Πρόβατα με νύχια γαμψά
Οι νοικοκυραίοι όπλισαν τα χέρια που σκότωσαν Παύλο Φύσσα και Ζακ Κωστόπουλο
Όταν έμαθα το τραγικό νέο, ήταν αργά το βράδυ και βρισκόμουν στη Σλοβενία, απεσταλμένος στο Ευρωμπάσκετ 2013, κάπου μεταξύ δεύτερου και τρίτου ποτού. Η Εθνική Ελλάδας είχε ήδη αποκλειστεί, οπότε ήμουν χαλαρός και απολάμβανα τη νυχτερινή σκηνή της Λιουμπλιάνα.
«Φονικό για το ποδόσφαιρο στο Κερατσίνι», διάβασα κάπου στο Twitter, αργά το βράδυ. Μπορεί να ήταν στον Σκάι, μπορεί αλλού.
Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, ομολογώ. Είναι σχεδόν ρουτίνα, για τα χουλιγκανικά ήθη της Ελλάδας, τα ραντεβού θανάτου. Συνήθως οι «νικητές» τραβούν την πρίζα έγκαιρα, αλλά ενίοτε οι ξυλοδαρμοί ξεπερνούν το όριο βιωσιμότητας και τα τραύματα του θύματος επιφέρουν το μοιραίο.
Άλλος ένας νεκρός της μπάλας, λοιπόν. Συνηθισμένα τα γήπεδα στα χιόνια.
Λίγες ώρες αργότερα, το επόμενο πρωινό δηλαδή, κατέφτασε στη Λιουμπλιάνα δικός μου άνθρωπος, φαρμακωμένος. «Όχι, δεν τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο, όπως νομίστηκε αρχικά. Μαχαίρωσαν τον Παύλο Φύσσα, ίσως να τον ξέρεις ως Killah P, επειδή τους έμπαινε στο μάτι. Ήταν αντιφασίστας ράπερ και δολοφονήθηκε από χρυσαυγίτες».
Εκείνη τη νύχτα φτάσαμε στο σημείο μηδέν.
Κατόπιν, βέβαια, ξεπεράσαμε και αυτό το ναδίρ και φτάσαμε πιο κάτω, σκαλίζοντας με γαμψά νύχια τον πάτο του βαρελιού. Ο φόνος του Ζακ Κωστόπουλου από ακροδεξιούς νοικοκυραίους πέντε χρόνια αργότερα ήταν μία εξίσου φαιή σελίδα στο μαύρο βιβλίο της σύγχρονης Ελλάδας.
Οι δολοφόνοι των δύο νέων κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι. Ίσως όχι για πολύ. Στις αρχές Οκτώβρη, θα ανακοινωθεί η απόφαση για την πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής, ενώ θα καθίσουν στο σκαμνί και τα κτήνη που έστειλαν τον Ζακ στον άλλο κόσμο.
Ακόμα και στη χώρα όπου όλα επιτρέπονται και ουδείς λογοδοτεί, η ελπίδα της δικαίωσης φαίνεται υπαρκτή και προσφέρει κάποιου είδους ανακούφιση στους συγγενείς των νεκρών. Και σε όλους όσους θρήνησαν τα θύματα της φασιστικής βίας.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Ούτε αρκούν 1-2 καταδικαστικές αποφάσεις για να καταπνίξουν το θράσος των τραμπούκων.
Περισσότερο και από την ίδια την πράξη, στίγμα για την κοινωνία μας αποτελεί η αιγίδα που απλόχερα πρόσφεραν στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς τα πολιτικά κόμματα της «ήπιας» δεξιάς.
Ας το πω σε απλά ελληνικά για να συνεννοηθούμε. Η Νέα Δημοκρατία με τις ακροδεξιές ανταύγειες έγινε αυτοδύναμη κυβέρνηση χάρη στις ψήφους των κυρ Παντελήδων που χειροκρότησαν υπόκωφα τους δύο φόνους και τσούγκρισαν στην υγειά των δολοφόνων.
«Ένας αναρχοάπλυτος λιγότερος». «Ένα πουστράκι πρεζάκι λιγότερο». Μη παριστάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε και μη κοιτάζετε αλλού. Εσάς εννοώ, που ψιθυρίσατε τα παραπάνω λόγια, απ’ έξω σας ή από μέσα σας.
Εσύ είσαι ο Ρουπακιάς, εσύ είσαι και ο κοσμηματοπώλης. Εσύ, που ένιψες τα χεράκια σου και τα βάφτισες «καθαρά», όταν ψήφιζες τους Χρυσαυγίτες αλλά και τους ακροδεξιούς πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Εάν μπήκαν στη Βουλή και στα υπουργικά γραφεία, είναι επειδή στο πρόσωπό τους είδες τους ομοίους σου.
Εγώ, πάλι, είμαι η δύσμοιρη Μάγδα Φύσσα (η «λυτή», σύμφωνα με τον Μπογδάνο) και ο χαροκαμένος αδελφός του Ζακ Κωστόπουλου. Εγώ και οι όμοιοί μου, που καταγγέλλουμε σε όλους τους τόνους τον ραγδαίο εκφασισμό της αποχαυνωμένης, πολιτικά αναλφάβητης και εν πολλοίς αποκτηνωμένης νεοελληνικής κοινωνίας.
Η επέτειος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, 18 Σεπτεμβρίου 2013 θα έπρεπε να κηρυχθεί αργία από την ταλαίπωρη ελληνική Πολιτεία, στο ίδιο μήκος κύματος με την ημερομηνία του Πολυτεχνείου.
Ίσως και τετραήμερο πένθους: στις 18 σκότωσαν τον Φύσσα, στις 21 τον Ζακ. Ένας τέτοιος εορτασμός μνήμης σημαίνει πολύ περισσότερα για το σήμερα και για το αύριό μας, από ότι κάποιες κενές νοήματος θρησκευτικές γιορτές που μας προκαλούν ευλάβεια.
Εάν η Ιστορία γίνει σιωπή, ολόκληρο το έθνος θα βγει ηττημένο από το επίσημο σαμποτάζ στη συλλογική εγρήγορση. Σήμερα, νικάει όχι ο Παύλος Φύσσας, αλλά ο Μπογδάνος. Όχι ο Ζακ Κωστόπουλος, αλλά ο Βορίδης. Οι λύκοι, που μεταμφιέστηκαν σε πρόβατα για να μπουν ανενόχλητοι στα σπίτια μας και στο Κοινοβούλιο.
«Η βία προέρχεται από την Άκρα Αριστερά», ξεστόμισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλείφοντας αλάτι στις πληγές των θυμάτων της ακροδεξιάς βίας. Εφ’ όσον τον υπερψήφισε ο πάνσοφος ελληνικός λαός, έχει κάθε δικαίωμα να σπέρνει μίσος με ανιστόρητους αφορισμούς.
Ποιος θα τον εγκαλέσει, τον «Μωυσή»; Οι πιστοί του Άδωνη ή οι τηλεθεατές του Πορτοσάλτε; Ή μήπως οι μακεδονομάχοι που λούφαξαν μόλις είδαν τις χειραψίες του με τον Ζάεφ;
Η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» του Κυριάκου Μητσοτάκη έγινε πανίσχυρη κυβέρνηση χάρη στην αδιαφορία των πολιτών και ασφαλώς θα υποδεχθεί με κροκοδείλιο κλάμα τον επόμενο φόνο κάποιου ανυπεράσπιστου ακτιβιστή. Όπως το 2013 και το 2018.
Όταν στο γκρίζο φέρετρο κλειστεί ο δικός σου γιος, θα είναι πολύ αργά για αληθινά δάκρυα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου