Το Κέρασμα
Αυτοί που γύρεψαν να πιούν
μέσα από άδειες στέρνες
στο βράχο απλώσαν ρίζωμα
Και το ραγίσανε
Κλειδαμπάρωσαν τις καρδιές
και οι πουπουλένιες σφαίρες
απ΄ των ερώτων τις ριπές
δεν τους αγγίξανε
Σε άγιο δισκοπότηρο
ή σε κρασιού ποτήρι
Θεέ μου δώσε τους να πιούν
κάνε μου το χατίρι
Δώσε από εκείνο το νερό
που αν δεν το πιείς στερεύει
και όποιος για μιας ξεδίψασε
πάντα θα το γυρεύει
Όσοι γυρέψαν αγκαλιές
σε χέρια σφραγισμένα
έχουν τα βλέφαρα βαριά
τα χείλη δαγκωμένα
Μοιάζουν με δέντρα ερημικά
με φύλλωμα ριγμένο
έχουν στα μάτια το όνειρο
ρετσίνι πετρωμένο
Σε άγιο δισκοπότηρο
ή σε κρασιού ποτήρι
Θεέ μου δώσε τους να πιούν
κάνε μου το χατίρι
Δώσε από εκείνο το νερό
που αν δεν το πιείς στερεύει
και όποιος για μιας ξεδίψασε
πάντα θα το γυρεύει
Υπόσχεση
Μένεις στον κόσμο σου κλεισμένη
Στο πάσο λύνεις τα μαλλιά
Mε κομποσκοίνι κρεμασμένη
Σβήνει η ζωή σου στα παλιά
Μα εγώ θα ρθώ
Και θα σε βρώ
Μόνη δε θα σ’ αφήσω
Εγώ θα μπώ
Κι’ εγώ θα βγώ
Για να σε φέρω πίσω
Πίνεις τη νύχτα λυπημένη
Μιλάς με κόμπο στο λαιμό
Βγαίνεις στο δρόμο μεθυσμένη
Για το μεγάλο το φευγιό
Μα εγώ θα ρθώ
Και θα σε βρώ
Μόνη δε θα σ’ αφήσω
Εγώ θα μπώ
Κι’ εγώ θα βγώ
Για να σε φέρω πίσω
Κλαις και μου λες όλα εντάξει
Τα έχεις βάλει στη σειρά
Ζωή και θάνατο σε τάξη
Για την επόμενη φορά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου