Μια συγκλονιστική καταγγελία για την ιατρική έλλειψη ενημέρωσης για το Λέμφωμα, τον συχνότερο αιματολογικό καρκίνο

 

Ανοιχτή επιστολή για την Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Λέμφωμα

​​​​​​​Μια ασθενής γράφει για το Λέμφωμα

6-8 λεπτά

efsyn.gr, 

17/9/20

---

Η παρούσα επιστολή συντάσσεται με αφορμή τη 15η Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Λέμφωμα, τον συχνότερο αιματολογικό καρκίνο. Το 2018 απευθύνθηκα συστηματικά σε εξειδικευμένους γιατρούς για την εύρεση της αιτίας ενός ξηρού, επίμονου βήχα που με ταλαιπωρούσε για μήνες. Η διαδικασία αυτή δεν είχε αποτέλεσμα. Η «διάγνωση» ήταν βρογχίτιδα, άγχος, ψυχοσωματικά, έως και υπόνοιες για φροϋδική υστερία.

Στην καλύτερη περίπτωση δέχτηκα χιουμοριστικά σχόλια που με παρουσίαζαν ως κατά φαντασίαν ασθενή. Μου προτάθηκε εν τέλει ολιγοήμερη αγωγή με κορτιζόνη την οποία αρνήθηκα να ακολουθήσω και επέμεινα να μου δοθεί παραπεμπτικό για αξονική. Μετά την αξονική και ένα κυκεώνα επιπρόσθετων εξετάσεων η διάγνωση ήταν επιθετικό μη-Hodgin λέμφωμα μεσοθωράκιου από μεγάλα β-κύτταρα.

Επικοινωνώ σήμερα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Λέμφωμα «τον συχνότερο αιματολογικό καρκίνο», όπου «τα ποσοστά αυξάνονται ραγδαία κάθε χρόνο» και για το οποίο «οι Έλληνες ασθενείς είναι ελλιπώς ενημερωμένοι». Και οι γιατροί θα συμπληρώσω εγώ. Λυπούμαι.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ τι θα είχε συμβεί αν η διάγνωση είχε γίνει νωρίτερα. Αν όλοι οι ειδικοί στους οποίους είχα απευθυνθεί με είχαν ακούσει. Αν θα είχα προλάβει να κάνω έστω κρυοσυντήρηση ωαρίων πριν από την αδυσώπητη χημειοθεραπεία που ακολούθησε, η οποία μου έσωσε τη ζωή κατακρεουργώντας το σώμα μου.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς θα ήμουν χωρίς το επιπρόσθετο βάρος των χαρακτηρισμών και των υπονοουμένων «υποχόνδρια», «υπερβολική», «ξεροκέφαλη» και «ορίστε, κάνε τώρα αξονική για να δεις ότι δεν έχεις τίποτα».

Τολμώ να πω ότι ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει το σώμα του και τις αλλαγές που αντιλαμβάνεται σε αυτό καλύτερα από κάποιον εξωτερικό παρατηρητή, έστω και αν αυτός τιτλοφορείται. Η «ξεροκεφαλιά» μου μου έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή. Περιττό να πω ότι, αν είχα πάρει την κορτιζόνη, τα συμπτώματα θα είχαν υποχωρήσει, το αίτιο θα εξακολουθούσε να υφίσταται και σήμερα δεν θα ήμουν εδώ.

Ο λόγος που γράφω αυτή την επιστολή είναι επειδή πιστεύω ότι είναι δίκαιο και σωστό οι μετέχοντες σε μια ιστορία να γνωρίζουν την εξέλιξη και το τέλος της. Πιστεύω, επίσης, ακράδαντα ότι το ανθρώπινο λάθος είναι θεμιτό, η απαξίωση και η αλαζονεία όμως εγκληματικές. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Βρίσκω επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ορθολογιστές ιατροί επικαλούνται όλα αυτά τα «μεταφυσικά» συμπτώματα –το ψυχοσωματικό, το ασταθές της γυναικείας φύσης– που η επιστήμη τους αποποιείται, όταν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δώσουν μια απάντηση.

Αισθάνομαι τεράστια ευγνωμοσύνη απέναντι στην υπέροχη θωρακοχειρουργό που με παρακέντησε (γλιτώνοντάς με από το πρωτόκολλο ενός διαγνωστικού, επιβαρυντικού χειρουργείου), στους εξαιρετικούς αιματολόγους μου, την ψυχολόγο, τις νοσηλεύτριες και τις καθαρίστριες του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλεύτηκα. Ανθρωποι που αφιερώνονται ψυχή τε και σώματι στη μάχη αυτής της φρικτής ασθένειας που ονομάζεται καρκίνος.

Παγκόσμια Ημέρα για το Λέμφωμα, λοιπόν. Δεν με ενδιαφέρει αν θα φωταγωγηθεί η Βουλή πράσινη, η Ομόνοια κόκκινη και η Ακρόπολη μαύρη. Δεν με ενδιαφέρει καν η λέξη «ευαισθητοποίηση», αλλά η ουσιαστική ενημέρωση και η επαγρύπνηση των γιατρών για τη συμπτωματολογία αυτής της ολέθριας ασθένειας.

Και η αίσθηση ότι αυτό που λέγεται "Όρκος του Ιπποκράτη" έχει ισχύ και υπόσταση και δεν είναι «νεανική απερισκεψία», όπως τη χαρακτήρισε πασίγνωστος Έλληνας γελοιογράφος.

Με τιμή
Μια ασθενής