Πέτσας άνευ τσίπας

 

“Φερέφωνα”: Η ύβρις “ξηλώνει” την επικοινωνιακή πανοπλία

Εκεί, στην Κουμουνδούρου θα πρέπει να αισθάνονται πολύ ικανοποιημένοι όχι μόνο από την περιοδεία του Αλέξη Τσίπρα στις πληγείσες περιοχές της Καρδίτσας και την άμεση επαφή του με τον κόσμο , ο οποίος του εξέθεσε τα προβλήματά του αλλά και με την «κακομαθημένη» αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος αποκάλεσε τον κόσμο αυτό «φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ». Διότι αυτό δείχνει ότι η μέχρι χθες πανίσχυρη επικοινωνιακά κυβέρνηση αρχίζει και κάνει «χοντρά φάουλ».

Του Αντρέα Παναγόπουλου

libre.gr

 

Το να επιτίθεσαι σε έναν πολιτικό σου αντίπαλο, σε ένα αντίπαλο κόμμα και στον αρχηγό του είναι μέρος του παιχνιδιού. Το να βρίζεις και να απαξιώνεις όμως ένα μέρος της κοινωνίας, ακόμη κι αν αυτό ανήκει στην αντίπαλη παράταξη, συνιστά μέγιστο επικοινωνιακό και πολιτικό λάθος. Μέγιστο και εγκληματικό. Πολύ δεν περισσότερο όταν αυτό γίνεται σε συνθήκες καταστροφής και οδύνης.

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε εάν μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα ή την πυρκαγιά στο Μάτι τολμούσε ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος ή οποιοδήποτε άλλο κυβερνητικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και να χαρακτήριζε «φερέφωνα» τους κατοίκους που διαμαρτύρονταν; Θα ξεκολλούσαν και τα κεραμίδια και θα έπεφταν στα κεφάλια τους και στο κεφάλι του πρωθυπουργού τους.

Φαντάζεστε τώρα πώς ένιωσαν οι κάτοικοι της Καρδίτσας – που έδωσε 45% στη ΝΔ– όταν κάποιος αποκαλεί κάποιους συμπολίτες τους «φερέφωνα» επειδή ξέσπασαν για τα κατεστραμμένα σπίτια τους, για τα καταστήματά τους, για την παραγωγή τους και ήθελαν να πουν τον πόνο τους και τα αιτήματά τους στον πρωθυπουργό της χώρας;
Ή νομίζει κανείς ότι ο «Ιανός» έκανε… κομματικές διακρίσεις στις ζωές και στις περιουσίες των κατοίκων της περιοχής;

Ο χαρακτηρισμός «φερέφωνα» μαζί με την απαξιωτική ανακοίνωση της ΝΔ για την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ δείχνουν ότι η πανίσχυρη επικοινωνιακή πανοπλία της συντηρητικής παράταξης «μπάζει νερά».

Η πρόσκρουση του «επιτελικού κράτους» με τη σκληρή πραγματικότητα και τις έκτακτες συνθήκες επέφεραν ρωγμές στο λόγο και στη συμπεριφορά των στελεχών της. Και τώρα προσπαθούν να μπαλώσουν αυτές τις ρωγμές με τα πιο λάθος μπαλώματα: την ύβρη και την αλαζονεία.
Το μόνο όμως που θα καταφέρουν θα είναι να ρίξουν προσανάμματα στην οργή ενός κόσμου που βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης λόγω της πανδημίας, των φυσικών καταστροφών και της οικονομικής κρίσης που αυτά συνεπάγονται. Και τότε θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν. Δεν θα πέσουν ως «ώριμα φρούτα», σαν ξεριζωμένα δέντρα θα πέσουν. Με πάταγο.
Πολλά μπορεί να ξεχάσει αυτή η κοινωνία. Πολλά μπορεί να συγχωρέσει. Ακόμη και τις απαράδεκτες, παιδιάστικες δικαιολογίες των (αν)αρμόδιων υπουργών, περιφερειαρχών και στελεχών μίας κυβέρνησης για τις αστοχίες τους. Ένα δεν μπορεί να ανεχθεί: να την βρίζεις! Και να την υποτιμάς!
Ο χαρακτηρισμός «φερέφωνα» σημαδεύει την αρχή του τέλους της παντοδυναμίας. Εάν αυτή η συμπεριφορά έχει συνέχεια – με την αστυνομική καταστολή, για παράδειγμα, του κόσμου με πρόσχημα την πανδημία- θα γίνει χιονοστιβάδα…