Πώς ξεγελάς τον θάνατο;

 Λίγα λόγια για το βιβλίο του Γιώργου Αθανασιάδη

γράφει η Εύα Κουκή

Πηγή: exostispress.gr

Το Ξεγελώντας το Θάνατο είναι μια μυθιστορηματική αυτοβιογραφία, μια αληθινή ιστορία που εκτείνεται στο πέρασμα 15 περίπου χρόνων και αφορά τη ζωή ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου γενναίου, που παρά τα πολλά που πέρασε, κατάφερνε πάντα να κλείνει το μάτι στη ζωή και να ξεγελά τον θάνατο. Η αρχή της ιστορία τοποθετείται το 1990, στο στρατόπεδο όπου ο Γιώργος Αθανασιάδης υπηρετεί τη θητεία του. Ένα πρωί ακούγεται συναγερμός, οι φαντάροι φοβούνται πως κάτι κακό πρέπει να έχει συμβεί. Τελικά, τους ανακοινώνουν ότι ένας λοχίας έχει πεθάνει ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς. Αυτή είναι η πρώτη επαφή του συγγραφέα με τον θάνατο, στα 19 του. Λίγο αργότερα θα έρθει, όμως, σε επαφή και με το ενδεχόμενο του δικού του θανάτου, καθώς θα διαγνωστεί με καρκίνο.


Από την αρχική του διάγνωση μέχρι το τέλος του βιβλίου και τη συνολική περιπέτειά του, το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του αλλά και η άγνοια κινδύνου θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της υγείας του, αλλά και της ζωής του εν γένει. Αρνείται να δεχτεί μοιρολατρικά τα όσα του λένε οι γιατροί για την κατάσταση της υγείας του. Ο ίδιος, άλλωστε, νιώθει ακμαίος σωματικά και ψυχολογικά, συνεπώς δεν κατανοεί γιατί θα πρέπει να μπαινοβγαίνει σε νοσοκομεία, γιατί θα πρέπει να πάει στην Αμερική για να τον αναλάβουν καλύτεροι γιατροί, γιατί θα πρέπει να ανατρέψει την έως τότε ζωή του και τα όνειρά του για το μέλλον. Εν τέλει πείθεται να κάνει πολλά από αυτά που του συνιστούν γιατροί και οικογένεια. Ίσως γιατί κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν με έναν κατάλληλο τρόπο για να σε πείσουν. Και από τους κατάλληλους ανθρώπους. Στην πορεία αυτών των 15 χρόνων και της εξέλιξης της υγείας του, μεταξύ Θεσσαλονίκης και Βοστώνης, γνωρίζει άτομα που θα γίνουν φίλοι ζωής και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις του και η οικογένειά του στέκεται αρωγός σε κάθε πτυχή της ζωής του.


Η πορεία του Γιώργου συνεχίζει κανονικά σε όλα τα επίπεδα. Φιλίες, έρωτες, σχέσεις, δουλειές παρελαύνουν μέσα σε μία ζωή που κυλά φυσιολογικά (πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να οριστεί μονοδιάστατα το φυσιολογικό;) και ο συγγραφέας ζει έντονα και δυνατά την κάθε του στιγμή. Ζει, γελά, κλαίει. Περνάει πολλά, βρίσκεται σε οριακές καταστάσεις, κινδυνεύει να πεθάνει, επανακάμπτει. Με τα λάθη και με τα σωστά, είναι προφανές για τον αναγνώστη πώς ο Γιώργος Αθανασιάδης έχει σκοπό να ρουφήξει και να απολαύσει τη ζωή του ως το τέλος. Μαθαίνει πολλά, βέβαια, από αυτήν. Αυτόνομος και χωρίς να επηρεάζεται εύκολα από τις γνώμες των άλλων, βιώνει πως η εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα μπορεί να στρεβλώσει την στέρεη κατά τ' άλλα εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου. Πώς είναι να βιώνεις μιας μορφής ρατσισμό και να νιώθεις παρείσακτος και ξεκομμένος από ανθρώπους που λίγο πριν έμοιαζαν φίλοι σου. Πόσα εμπόδια μπορεί να σου βάλει η γραφειοκρατία και η συνολική κατάσταση ενός κράτους που δε βοηθά τους πολίτες του. Αλλά και πώς η τύχη, η σχεδόν μεταφυσική πρόνοια, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, φέρνει τους κατάλληλους ανθρώπους στη ζωή σου, δίνει τις απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα.


Το βιβλίο, που εκτείνεται σε 560 σελίδες, είναι γραμμένο με έναν άμεσο τρόπο, έχει έντονο το στοιχείο της προφορικότητας και κάνει χρήση μιας καθημερινής γλώσσας που κάνει τον αναγνώστη να νιώσει πως έχει μπροστά του τον συγγραφέα και εκείνος του αφηγείται την ιστορία του. Πετυχαίνει στο ακέραιο να μεταδώσει μια πληθώρα συναισθημάτων, καθώς και το χιούμορ που διακρίνει τον Γιώργο Αθανασιάδη, αλλά κυρίως καταφέρνει να σκιαγραφήσει τόσο καλά τον ήρωα αυτής της ιστορίας, έτσι που ο αναγνώστης στο τέλος νιώθει ότι τον γνωρίζει σχεδόν προσωπικά.


Πώς ξεγελά, λοιπόν, κανείς τον θάνατο; Μέσα από την πορεία της ζωής του Γιώργου Αθανασιάδη μαθαίνουμε πως είναι πολύ σημαντικό να διατηρείς το χιούμορ σου, να έχεις το θάρρος να κοιτάς τον εαυτό σου κατάματα στον καθρέφτη και να συζητάς μαζί του, να μην κάνεις εκπτώσεις στην προσωπικότητά σου, αλλά ταυτόχρονα να έχεις τη σοφία να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές που σου φέρνει η ζωή· και να την εμπιστεύεσαι.