gerontakos

«Έχω πει μερικές φορές στον εαυτό μου ότι αν υπήρχε μία μόνο πινακίδα στην είσοδο κάθε εκκλησίας που να απαγόρευε την είσοδο σε οποιονδήποτε με εισόδημα πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό , θα γινόμουν αμέσως χριστιανή» . Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια (1909-1943)

Δευτέρα, Μαΐου 31, 2021

Γιατί ενοχλείται η Δεξιά από τους πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες;

Στις 25 Μαΐου, το ένα τρίτο του θρυλικού hip hop συγκροτήματος, Ημισκούμπρια, αποφάσισε να βγάλει καινούργιο κομμάτι σχεδόν δεκατριών λεπτών. Ο λόγος, βέβαια, για το Μιθριδάτη που κατάφερε μέσα σε τέσσερις ημέρες να συγκεντρώσει 800.000 προβολές (και συνεχίζει). Η ανταπόκριση στο YouTube βίντεο είναι ιδιαίτερα θετική, με μόλις ένα dislike για κάθε τριάντα-τρία likes και την πλειονότητα των σχολίων από κάτω να επικροτούν την προσπάθεια του καλλιτέχνη. Μπορώ να πω πως ένιωσα κι εγώ, προσωπικά, μία ανάταση, παρακολουθώντας να γίνεται viral για καινούργια δουλειά ο ένας από τους τρεις παράγοντες του αγαπημένου συγκροτήματος της παιδικής μου ηλικίας.

Παρόλα αυτά, καθ’ όσο το βίντεο συγκέντρωνε δεκάδες χιλιάδων προβολών μέσα σε λίγες ώρες, άρχισε να μπαίνει σε ζύμωση η διαδικασία να υποβαθμιστεί η προσπάθεια του εν λόγω καλλιτέχνη. Εντεταλμένα Μέσα, αλλά και απλοί, “μετριοπαθείς” δημοσιολόγοι και σχολιαστές, κατήγγειλαν τον “αντιπολιτευτικό” λόγο του κομματιού. Κάποιοι μίλησαν για συνειδητή ή και συναλλαγματική συμπόρευση του Μιθριδάτη με την αντιπολίτευση (κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ), ενώ άλλοι, πιο αθώοι, επέμειναν απλώς σε μία υποτιθέμενη παραληρηματική ή ακόμα και συνωμοσιολογική προσπάθεια του ράπερ. Βεβαίως, υπήρξαν και εκείνοι που προχώρησαν σε δολοφονίες χαρακτήρων∙ προσπάθησαν να απορρίψουν τα μηνύματα του τραγουδιού αφού “προέρχονται από το Μιθριδάτη”, μιας “καρικατούρας” της ελληνικής μουσικής, που δε δικαιούται να έχει πολιτική άποψη. Τέλος, υπήρξαν και οι πλέον γραφικοί που βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στην Αριστερά και την προοδευτική παράταξη από καραμπόλας μέσω του Μιθριδάτη.

Ακούγοντας το κομμάτι, ο Μιθριδάτης, με τον ιδιάζοντα, ημισκουμπρικό στόμφο, προβάλλει ορισμένα προσωπικά του ευρήματα/ερωτήματα. Μεταξύ άλλων παρατηρεί:

-προβληματική λειτουργία του Κοινοβουλίου (λόγω της έκτακτης πανδημικής κρίσης) και ενδεχόμενη εργαλειοποίηση αυτής από την Κυβέρνηση για να περνάει “μεγάλα” νομοσχέδια δίχως δημόσια διαβούλευση
-το αμφιβόλου ποιότητας εργασιακό νομοσχέδιο
-τη βαρύτητα που έχει δώσει η Κυβέρνηση, εν μέσω πανδημίας, για την ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων και ελλιπή ενίσχυση του Ε.Σ.Υ.
-τη μονοφωνία των ΜΜΕ υπέρ της Κυβέρνησης, που ενδεχομένως ν*α έχει προκύψει από την οικονομική ενίσχυση αυτών δίχως αντικειμενικά κριτήρια
-την ελαστικότητα του κράτους ως προς τη λειτουργία των εκκλησιών σε αντιπαραβολή με την προσπάθεια περιορισμού των διαδηλώσεων
-την επικύρωση του συγκρουσιακού νομοσχεδίου που προβλέπει πανεπιστημιακή αστυνομία (επίσης εν μέσω πανδημίας και άρα χωρίς δημόσια διαβούλευση με τους αρμόδιους)
-την αλαζονεία του διαγγελματικού Πρωθυπουργού της χώρας να απαιτεί συμμόρφωση στα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό, την ίδια ώρα που ο ίδιος και συνεργάτες του πολλάκις τα έχουν καταπατήσει
-εργαλειοποίηση της πανδημίας για απευθείας αναθέσεις έργων, θέτοντας ζήτημα υγιούς ανταγωνισμού και διαφάνειας
-την ανακυβίστηση της Κυβέρνησης στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών
-τις άθλιες συνθήκες ζωής των προσφύγων σε ελλαδικό χώρο (πρόβλημα που, βέβαια, προκύπτει πανευρωπαϊκά)
κ.ο.κ.

Τα παραπάνω, μερικά μόνον σημεία στα οποία επιμένει ο Μιθριδάτης. Βλέποντας τις αντιδράσεις πολλών “μετριοπαθών φιλελεύθερων”, αναρωτιέμαι: Γιατί να καταγγελθούν τα παραπάνω επιχειρήματα ως “αντιπολιτευτικός λόγος”; Γιατί όποιος τα ενστερνίζεται , έστω στο ελάχιστο, περιφρονείται ως “ψεκασμένος συριζαίος”;

Γιατί η κριτική στη συγκεκριμένη Κυβέρνηση (όπως πρέπει να συμβαίνει με κάθε μορφή εξουσίας και κάθε δημόσιο πολιτικό πρόσωπο) μοιάζει γι’ αυτούς θέμα ταμπού; Γιατί είναι τόσο έντονη η προσπάθεια, είτε εντεταλμένα είτε όχι, να μην προβάλλεται οποιουδήποτε είδους κριτική στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη; Ποιος είναι ο ρόλος της δημοσιογραφίας σε όλη αυτήν την κατάσταση; Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015-2019 δούλευε υπό το μικροσκόπιο των ΜΜΕ, πού είναι τώρα όλοι αυτοί να συνεχίσουν το δημοσιογραφικό έργο;

Το πρόβλημα είναι πως η επιχειρηματολογία του Μιθριδάτη και του κάθε Μιθριδάτη δεν αποτελεί συνωμοσιολογικό παραλήρημα, παρά εκφράζει ειλικρινείς ανησυχίες για κοινωνικές διεργασίες που μπορούν να παρατηρηθούν στην καθημερινότητά μας. Τι κι αν είναι “αντιπολιτευτική”; Τουναντίον, σε μια υγιή δημοκρατία είναι θεμιτή η παρουσία της αντιπολίτευσης, ώστε να λειτουργεί ως ένας ακόμα μοχλός πίεσης στην όποια κυβερνητική αυθαιρεσία.

Είναι δικαίωμα κάθε δημόσιου προσώπου να εκφράζει την άποψη του. Ευθύνη εμάς των υπόλοιπων που ακούμε είναι να προσπαθούμε να παραμένουμε στην ουσία αυτών που λέει, είτε την αποδεχόμαστε τελικά είτε όχι, και να μην αφήνουμε το θυμικό μας να προβαίνει σε λογικές πλάνες που υποβαθμίζουν τη συζήτηση. Οι μεν με επιχειρηματολογία, οι δε με δολοφονίες χαρακτήρων.

Με το κομμάτι του Μιθριδάτη στα ουράνια χωρίς να έχει μπει καν στις τάσεις του ελληνικού YouTube, με τις 780 χιλιάδες προβολές του 12ου Πίθηκου ένα μήνα πριν, με όσους καλλιτέχνες ήρθαν πριν και όσους τους διαδεχθούν, η τέχνη δεν πατρονάρεται αλλά, αντιθέτως, συνεχίζει να αποτελεί ελεγκτή της εξουσίας και εκπρόσωπο της κοινής γνώμης.

*Ο Ελευθέριος Παπαδημητρίου είναι φοιτητής Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ,
ΑΠΘ

** 1.126.033 προβολές έως31/5/2021