Τι συνέβη στο Πόρτλαντ; Τι ήθελε η γυμνή Αθηνά;
Γυμνή Αθηνά
1.
Στην Αθήνα, στην αρχαιότητα, κάτω από τον καυτόν ήλιο, σηκώθηκε σαν ατμός ιδέας μέσα από τα κεφάλια των Ελλήνων και πήγε και χώθηκε, σαν ένας δυνατός πονοκέφαλος, στο κεφάλι του Δία, και από κει ξεπρόβαλε ντυμένη με μανδύα, με χρυσή περικεφαλαία, οπλισμένη, η θεά Αθηνά, στημένη στην Ακρόπολη, άγαλμα.
2.
Στο βροχερό Πόρτλαντ της Αμερικής, σήμερα, μια γυμνή νεαρή γυναίκα βγαίνει μέσα από τη νύχτα, λιτό, ψηλό, στητό κορμί που δρασκελίζει σιγά σιγά και απαλά την λευκή γραμμή καταμεσής της μαύρης ασφάλτου, το σγουρό της εφηβαίο, όπως θα έλεγε ο ποιητής, ευγενικά γραμμένο στο σώμα της, και από τα μικρά βυζιά δυο όμορφες ρώγες ροζ, με κατεύθυνση τον ουρανό, μηνύουν ορμή. Γυμνή Αθηνά, κάποιος θα την βαφτίσει.
3.
Περπατάει μόνη μέχρι το σταυροδρόμι. Απέναντι της τον δρόμο φράζουν μια σειρά από πλάσματα θωρακισμένα με αδιαπέραστα υλικά και υφάσματα, χρώματα μαύρα και καμουφλάζ, κι εκεί που ήταν παλιά τα κεφάλια τώρα τους έχουν βιδώσει κάτι εξαρτήματα, αναπνέουν με πλαστικό σωλήνα, κοιτάνε με μάτια κρυμμένα πίσω από ενισχυμένα διαφανή πλαστικά, όντως, αγέλη από πλάσματα εξωγήινα!
4.
Φτάνει ως εκεί όπου η μια οδός τέμνει την άλλη. Σκύβει και με μια κίνηση του χεριού πλατιά χαράζει στον αέρα τη νοερή γραμμή που τους χωρίζει, και επανειλημμένως τους την δείχνει. Έτσι παρατεταγμένοι, κοιτάνε αποχαυνωμένοι τη γυμνή ομορφιά της κοπέλας. Αν λειτουργούσαν ανθρώπινα, θα θέριευαν και στα δικά τους σώματα βλαστάρια όρεξης. Η σάρκα τους όμως έχει σμίξει με τα τεχνητά τα υλικά που τους έχουν ντύσει. Δεν υπάρχουν περιθώρια. Σηκώνουν μόνο με κίνηση ρομποτική, σε απόσταση μπροστά τους, τα σιδερένια όπλα και τα ραβδιά τους.
5.
Βαδίζει αργά κατά μήκος της παράταξης τους, παραλλήλως. Και όλο κάτι τους υπενθυμίζει με τη φωνή της και με τις χορευτικές της κινήσεις. Ένα είδος μολών λαβέ. Κάποιος ανόητα δραματικός νεαρός, από το πλήθος το βουβό σε απόσταση πίσω της, προσπαθεί, ακολουθώντας κάθε της βηματισμό σκυφτός, να την καλύψει με μια ασπίδα πρόχειρη. Σεμνότης για τη γύμνια της ή μήπως ονειρεύεται εαυτόν ιππότη; Τον αγνοεί αυτή με στυλ και συνεχίζει αυτό που έχει αρχίσει με σκοπό να σταματήσει την επέλαση τού κρυφού αυτού στρατού απέναντι της.
Όταν κάτι που εκτοξεύουν αυτοί στο πόδι την χτυπήσει, πίσω από τη μάσκα και το εφαρμοστό πλεκτό σκουφί της κρύβει την αντίδραση της, και αυτό που τους δείχνει είναι μια όμορφη χορευτική πόζα με τα πόδια, όπου η πατούσα του δεξιού με χάρη σηκώνεται και ακουμπάει πάνω στο γόνατο του αριστερού που πατάει στέρεα στην άσφαλτο: ένα τρίγωνο των κάτω άκρων σε στάση μπαλέτου, και το σφίξιμο των γλουτών στέρεο σαν γλυπτό.
6.
Από της νύχτας το βάθος, πίσω από τον στρατό, πλησιάζει το μηχανοκίνητο σαν ούφο, σε ένα αναβόσβημα ζωηρών κόκκινων και μπλε φωτισμών στον σκοτεινό ουρανό. Σπάζουν της γραμμής τους τη συνοχή για να περάσει μπροστά η μηχανή. Σταματάει. Αμηχανία. Κατόπιν τα φώτα σβήνουν. Μηχανές και μορφές γυρίζουν την πλάτη και αρχίζουν να μπαίνουν πάλι στο σκοτάδι. Γυρνάει τότε κι αυτή, βγαίνει απ’ της οθόνης τη σκηνή και γίνεται πάλι ανύπαρκτη.
7.
Τις ημέρες που ακολουθούν, η Γυμνή Αθηνά τού Πόρτλαντ θα θελήσει να αφήσει νύξεις, στις εφημερίδες, για τη μυθολογία της.
Στη ζωή μου, είμαι διαβόητα γυμνή…
Αυτοί οι κρυφοί στρατοί που εμφανίστηκαν στην πόλη μας ουρανοκατέβατοι, αυτές οι φοβερές στολές που ποζάρουν σαν να είναι πολεμιστές, που δεν είναι…
με προκάλεσαν, μου άναψαν τα αίματα…φούντωσε μέσα μου ένας θυμός και είπα θέλω να ξεγυμνωθώ, να τους αντιμετωπίσω.
Μια εργάτρια τού σεξ είμαι. Η γύμνια μου είναι η πολιτική μου, και ο τρόπος έκφρασής μου.
Τι συνέβη στο Πόρτλαντ;
Το Πόρτλαντ είναι μια σχετικά μικρή πόλη, για τα μέτρα της Αμερικής, στη Δυτική Ακτή της χώρας ανάμεσα στο Σηάτλ και στο Σαν Φραντσίσκο. Όπως οι δυο αυτές πόλεις, έτσι και το Πόρτλαντ έχει στην πλειοψηφία έναν πολιτικώς προοδευτικό πληθυσμό. Επίσης η πόλη έχει μια μεγάλη πλειοψηφία λευκών, που απαρτίζουν το 80% περίπου του πληθυσμού της, ενώ το ποσοστό των μαύρων είναι μόλις 6%. Σε αυτή την ‘λευκή’ πόλη, λοιπόν, από την απαρχή των διαδηλώσεων στην Αμερική στα τέλη του Μάη, καθημερινώς και για μήνες τώρα, λαβαίνουν χώρα πολυπληθείς διαδηλώσεις προς υποστήριξη του κινήματος «Οι Ζωές των Μαύρων Μετρούν» (Black Lives Matter) και άλλα παρεμφερή αιτήματα όπως το «Defund the Police» (Αποχρηματοδοτήστε την Αστυνομία).
Το παράξενο για το Πόρτλαντ δεν ήταν πως οι διαμαρτυρίες υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων γίνονταν από μεγάλα πλήθη λευκών. Ούτε πως διαρκούσαν εβδομάδες τώρα, και πως φορές κατέληγαν σε συχνές εμπλοκές με την αστυνομία. Όλα αυτά, από τα τέλη του Μάη, παρατηρούνταν σε πλήθος πόλεων της Αμερικής, μικρών και μεγάλων, που είχαν εξεγερθεί, εν μέσω της πανδημίας, μετά την μακρόσυρτη δολοφονία του νεαρού μαύρου Φλόιντ από αστυνομικό στη Μινεάπολη, που είχε βιντεοσκοπηθεί και είχε μεταδοθεί απανταχού. Τα παράξενα είχαν ξεκινήσει αλλού, στην πρωτεύουσα της χώρας, στα μυαλά του Προέδρου και της αυλής του. Και στο Πόρτλαντ βρήκαν την πραγμάτωση τους.
Το 1971, ο μαύρος τζαζ-ποιητής Γκιλ Σκοτ Χέρον, ακολουθώντας το στυλ του γκρουπ Οι Τελευταίοι Ποιητές (The Last Poets) και δείχνοντας τον δρόμο στους νέους της χίπ-χόπ, επαναλάμβανε σε ένα μακρύ του ποίημα που είχε ηχογραφήσει: “the revolution will not be televised…” (η επανάσταση δεν θα τηλεμεταδοθεί – ή, πιο ελευθέρα, την επανάσταση δεν θα την δείξει η τηλεόραση.) Αυτή τη φορά όμως, η τηλεόραση και κατά πολύ μεγαλύτερο βαθμό το διαδίκτυο, όχι μόνο μεταδίδει ανελλιπώς την εξέγερση σε όλη τη χώρα αλλά μετέδωσε αμέσως, και αναπαράγει συνεχώς, τον ίδιο τον σπόρο της επανάστασης, την αποτρόπαια δολοφονία του μαύρου Γ. Φλόιντ στη Μινεάπολη. Και ίσως γι αυτό, το ξέσπασμα του λαού είχε το μένος που είχε, ειδικά μέσα στης πανδημίας τις συνθήκες. Γιατί όπως είχαμε αναλογιστεί κάποτε τον Απρίλη,
Σε μια πόλη κλειδωμένη
στο εσωτερικό σπιτιών.
(…τη μέρα εκείνη που ο πετεινός
ζωηρά θα λαλήσει μια νέα ανατολή,
πόσα από δαύτα θα έχουν ανοίξει
σαν μια πληγή που έχει αφορμίσει;)
Κάπως έτσι αφορμισμένοι έδειχναν οι δρόμοι της Αμερικής κατά τα τέλη του Μάη και μέσα βαθιά στο καλοκαίρι.
Και, φυσικά, ήρθε ο λαός και έζωσε την έδρα της εξουσίας. Και ο Πρόεδρος φαίνεται να φοβήθηκε. Οι διαδηλωτές σήκωναν φωνές δυνατές μπροστά στον Λευκό Οίκο, και ο Πρόεδρος, που είχε δει τις προηγούμενες μέρες τις φωτιές και τις σπασμένες τζαμαρίες στη Νέα Υόρκη και σε άλλες πόλεις, θέλησε να σηκώσει τη δική του φωνή για Νόμο και Τάξη, και αμέσως να διατάξει τον στρατό να έρθει να τον προφυλάξει από το μαινόμενο πλήθος. Και έκαναν την εμφάνιση τους κάθε είδους ένστολων και ένοπλων, μονάδες του στρατού και της εθνοφρουράς, της φρουράς των συνόρων κι ένα σωρό άλλα σώματα που συμπεριλαμβάνονται στο υπουργείο μαμούθ για την Ασφάλεια της Χώρας. Και επειδή είχε προσφάτως πει ότι η εξουσία του Προέδρου είναι «ολική» («total” είπε και όχι “absolute”, απόλυτη) θέλησε να το δοκιμάσει…Και έστειλε δυνάμεις να διώξουν δια της βίας τον λαό από την πλατεία απέναντι από τον Λευκό Οίκο, και για να δείξει ισχύ έκανε και μια βόλτα με όλη του την αυλή για μια φωτογραφία μπροστά στην απέναντι εκκλησία. Πλην όμως, ο αρχηγός του Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων, που ήταν εν στολή εκστρατείας, μυρίστηκε φαίνεται ότι είχε παρασυρθεί σε κάποια παγίδα και εξαφανίστηκε πριν ποζάρει με τον Πρόεδρο και την ακολουθία του. Μια δυο μέρες μετά, αφού είχαν ξεσηκωθεί όλοι οι απόστρατοι στρατηγοί για την απρέπεια αυτή, ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών στρατηγός έβγαλε έγγραφο μήνυμα προς τους στρατευμένους, μήνυμα μετάνοιας και υπενθύμισης πως η υποχρέωση του στρατού δεν είναι η αστυνόμευση του κοινού, στις πόλεις ή αλλού, παρά μόνο η υπεράσπιση του, όπως απαιτεί το σύνταγμα.
Έτσι, ο Πρόεδρος έλαβε το μήνυμα ότι ο στρατός της χώρας δεν θα ήταν του χεριού του για να εξασκήσει την «ολική» εξουσία του όταν χρειαστεί, και σοφίστηκε κάτι άλλο εν τω μεταξύ. Υπέγραψε, νομίμως, ένα προεδρικό διάταγμα (executive order) σύμφωνα με την οποία θα μπορούσε να κινητοποιήσει ομοσπονδιακές δυνάμεις, αστυνομικού τύπου, για να προστατεύσει ανά την χώρα, υποτίθεται, αγάλματα και άλλα μνημεία που είχαν αρχίσει να τα καταστρέφουν οι διαδηλωτές. (Προφανώς τα κατέστρεφαν επειδή δόξαζαν την ιστορία διάφορων πολιτικών και στρατιωτικών που είχαν πολεμήσει, κατά τον εμφύλιο πόλεμο, υπέρ της απόσχισης του Νότου από τις Ηνωμένες Πολιτείες με σκοπό να συνεχιστεί η σκλαβιά του μαύρου πληθυσμού.)
Λίγο αργότερα, από το πουθενά, εμφανίστηκαν στο Πόρτλαντ, όπου οι διαδηλωτές είχαν ραντεβού στους δρόμους καθημερινά, κάποιες περίεργες μονάδες, δυο τρείς εκατοντάδες άτομα, υβρίδια στρατού και αστυνομίας, οπλισμένοι με όπλα και με χημικά, με μάσκες αερίου ώστε να μη διακρίνεις τα πρόσωπα, με στολές άγνωρες χωρίς ένσημα διακριτικά, που άρχισαν να εμπλέκονται βίαια με τους διαδηλωτές πολίτες του Πόρτλαντ για να προστατεύσουν, τάχα, την ομοσπονδιακή περιουσία (ένα δικαστήριο), σύμφωνα με το πρόσφατο προεδρικό διάταγμα. Αυτοί έριξαν λάδι στη φωτιά, γιατί πέρα από τη βία άρχισαν να συλλαμβάνουν κόσμο στα κρυφά και να τους μεταφέρουν με οχήματα ιδιωτικά σε ακαθόριστα κτίρια, και χωρίς να τους αποδίδουν καμιά κατηγορία να τους αφήνουν ελεύθερους αργότερα, κινήσεις τόσο αλλόκοτες που το όλο πράγμα άρχισε να μοιάζει μάλλον με πρόβα για κάτι μελλοντικό.
Και αγρίεψαν ακόμα πιο πολύ τα πράγματα, και τώρα άρχισαν να πηγαίνουν στις διαδηλώσεις του Πόρτλαντ μπροστά – μπροστά σειρές από «μάνες» για να προστατεύσουν τα νέα παιδιά από αυτούς τους μυστήριους απαγωγείς, και επίσης εμφανίστηκαν πλήθη από απόστρατους πρόσφατων πολέμων της Αμερικής, που ήταν εκεί για να προστατεύσουν το σύνταγμα και τη δημοκρατία της χώρας, όπως έλεγαν οι ίδιοι. Κι αγρίεψε και ο δήμαρχος της πόλης καθώς και η κυβερνήτρια της πολιτείας, και ζήτησαν να αποσυρθούν αυτά τα ομοσπονδιακά στρατεύματα αφού δεν επιτρεπόταν να είναι εκεί χωρίς την πρόσκληση ή την άδεια του δήμου και της πολιτείας. Και ο πρόεδρος απειλούσε ότι θα στείλει παρόμοιες μονάδες για την επιβολή της τάξης και σε άλλες πόλεις, όπως το Σικάγο και το Σηάτλ, και το Κάνσας Σίτυ, όπου ελάμβαναν χώρα παρόμοια γεγονότα, και αμέσως τότε οι δήμαρχοι και οι κυβερνήτες από τα μέρη αυτά του έτριξαν προκαταβολικά τα δόντια. Και κάποτε συμφώνησαν, και ανέχωρησαν οι εισβολείς από το Πόρτλαντ. Και αλλού να πάνε δεν τόλμησαν.
Επέτυχε το πείραμα; Γιατί για πείραμα επρόκειτο κατά τα φαινόμενα. Πώς; Να, ο Πρόεδρος μέχρι πρότινος πίστευε ότι το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών θα ήταν νικηφόρο για τον ίδιον. Με τέτοια οικονομική ευμάρεια στη χώρα δεν γινόταν αλλιώς. Ώσπου ήρθε η πανδημία και φανέρωσε όλη του την ανικανότητα να διαχειριστεί ένα περίπλοκο πρόβλημα που απαιτούσε οργάνωση και μεθόδευση της επιστημονικής/τεχνικής γνώσης και των κρατικών μηχανισμών, και την ταχεία μετάδοση σωστών οδηγιών στον πληθυσμό της χώρας. Με αποτέλεσμα, αυτή η χώρα των Νομπέλ της επιστήμης, και η γενέτειρα της τεχνικής της διοίκησης (management) καθώς και του διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων επικοινωνίας, να αποτύχει παταγωδώς στην αντιμετώπιση της πανδημίας, με κοντά διακόσιες χιλιάδες νεκρούς και με μια αποδεκατισμένη οικονομία. Και όλα αυτά σε ένα διάστημα έξη μηνών. Κι έτσι ο Πρόεδρος, που έχει επιχρυσώσει τον Λευκό Οίκο εσωτερικά γιατί ίσως ονειρεύεται εαυτόν σαν ανώτατο άρχοντα, άλλαξε τακτική για να εξασφαλίσει την παραμονή του εκεί για μια ακόμα τετραετία. Συγκεκριμένα, άρχισε να σπέρνει στη δημόσια συζήτηση φήμες και υποψίες για το αν θα είναι δυνατόν να γίνουν εκλογές υπό τις συνθήκες της πανδημίας ή, ακόμα και αν γίνουν οι εκλογές (ως επί το πλείστον δια ταχυδρομικής ψήφου, όπως ήδη γίνεται σε αρκετές πολιτείες), αν θα μπορούσε να αποδεχτεί αυτός το αποτέλεσμα, μιας και δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στης χώρας τα ταχυδρομεία…
Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πρόεδρος, ανήσυχος για το αποτέλεσμα των εκλογών, προετοιμάζεται να δημιουργήσει μια παρατεταμένη περίοδο χάους και αμφιβολίας πριν, κατά, και μετά τις εκλογές, το φθινόπωρο, με σκοπό να παραμείνει επ’ αόριστον (μέχρι να ξεδιαλύνουν τα πράγματα…) στην εξουσία. Καταστάσεις δηλαδή ανήκουστες για τη χώρα αυτή. Σίγουρα, αν κάτι τέτοιο συμβεί, ο λαός θα ξεχυθεί εξαγριωμένος στους δρόμους και, κατά τον πρόεδρο που λίγους μήνες πριν αυτοβαφτίστηκε «πρόεδρος του νόμου και της τάξης», θα πρέπει να παταχθεί. Μάλλον αυτό ήταν το πείραμα στο Πόρτλαντ. Δηλαδή η περίπτωση όπου με προεδρικό διάταγμα κινητοποιούνται διάφορες ομοσπονδιακές, ημι-στρατιωτικές μονάδες, όχι από τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά από σώματα περιπολίας των συνόρων, της μεταναστευτικής αστυνομίας, και ό,τι άλλο κρυφό περιέχει το περίεργο και τεράστιο Υπουργείο για την Ασφάλεια της Χώρας (Department of Homeland Security). Τι συμπεράσματα έβγαλε ο Πρόεδρος από την έκβαση του πειράματος αυτού δεν ξέρουμε. Και ούτε θα μπορούσαμε να βασιστούμε στη λογική ενός μη ορθολογικώς σκεπτόμενου ανθρώπου για να το μαντέψουμε. Έχει δικό του τρόπο ο πρόεδρος αυτός να σκέφτεται. Θα μάθουμε όμως σε λίγο, από του προσεχούς φθινοπώρου τα γεγονότα, τι ακριβώς συνέβη το καλοκαίρι αυτό στο Πότρλαντ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου