Η agenda, οι περιθωριακοί και οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ
ΝΙΚΟΣ Κ. ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: Η Καθημερινή της Κυριακής
kathimerini.gr
[....................]
Γιατί τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων –και δεν αναφέρομαι μόνο στις
δηλώσεις του κ. Δρίτσα– έδειξαν ότι, για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι τρομοκράτες της
17Ν, όσο και αν αποδοκιμάζεται η δράση τους στα λόγια, εξακολουθούν να
θεωρούνται πολιτικοί εγκληματίες, οι οποίοι, ως τέτοιοι, δικαιούνται
ευμενή μεταχείριση. Ξαναθυμήθηκα έτσι μια σειρά αd hominem διατάξεων,
που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, ειδικά για τον αρχιτρομοκράτη.
Μεταξύ αυτών και η δυνατότητα έκτισης της ποινής του σε αγροτική φυλακή.
Μου ήρθαν επίσης στο μυαλό κάποιες άλλες διατάξεις του κ.
Παρασκευόπουλου, που αντιμετώπιζαν ευνοϊκά τους διαδηλωτές όταν τα
σπάνε. Και τούτο στη λογική «παιδιά είναι, δεν βαριέσαι». Πού να
οφείλεται η έκδηλη αυτή συμπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ προς την πολιτική βία;
Θα ήταν, βέβαια, τραγικό λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι την πολιτική βία ηγάπησε στον τόπο μας μόνον η Αριστερά.
[...........................]
Σε ό,τι με αφορά, πάντως, νομίζω ότι θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσει
κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το δημοψήφισμα του 2015, έδωσε σοβαρά δείγματα
ωρίμανσης. Όσο και αν αμαυρώνουν την εικόνα που άφησε υποθέσεις όπως οι
τηλεοπτικές άδειες και η δράση του κ. Παπαγγελόπουλου, δεν ήταν αυτές
που έδωσαν τον τόνο στη διακυβέρνησή του. Σήμερα, ωστόσο, λες και
μετάνιωσε για τη «δεξιά» παρέκκλισή του και αισθάνεται την ανάγκη να
απολογηθεί. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σχεδόν ανοιχτή συμπόρευσή του με
τους θιασώτες της βίας.
Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, που δεν θα
πρέπει να ξεχνάει κανείς τη σημαντική συμβολή της στη διάλυση της Χρυσής
Αυγής, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, υπό τη σημερινή ηγεσία της, έκανε
σημαντικά βήματα για την κατοχύρωση της ισονομίας και για τον σεβασμό
των κανόνων του δημοκρατικού παιχνιδιού. Με κριτήριο τα ισχύοντα στην
Ευρώπη, οι μομφές που διατυπώνονται εις βάρος της για «αστυνομοκρατία»
είναι αστειότητες. Μόνον αρρωστημένα μυαλά μπορούν να θεωρούν ότι
περιστατικά όπως η διαπόμπευση του πρύτανη του Οικονομικού
Πανεπιστημίου, οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων για ψύλλου πήδημα και οι
βόμβες μολότοφ στις «ειρηνικές» διαδηλώσεις συνιστούν κανονικότητες, που
θα πρέπει κανείς να τις ανέχεται στο πλαίσιο της ελευθερίας της
έκφρασης.
Αυτή τη διαφαινόμενη προσέγγιση ως προς τον τρόπο της
πολιτικής αντιπαράθεσης τη δηλητηριάζει η υπόθεση Κουφοντίνα. Από τη
σκοπιά μου, δεν πίστεψα ούτε στιγμή ότι η διαφορά είναι νομική. Μια
απρόσεκτη διατύπωση του Νόμου –πώς τους ξέφυγε εκείνο το «επαναμετάγεται
στο κατάστημα κράτησης από το οποίο μετήχθη»– σε συνδυασμό με την
επιπολαιότητα του χειρισμού της υπόθεσης από την αρμόδια γενική
γραμματέα στο πρώτο στάδιο της σημερινής σύγκρουσης έδωσαν λαβή να
προβληθεί ως παραβίαση ενός δικαιώματός του η μεταγωγή του στις φυλακές
του Δομοκού. Τέτοιο δικαίωμα, ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ ούτε υπάρχει, και
ορθά αυτό επισημαίνεται από την κυβέρνηση.
Η υπόθεση, με άλλα λόγια, είναι αμιγώς πολιτική.
[....................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου