Χαβιάρι και ακροδεξιά μ’ Αντώνη Σαμαρά
Θύμιος Γεωργόπουλος
Είναι
στηριγμένο –που αλλού;- στην ακροδεξιά παράδοση της παράταξης, βγαλμένο
από την περίοδο των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων, με θητεία στο
παρακράτος της «Γκοτζαμάνειας» τρίτροχης θανατηφόρας αυτοκίνησης και
διαποτισμένο με την αντίληψη -όσων διαπνέονται (και εμπνέονται) από
άκρατο συντηρητισμό και ακραίο ολoκληρωτισμό- που εμπεριέχεται στο
δόγμα:
“Όλοι οι απέναντι είναι ή ηλίθιοι ή «αδελφές» και ασυζητητί προδότες ”.
Το «ιδεολογικό» στερεότυπο του Αντωνάκη (τους) είναι απλής σύλληψης και γραμμικής ανάλυσης:
Το κράτος είναι λάφυρο, τα λάφυρα διαμοιράζονται στους νικητές, οι νικητές είναι εθνικόφρονες και πατριώτες (ανεξαρτήτως ποιανού την πατρίδα και τα συμφέροντα υπηρέτησαν), οι ηττημένοι είναι πράκτορες και προδότες (ανεξαρτήτως αν πολέμησαν και πέθαναν για την πατρίδα τους) και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είναι πολιτική ανορθογραφία που επιβάλλεται, με κάθε τρόπο, να διορθωθεί οριστικά.
Αυτή η μπετοναρισμένη και αρραγής «ιδεολογική παρακαταθήκη» οδηγεί σε μια σειρά γελοία, παράλογα, ανιστόρητα και αυτόκαυστα ευτράπελα.
Έτσι -και προφανώς πιστεύοντας ότι απευθύνεται σε γίδια- ο Αντωνάκης (τους) διέπραξε τα ακόλουθα:
Aφού διόρισε χιλιάδες ψηφοφόρους του στο Μουσείο της Ακρόπολης, σήμερα μιλάει για αξιοκρατία και για το πελατειακό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού ως πρωθυπουργός, μόλις στην πρώτη του επίσκεψη στην Μέρκελ, έσκυψε το κεφάλι απολογούμενος (για το σύντομο αντιμνημονιακό του παρελθόν) με το “ουδείς αναμάρτητος”, στο συνέδριο της ΝουΔου μας είπε αναφερόμενος στον Τσίπρα πως “το ζητούμενο δεν είναι να πηγαίνεις στους ξένους ηγέτες χωρίς γραβάτα, αλλά να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.”
Αφού ως πρωθυπουργός αποδέχθηκε και υπέγραψε χωρίς αντίρρηση ότι του βάλανε μπροστά και κατόπιν αφού επιτέθηκε στον πρωθυπουργό Τσίπρα γιατί διαπραγματευόμενος “οδηγεί την χώρα στα βράχια, ενώ επιβάλλεται να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε.”, έρχεται πάλι (από το βήμα του Συνεδρίου της ΝουΔου) και με αυστηρό (κουτσαβάκικο) ύφος εκστομίζει την κατηγορία πως “δεν έχει κόκκινες γραμμές, ότι του ζητάνε τους το δίνει και δεν το κάνει από ανάγκη, είναι επιλογή του γιατί δεν πιστεύει…στο έθνος!”
Αφού ως πρωθυπουργός διέλυσε κυριολεκτικά την μεσαία τάξη (την ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας) οδηγώντας στο κλείσιμο περισσότερες από 600.000 επιχειρήσεις και την ανεργία κοντά στο 28%, τώρα με περίσσια άνεση χαρακτηρίζει τους υπουργούς ως “πρωταγωνιστές της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης”.
Αφού έκλεισε την ΕΡΤ και έστειλε στην ανεργία 2.800 άτομα (που προφανώς δεν είχαν διοριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ), σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση που άνοιξε την ΕΡΤ (και προσέλαβε όλους αυτούς τους απολυμένους) επειδή προβάλλονται ιστορικές εκπομπές και “κλαίνε στο κανάλι τους, την ΕΡΤ, γιατί έχασε το ΕΑΜ τη μάχη της Αθήνας”.
Αφού στις 2 Δεκέμβρη του 1991 (κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες ως υπουργός των εξωτερικών, στην συζήτηση του κανονισμού, αποδέχτηκε να αναφερθεί η Δημοκρατία αυτή με το όνομα (σκέτο) Μακεδονία (ώστε τον χαρακτήρισε η Ντόρα “θλιβερό κεφάλαιο του Σκοπιανού”), τώρα φασίζοντας ξεδιάντροπα αναφέρεται σε “εσχάτη προδοσία”.
Αφού ο στενός του συνεργάτης Παπασταύρου καταδικάστηκε για διακίνηση «μαύρου χρήματος», και κατηγορήθηκε για συμμετοχή στα Panama papers, για εξοπλιστικά και μίζες, ενώ ο ίδιος είναι κατηγορούμενος στην υπόθεση Novartis, χυδαιολογεί αναφερόμενος σε «σκάνδαλο» με ακριβά…. εδέσματα στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος, και αντιγράφοντας την Χ.Α., ξερνάει: “Χαβιάρι και φαγοπότι με Άρη Βελουχιώτη”.
Προσωπικά με εκφράζει ο Ροΐδης με το απόφθεγμα:
“Σέβομαι τους νεκρούς, και όταν ακόμη είναι ζωντανοί.”
“Όλοι οι απέναντι είναι ή ηλίθιοι ή «αδελφές» και ασυζητητί προδότες ”.
Το «ιδεολογικό» στερεότυπο του Αντωνάκη (τους) είναι απλής σύλληψης και γραμμικής ανάλυσης:
Το κράτος είναι λάφυρο, τα λάφυρα διαμοιράζονται στους νικητές, οι νικητές είναι εθνικόφρονες και πατριώτες (ανεξαρτήτως ποιανού την πατρίδα και τα συμφέροντα υπηρέτησαν), οι ηττημένοι είναι πράκτορες και προδότες (ανεξαρτήτως αν πολέμησαν και πέθαναν για την πατρίδα τους) και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είναι πολιτική ανορθογραφία που επιβάλλεται, με κάθε τρόπο, να διορθωθεί οριστικά.
Αυτή η μπετοναρισμένη και αρραγής «ιδεολογική παρακαταθήκη» οδηγεί σε μια σειρά γελοία, παράλογα, ανιστόρητα και αυτόκαυστα ευτράπελα.
Έτσι -και προφανώς πιστεύοντας ότι απευθύνεται σε γίδια- ο Αντωνάκης (τους) διέπραξε τα ακόλουθα:
Aφού διόρισε χιλιάδες ψηφοφόρους του στο Μουσείο της Ακρόπολης, σήμερα μιλάει για αξιοκρατία και για το πελατειακό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού ως πρωθυπουργός, μόλις στην πρώτη του επίσκεψη στην Μέρκελ, έσκυψε το κεφάλι απολογούμενος (για το σύντομο αντιμνημονιακό του παρελθόν) με το “ουδείς αναμάρτητος”, στο συνέδριο της ΝουΔου μας είπε αναφερόμενος στον Τσίπρα πως “το ζητούμενο δεν είναι να πηγαίνεις στους ξένους ηγέτες χωρίς γραβάτα, αλλά να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.”
Αφού ως πρωθυπουργός αποδέχθηκε και υπέγραψε χωρίς αντίρρηση ότι του βάλανε μπροστά και κατόπιν αφού επιτέθηκε στον πρωθυπουργό Τσίπρα γιατί διαπραγματευόμενος “οδηγεί την χώρα στα βράχια, ενώ επιβάλλεται να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε.”, έρχεται πάλι (από το βήμα του Συνεδρίου της ΝουΔου) και με αυστηρό (κουτσαβάκικο) ύφος εκστομίζει την κατηγορία πως “δεν έχει κόκκινες γραμμές, ότι του ζητάνε τους το δίνει και δεν το κάνει από ανάγκη, είναι επιλογή του γιατί δεν πιστεύει…στο έθνος!”
Αφού ως πρωθυπουργός διέλυσε κυριολεκτικά την μεσαία τάξη (την ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας) οδηγώντας στο κλείσιμο περισσότερες από 600.000 επιχειρήσεις και την ανεργία κοντά στο 28%, τώρα με περίσσια άνεση χαρακτηρίζει τους υπουργούς ως “πρωταγωνιστές της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης”.
Αφού έκλεισε την ΕΡΤ και έστειλε στην ανεργία 2.800 άτομα (που προφανώς δεν είχαν διοριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ), σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση που άνοιξε την ΕΡΤ (και προσέλαβε όλους αυτούς τους απολυμένους) επειδή προβάλλονται ιστορικές εκπομπές και “κλαίνε στο κανάλι τους, την ΕΡΤ, γιατί έχασε το ΕΑΜ τη μάχη της Αθήνας”.
Αφού στις 2 Δεκέμβρη του 1991 (κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες ως υπουργός των εξωτερικών, στην συζήτηση του κανονισμού, αποδέχτηκε να αναφερθεί η Δημοκρατία αυτή με το όνομα (σκέτο) Μακεδονία (ώστε τον χαρακτήρισε η Ντόρα “θλιβερό κεφάλαιο του Σκοπιανού”), τώρα φασίζοντας ξεδιάντροπα αναφέρεται σε “εσχάτη προδοσία”.
Αφού ο στενός του συνεργάτης Παπασταύρου καταδικάστηκε για διακίνηση «μαύρου χρήματος», και κατηγορήθηκε για συμμετοχή στα Panama papers, για εξοπλιστικά και μίζες, ενώ ο ίδιος είναι κατηγορούμενος στην υπόθεση Novartis, χυδαιολογεί αναφερόμενος σε «σκάνδαλο» με ακριβά…. εδέσματα στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος, και αντιγράφοντας την Χ.Α., ξερνάει: “Χαβιάρι και φαγοπότι με Άρη Βελουχιώτη”.
Προσωπικά με εκφράζει ο Ροΐδης με το απόφθεγμα:
“Σέβομαι τους νεκρούς, και όταν ακόμη είναι ζωντανοί.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου