδωνα.
Μπορώ και εγώ να χρησιμοποιήσω πολλά «άη» για να περιγράψω τα συναισθήματά μου, αλλά θα τα γράψω «άει» με συνοδεία κάποιας κακόηχης προστακτικής, πράγμα που δεν επιτρέπεται ούτε από την παιδεία μου ούτε από την κατάνυξη των ημερών.
Την ξέρετε δα την κατάνυξη των ημερών, τη ζείτε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Χριστοπαναγίες μέχρι την Πέμπτη, επιτάφιος με μυρωδιά ουζερί την Παρασκευή, εκκλησία για δέκα λεπτά σκάρτα στην Ανάσταση, φεστιβάλ χοληστερίνης με σφαγμένα αρνιά την Κυριακή, ματωμένος θάνατος στην άσφαλτο τη Δευτέρα, χριστοπαναγίες ξανά από Τρίτη. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα, για όσους έμειναν ζωντανοί.
Πώς διάβολο –με το συμπάθιο- φτάσαμε έως εδώ; Πώς είναι δυνατόν, στα μισά του μισού του 21ου αιώνα να παραμένει η κοινωνία μας βουτηγμένη στη θρησκοληψία και στη μισαλλοδοξία; Πώς γίνεται,να ψηφίζουμε δημοκρατία και να έχουμε θεοκρατία;
Θα σας απαντήσω αμέσως. Φτάσαμε έως εδώ επειδή αντί για βιβλία διαβάζουμε προσευχητάρια, να πώς. Επειδή από μικροί μαθαίνουμε να ξεκινάμε τη σχολική μέρα με προσευχή. Επειδή μπαίνουμε στα δικαστήρια δι’ υπόθεσίν μας και μας ακουμπάνε το χέρι στο ευαγγέλιο. Επειδή στα νοσοκομεία κρεμάμε εικόνες αγίων και όχι επιστημόνων.
Επειδή για να ξορκίσουμε το κακό φτύνουμε στον κόρφο μας αντί να φτύνουμε στα μούτρα σκοταδιστές ρασοφόρους σαν αυτόν της Καλλιθέας. Επειδή στέλνουμε τα παιδιά μας στο κατηχητικό αντί να τους μάθουμε γλώσσες, μουσική και αθλητισμό. Επειδή στηνόμαστε στο γυαλί για να παρακολουθήσουμε βιογραφίες ψευτοπροφητών, αντί να ξεστραβωθούμε με καμιά επιμορφωτική εκπομπή. Επειδή έχουμε τους αγύρτες των μοναστηριών καλυμαύχι στο κεφάλι μας.
Επειδή, πάνω και κάτω απ’ όλα, μισούμε οτιδήποτε αλλόδοξο ή άδοξο. Πας μη Έλλην, και μη ορθόδοξος, βάρβαρος, πιστεύουμε και διατρανώνουμε. Ιδίως αν τρώει σουβλάκια στο σπίτι του όταν από κάτω περνάει άταφο πτώμα με συνοδεία ψαλμωδίες, κεριά και χρυσά λιλιά.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι η κοστουμάτη ευλογία, που καθιστά τη θρησκεία επίσημη ιδεολογία του κράτους και την οργανωμένη εκκλησία κράτος εν κράτει. Αλλά αυτή είναι μία ερμηνεία υπερβολικά εύκολη και επιφανειακή. Εμείς είμαστε που στέλνουμε τα μαύρα κοστούμια στη Βουλή, με εντολή να αφήσουν ανέγγιχτα τα ιερώς κείμενα.
Ο υπουργάκος και ο βουλευτάκος δεν είναι παρά εικόνα και ομοίωση του Παντελή, που μια ζωή τους ψηφίζει με το δεξί χεράκι, και της Παντελίνας, που απαιτεί να ψάλουν τα νήπιά της τα εγκώμια του επιταφίου και το τροπάριο της Κασσιανής. Εμείς είμαστε αυτοί που απαιτούμε να μένουν οι ιερείς στο απυρόβλητο, ακόμα και όταν ανεβαίνουν στο κρεβάτι μας, παρέα με τα γυμνά παιδιά μας.
Της μοναδικής κυβέρνησης που δοκίμασε κάποια διστακτικά βήματα για εκκοσμίκευση της οπισθοδρομικής ελληνικής Πολιτείας, της κρεμάσαμε κουδούνια, για να μάθει να μην απειλεί τα ιερά και τα όσια. Εάν τολμήσει κάποιος να αποκαθηλώσει τον Χριστούλη από τις σχολικές και δικαστικές αίθουσες, ή τα θρησκευτικά από το μαθητικό πρόγραμμα, τον αφορίζουμε ομοθυμαδόν, όχι μόνο οι δεξιοί της δόγματος πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, αλλά και πολλοί αριστεροί που πιστεύουν «σε κάτι ανώτερο».
Τους μισθούς των παπάδων και τα κοινόχρηστα των μοναστηριών εξακολουθούμε να τα πληρώνουμε εμείς, οι αλαλιασμένοι φορολογούμενοι, λες και μας περισσεύουν. Αντίχριστους πολιτικούς που δεν κάνουν τον σταυρό τους και δεν ομνύουν στην ομοούσιο τριάδα τους εξοστρακίζουμε στο πυρ το εξώτερον, το αντιπολιτευτικόν.
Όπου τσικνίσει κοκορέτσι τη μεγάλη Παρασκευή, ανάβουμε δαυλούς και βάζουμε φωτιά για να κάψουμε τους άθεους μαζί με τον ψήστη και τον ταβερνιάρη. Όταν συναντήσουμε στο δρόμο μας κανέναν μουσουλμάνο, κάνουμε μία μικρή παρένθεση στη νηστεία και τρώμε χοιρινή πανσέτα, για να του μπούμε στο μάτι.
Και στην τελική ευθεία του δράματος, την ώρα που βάφουμε τα αυγά στο χρώμα του αίματος των προσφύγων που σκοτώνουμε, συντονίζουμε την τηλεόρασή μας στην ΕΡΤ και στις ιδιωτικές «ΕΡΤ», μη τυχόν και χάσουμε κανένα ευαγγέλιο. Και καπάκι, νηστίσιμα ποπ κορν και Τζεφιρέλι. Τι άλλο θα βλέπαμε δηλαδή άγιες μέρες; Το «Ένας Προφήτης Μα Τι Προφήτης»;
Ακόμα και όταν η εκκλησία οφείλει από τον «θεσμικό» ρόλο της να στηρίξει την κοινωνία, το ράσο φροντίζει να βάλει τρικλοποδιές για να μην αποξενώσει την πελατεία. Ο ύπουλος ρόλος των παπάδων στην καταπολέμηση της φονικής πανδημίας, πρόσθεσε καύσιμα στη δεξαμενή των ψεκασμένων και πολλαπλασίασε τον αριθμό των κρουσμάτων, σε ομάδες κατ’ εξοχήν ευπαθείς, όπως οι ηλικιωμένοι πελάτες του παγκαριού. Το ξέρετε δα, ότι συνεχίζεται κανονικά το έγκλημα με το κοινόχρηστο κουταλάκι της θείας κοινωνίας: το ξέρετε, επειδή πιθανότατα το γλείψατε και εσείς.
Αλλά ποιος τολμάει να εγκαλέσει δικαστικά την επίσημη εκκλησία και να στείλει μητροπολίτες στον εισαγγελέα; Θα βρεθεί τότε αντιμέτωπος όχι μόνο με το ακαταδίωκτο φραγγέλιο, αλλά και με το ιερό αφιόνι των πιστών. Ναι, αυτών που απειλούν με φωτιά και τσεκούρι τα βλάσφημα έργα τέχνης και οτιδήποτε άλλο αμφισβητεί την μονοπάντη κοσμοθεωρία τους.
Χθες, που τόλμησα να ανεβάσω στο Twitter μία κραυγή απελπισίας ενάντια στην ανεξέλεγκτη θρησκολαγνεία, μάζεψα μεν καμιά 1000άδα από διαδικτυακές καρδούλες, αλλά η γαρνιτούρα (εκτός από τον συνήθη οχετό χριστιανικών ύβρεων) ήταν και μία σειρά από φληναφήματα που επιχειρούσαν να εκλογικεύσουν το –κατά τη γνώμη μου- παράλογο της θρησκείας.
«Η μία πλευρά καλείται να αποδείξει την ύπαρξη θεού και η άλλη καλείται να αποδείξει τη μη ύπαρξη θεού», έγραψε κάποιος. Ναι, ναι, σας το ορκίζομαι, στον θεό που δεν πιστεύω! Πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει θεός! Εσείς οι άπλυτοι τι αποδείξατε, τώρα τελευταία; Αποδείξατε ότι δεν υπάρχουν Νεφελίμ και δεινόσαυροι ή να βγω στον κήπο να αφήσω μεζέ, μπας και περάσει κανένας πτεροδάκτυλος πεινασμένος;
Καλή μεγάλη εβδομάδα, λοιπόν. Μεγάλη θα είναι στο δικό μου ημερολόγιο η εβδομάδα, όταν δρομολογηθεί επιτέλους ο διαχωρισμός του κράτους από την εκκλησίας. Όταν διαρραγεί ο ομφάλιος λώρος που κρατάει τη χώρα προσκολλημένη στον παγανισμό και ορίζει ως άτυπο κυβερνήτη της χώρας τον φανταστικό φίλο μας που ζει στον ουρανό. Μέχρι τότε, χαιρετισμούς. Όχι της εκκλησίας τους χαιρετισμούς, τους άλλους εννοώ, τους κανονικούς.
Δεν εξαπολύω εγώ επίθεση στην πίστη σας, εσείς είστε που εξαπολύετε στη δική μου. Μπορείτε να πιστεύετε σε όποια θεότητα σας κάνει κέφι, αρκεί να μη προσπαθήσετε να μου το επιβάλετε ως κανόνα ζωής και κρατική πολιτική. Εσείς είστε που προκαλείτε, όχι εγώ. Όταν πάψει να χτυπάει εκκωφαντικά η καμπάνα σας μέσα στ’ αυτιά μου, τότε, και μόνο τότε, θα συνεννοηθούμε και θα συνυπάρξουμε αρμονικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου