Φωτογραφία - Ο υπέροχος ασπρόμαυρος κόσμος του Ρίτσαρντ Άβεντον
eretikos.gr
Ο Ρίτσαρντ Άβεντον απέρριψε το τυποποιημένο στιλ των ακίνητων, παγωμένων στον χρόνο εικόνων της συμβατικής φωτογραφίας μόδας. Αντ΄ αυτού, ο ενθουσιώδης νεαρός φωτογράφος που βρισκόταν πάντα σε εγρήγορση, ζωντάνεψε τα μοντέλα του και, το πιο σημαντικό, έδειξε την ανθρώπινη πλευρά τους, τα ελαττώματά τους, την αλήθεια τους. Έγινε πιο γνωστός, ωστόσο, για τα ασπρόμαυρα και συχνά μεγάλου μεγέθους πορτρέτα είτε διασημοτήτων είτε αγνώστων, που αποτελούν μελέτη της ψυχής και του ανθρώπινου σώματος.
Ο Μπόμπ Ντίλαν στη Νέα Υόρκη – Φεβρουάριος 1965. Εικόνα: Ρίτσαρντ Άβεντον
Μεταξύ του εμπορικού του έργου που έκανε ως φωτογράφος μόδας και των πρωτοποριακών εικαστικών εικόνων, το εύρος και η δημιουργικότητα του Άβεντον τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους φωτογράφους του 20ού αιώνα. Οι φωτογραφίες του, σύμφωνα με τους New York Times, “καθόρισαν την εικόνα του στυλ, της ομορφιάς και του πολιτισμού της Αμερικής” από τη δεκαετία του 1950. Δημιούργησε καινοτόμα περιβάλλοντα συλλαμβάνοντας οπτικά συλλεκτικές, αξέχαστες εικόνες που άλλαξαν την πορεία του αμερικανικού πολιτισμού.
Η Μέρλιν Μονρό φωτογραφημένη από τον Ρίτσαρντ Άβεντον το 1958
Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, ο Ρίτσαρντ Άβεντον, για την οικογένεια και τους φίλους του “Ντικ”, ήταν γιος των Ρώσων-Εβραίων Τζέικομπ και Άννα Άβεντον. Η επαφή του με τη μόδα και τη φωτογραφία ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία. Δεδομένου ότι ο πατέρας του είχε ένα κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων στην 5η Λεωφόρο, ήταν συχνά παρών όταν εκπρόσωποι από φημισμένα περιοδικά μόδας, όπως το Harper’s Bazaar, το Vanity Fair και το Vogue τούς επισκέπτονταν κάθε μήνα για να συζητήσουν για την υψηλή ραπτική.
Όταν ο Ρίτσαρντ Άβεντον φωτογράφισε την Όντρεϊ Χέπμπορν το 1967
•Το ύφος της φωτογραφίας μόδας του Άβεντον έφερε μια αναζωογονητική, ανθρωπιστική ποιότητα, καθώς ο καλλιτέχνης συνειδητοποίησε ότι η φωτογραφία μόδας δεν αφορούσε απλώς την πώληση ενός προϊόντος αλλά το γενικό πνεύμα της εικόνας που ήθελε ο θεατής / καταναλωτής.
Ο Τζορτζ Χάρισον φωτογραφημένος από τον Ρίτσαρντ Άβεντον το 1967
Ο Άβεντον κυριάρχησε στην προσωπογραφία τόσο με τα θέματά του όσο και με την τεχνική του ικανότητα και την αισθητική του. Η συνήθης πρακτική του ήταν να δημιουργήσει μια οικειότητα μεταξύ του ίδιου και του φωτογραφιζόμενου. Τα βαθιά ειλικρινά, συναισθηματικά πορτρέτα του, συχνά σε μεγάλο μέγεθος, συνέβαλαν στην αναδιαμόρφωση της φωτογραφίας ως εκφραστικής τέχνης.
Η Μπριζίτ Μπαρντό μέσα από το φακό του Ρίτσαρντ Άβεντον (1959)
Τα πορτρέτα του είναι συχνά ενοχλητικά προκαλώντας ανησυχία. Τα θέματα καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της σύνθεσης, μερικές φορές ακόμη υπερβαίνουν και το πλαίσιο. Τα κοντινά του δεν δίνουν μονό τις λεπτομέρειες, συμπεριλαμβανομένων των φυσικών ατελειών, αλλά κάνουν τον θεατή να αισθάνεται σαν να εισβάλλει στον ιδιωτικό, προσωπικό χώρο του φωτογραφιζόμενου. Επιπλέον, το τυπικό λευκό φόντο στο έργο του Άβεντον δεν προσφέρει κανένα πλαίσιο. Δεν υπάρχει καμία ιστορία, μόνο το πρόσωπο και το σώμα του φωτογραφιζόμενου. Τα ασπρόμαυρα πορτρέτα του δεν αφήνουν κανένα άλλο περιθώριο πέρα από την αλήθεια. Κατά την άποψη του Άβεντον, το χρώμα δημιουργεί μια ανεπιθύμητη απόσπαση της προσοχής από την ειλικρινή θέαση του αντικειμένου της φωτογράφησης.
Τα λιτά πορτρέτα του εξερεύνησαν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων όπως η
σεξουαλικότητα, η βία και ο θάνατος. Οι εικόνες, είτε διασημοτήτων είτε
παγκόσμιων ηγετών ή εκκεντρικών προσωπικοτήτων, αποκάλυπταν την
εσωτερική ζωή των πρωταγωνιστών των εικόνων του, όπως αυτή αποτυπωνόταν
από την εξωτερική τους εμφάνιση. Η άμεση, σχεδόν αδίστακτη
προσέγγιση του Άβεντον στα πορτρέτα άνοιξε τον δρόμο για τη συχνά
ενοχλητική ασπρόμαυρη, “ψευδο-ντοκιμαντέρ φωτογραφία” ανθρώπων που
ζούσαν στο περιθώριο από τη φωτογράφο και φίλη του, Νταϊάν Άρμπους, αλλά
και για την εξερεύνηση της πανκ κουλτούρας από τη φωτογράφο Ναν
Γκόλντιν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 , ή τις φωτογραφίες του Χερμπ
Ριτς που κινούνται στα όρια μεταξύ μόδας και καλών τεχνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου