Με αφορμή ένα ποίημα που αλιεύσαμε από την Κυριακάτικη Αυγή και μας άρεσε, ανακαλύψαμε τον Ορέστη Π. Κύρτση, έναν πολυδιάστατο άνθρωπο, καλλιτέχνη, επιχειρηματία , ποιητή και πολιτικό. Προσέξτε το ποίημά του , διαβάστε το κείμενό του για τον εθνικισμό . Θα διαπιστώσετε ένα οξύ βλέμμα παρατήρησης και κριτικής των αντιφάσεών μας, είτε αυτές αφορούν τους πολίτες ως ξεχωριστά άτομα είτε χαρακτηρίζουν συνολικά το λαό μιας χώρας βυθισμένης στην εθνική ομφαλοσκόπηση και αρνούμενης πεισματικά τον εκσυγχρονισμό της.
Το όνειρο
Χέρια ποὺ ξεχάσαμε βλέμματα
ὅσοι ἔφυγαν δὲ μᾶς ἄφησαν παρὰ
γυάλινες σφαῖρες
ἔπειτα πῆραν τὸν λάθος δρόμο
πανευτυχεῖς
γιὰ τὸ λάθος τους
κι εμεῖς νὰ πενθοῦμε
γιὰ τὸ λάθος μας.
Ὅταν τελειώνει ὁ χειμῶνας ἔρχεται ὁ χειμῶνας
χαιρετοῦμε μὲ αὐτοπεποίθηση τὰ πλήθη,
τί ὡραῖα τὰ πλήθη
ὕστερα οὔτε λέξη γιὰ ὅσους ἀγαπήσαμε
μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς προδώσουμε
δὲν εἶναι αὐτὸ
κάθε πόθος χρειάζεται μιὰν ἐπανάσταση,
νἀλλάξουν οἱ πολικότητες
τοὐλάχιστον νὰ ξεγελάσουμε τὴν ἱστορία
μὲ λίγη ἀπομίμηση ἀλλαγῆς,
ἴσως ἔτσι ἁρπάξουμε καμιὰ ἐπιδότηση
ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸ ἀνόσιο έργο μας: τὸ ὄνειρο.
Ορέστης Κύρτσης
Η Αυγή: 13/2/2017 ( Ποιήματα που τώρα γράφονται)
******************************
Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ: ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ
Το όνειρο
Χέρια ποὺ ξεχάσαμε βλέμματα
ὅσοι ἔφυγαν δὲ μᾶς ἄφησαν παρὰ
γυάλινες σφαῖρες
ἔπειτα πῆραν τὸν λάθος δρόμο
πανευτυχεῖς
γιὰ τὸ λάθος τους
κι εμεῖς νὰ πενθοῦμε
γιὰ τὸ λάθος μας.
Ὅταν τελειώνει ὁ χειμῶνας ἔρχεται ὁ χειμῶνας
χαιρετοῦμε μὲ αὐτοπεποίθηση τὰ πλήθη,
τί ὡραῖα τὰ πλήθη
ὕστερα οὔτε λέξη γιὰ ὅσους ἀγαπήσαμε
μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς προδώσουμε
δὲν εἶναι αὐτὸ
κάθε πόθος χρειάζεται μιὰν ἐπανάσταση,
νἀλλάξουν οἱ πολικότητες
τοὐλάχιστον νὰ ξεγελάσουμε τὴν ἱστορία
μὲ λίγη ἀπομίμηση ἀλλαγῆς,
ἴσως ἔτσι ἁρπάξουμε καμιὰ ἐπιδότηση
ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸ ἀνόσιο έργο μας: τὸ ὄνειρο.
Ορέστης Κύρτσης
Η Αυγή: 13/2/2017 ( Ποιήματα που τώρα γράφονται)
******************************
Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ: ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ
Η
κυρίαρχη εθνική μας ψυχολογία από την Ανεξαρτησία ως σήμερα είναι η
ίδια κι απαράλλαχτη. Χαρακτηρίζεται από επαρχιωτισμό, εξαρτήσεις και
σύνδρομα καταδίωξης. Τοποθετούμαστε στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό
γίγνεσθαι ως «ανήλικα τέκνα» που χρειάζονται κηδεμόνες. Κηδεμόνες που
λατρεύουμε ως σωτήρες και ύστερα μισούμε ως δυνάστες. Ανήλικα τέκνα που
έχουν την ανάγκη να έλκουν την προσοχή χρησιμοποιώντας την αρχαία
κληρονομιά τους. Παιδιά που στο σκοτάδι φαντασιώνονται τη στοργή των
καλών φιλελλήνων που τους αγαπάνε και θα τους βοηθήσουν, το ξανθό γένος,
τον εγγλέζο στρατιώτη, δυνάμεις που προσφέρουν γενναιόδωρη και
ανιδιοτελή αρωγή. Κι ύστερα ονειρεύονται μοχθηρούς εχθρούς, μισέλληνες
μασόνους που συνωμοτούν κι επιβουλεύονται την ταλαίπωρη Ελλάδα,
παγκόσμια συστήματα που σαν σαράκι κατατρώγουν τις ρίζες του έθνους μας.
Η αφύπνιση γίνεται πάντα απότομα και αιματηρά, αλλά τίποτε δε μπορεί να
μας μετακινήσει από τη νέα ελληνική μας μυθολογία.
Ο έμφυτος εθνικισμός του Έλληνα έχει ελάχιστα κοινά με τον πατριωτισμό. Γιατί ο εθνικισμός βασίζει την ύπαρξή του στην άγνοια της πραγματικότητας και στην απόκρυψή της και επιβιώνει χάρη σε ένα σύμπλεγμα στερεοτύπων: στην πεποίθηση ότι εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, ότι όλα τα έθνη μας χρωστούν, ότι η υπερηφάνειά μας είναι ισχυρότερη από αυτή των άλλων λαών. Κι όμως, αυτός ο εθνικισμός βασίζεται στη σχέση εξάρτησης με τους ξένους, γιατί χωρίς αυτούς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν καταπέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας εναντίον της χώρας μας, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν πάψουμε να μπλέκουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει με αυτό που θα θέλαμε να συμβαίνει, αν επικρατήσει η λογική και αποκτήσουμε σφαιρική όραση βγάζοντας τις εθνικοτοπικές μας παρωπίδες, τότε ο εθνικισμός δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ο εθνικισμός, λοιπόν, είναι η συμπλεγματική οχύρωσή μας πίσω από το τείχος της μισαλλοδοξίας, η παραδοχή μας ότι ετεροκαθοριζόμαστε, η καθοριστική μας συμβολή στη μικρότητά μας. Ο εθνικισμός αποστρέφεται την πρόοδο και την αλλαγή, γιατί κάθε αλλαγή εμπεριέχει την έκθεση σε νέες συνθήκες εξωστρέφειας.
Ώστε ο εθνικισμός δε μπορεί παρά να είναι μια υπερσυντηρητική αντίδραση στην αδυναμία ενσωμάτωσης στην εξέλιξη, στην έλλειψη προσαρμοστικότητας απέναντι στις αλλαγές που συμβαίνουν διεθνώς. Έτσι λοιπόν, ο εθνικισμός είναι πολύ περισσότερο επιζήμιος παρά ωφέλιμος για ένα έθνος. Μια πρόχειρη ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας αποδεικνύει του λόγου το αληθές: οι εθνικιστές υπήρξαν πάντοτε οι εθνικοί μειοδότες. Όψιμοι πατριώτες που χρημάτισαν συνεργάτες των Γερμανών στον Πόλεμο. Πραξικοπηματίες που ξεπούλησαν την Κύπρο. Αλλά και σήμερα νεοναζιστές. Γι’ αυτό το λόγο ο Εθνικισμός είναι ασύμβατος με την έννοια της Αριστεράς ως προοδευτικής ιδεολογίας. (Εδώ κινδυνεύουμε να μπούμε σε μια άλλη συζήτηση περί καθορισμού των πολιτικών εννοιών και ονομάτισης των ιδεολογιών.) Όμως μόνον κάποιος που θεωρεί ότι ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός έχει λειτουργική σχέση με την Αριστερά θα μπορούσε να αποδεχθεί την ύπαρξη του Αριστερού Εθνικισμού. Για μένα δεν είναι παρά ένα σχήμα οξύμωρο. Ο εθνικισμός έχει οργανική συγγένεια με τη δεξιά και τη συντήρηση. Αποτελεί αίτιο και αιτιατό, πρώτη ύλη που τη γεννά και τροφή που τη συντηρεί. Κάθε γνήσιος λαϊκισμός εμπεριέχει μια γερή εθνικιστική δόση.
Αντίθετα, ο πατριωτισμός, είναι η υγιής πίστη στις δυνατότητες μιας χώρας, έχει κι αυτός συναισθηματικό φορτίο που δεν απορρέει όμως από στερεότυπα υπεροχής, αλλά από το βίωμα της συνύπαρξης των ανθρώπων σε έναν τόπο, από τον πόθο της βελτίωσης και το όραμα της διαρκούς προόδου. Ο πατριωτισμός δεν έχει ανάγκη ούτε από κραυγές, ούτε από σύμβολα, ούτε από τσαμπουκά. Παραμένει όμως, δυστυχώς, ξένος ως προς την πλειοψηφία του λαού μας. Γιατί ο μέσος Έλληνας είναι πρώτος στην εθνικιστική ρητορεία και την υπερηφάνεια, πρώτος, όμως, και στην φοροαποφυγή και στη ρύπανση του περιβάλλοντος.
Σήμερα, αυτό που βιώνουμε είναι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της παλλαϊκής αντίστασης κατά των «εισβολέων» της πατρίδας μας, αυτών που εμείς οι ίδιοι καλέσαμε να μας συνδράμουν επειδή πάλι εμείς οι ίδιοι διαλύσαμε την οικονομία μας. Μια σχεδόν αυτιστική εθνική συμπεριφορά, η οποία συνιστά από μόνη της ένα ουσιαστικό πρόβλημα πολύ εκτεταμένο, καθώς όπως έλεγα έχει περισσότερο εθνικιστικά παρά πατριωτικά χαρακτηριστικά.
Αφ’ ενός μια συντηρητική Ευρώπη του ισχυρού οικονομικά Βορρά και του προβληματικού Νότου, μια Ένωση με νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις και νεοκαπιταλιστικές πλειοψηφίες, που επιβάλλει την ατζέντα της ηγεμονικά, υπερβαίνοντας και παρακάμπτοντας τον αξιακό πολιτικό ιστό γύρω από τον οποίο υφάνθηκε το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Και αφ’ ετέρου η Ελλάδα που είτε υπακούει στους δανειστές – δυνάστες της, είτε αντιστέκεται στην ηγεμονία τους, πάντως αρνείται πεισματικά να πιστέψει στις δικές της δυνάμεις. Αρνείται την αλλαγή των παραδεδομένων σχέσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικής, αρνείται την απεξάρτηση από το κράτος – Λεβιάθαν, αρνείται τη δημοσιονομική πειθαρχία, αρνείται την προσαρμογή σε νέες παραγωγικές δομές, τη μετάβαση σε εναλλακτικές καλλιέργειες, την αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτή η στάση είναι εθνική και περιλαμβάνει το κράτος, τους πολίτες, τον ιδιωτικό τομέα σε συντριπτικό ποσοστό.
Ο συνασπισμός των κυβερνητικών κομμάτων, λοιπόν, που ως τώρα φαίνεται να έχει επενδύσει στη στασιμότητα και την αυτοτροφοδοτούμενη μιζέρια αυτής της χώρας, που του είναι πιο οικείο να κραυγάζει από το να σχεδιάζει τη ριζική αλλαγή όλων των δομών που μας έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα, ακριβώς επειδή ο λαϊκισμός είναι εύληπτος και εύπεπτος από τους πολλούς, αναπόφευκτα αποκτά περισσότερο εθνικιστικό παρά πατριωτικό χαρακτήρα. Και ως εκ τούτου είναι περισσότερο επιζήμιος παρά ωφέλιμος.
Ο έμφυτος εθνικισμός του Έλληνα έχει ελάχιστα κοινά με τον πατριωτισμό. Γιατί ο εθνικισμός βασίζει την ύπαρξή του στην άγνοια της πραγματικότητας και στην απόκρυψή της και επιβιώνει χάρη σε ένα σύμπλεγμα στερεοτύπων: στην πεποίθηση ότι εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, ότι όλα τα έθνη μας χρωστούν, ότι η υπερηφάνειά μας είναι ισχυρότερη από αυτή των άλλων λαών. Κι όμως, αυτός ο εθνικισμός βασίζεται στη σχέση εξάρτησης με τους ξένους, γιατί χωρίς αυτούς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν καταπέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας εναντίον της χώρας μας, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν πάψουμε να μπλέκουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει με αυτό που θα θέλαμε να συμβαίνει, αν επικρατήσει η λογική και αποκτήσουμε σφαιρική όραση βγάζοντας τις εθνικοτοπικές μας παρωπίδες, τότε ο εθνικισμός δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ο εθνικισμός, λοιπόν, είναι η συμπλεγματική οχύρωσή μας πίσω από το τείχος της μισαλλοδοξίας, η παραδοχή μας ότι ετεροκαθοριζόμαστε, η καθοριστική μας συμβολή στη μικρότητά μας. Ο εθνικισμός αποστρέφεται την πρόοδο και την αλλαγή, γιατί κάθε αλλαγή εμπεριέχει την έκθεση σε νέες συνθήκες εξωστρέφειας.
Ώστε ο εθνικισμός δε μπορεί παρά να είναι μια υπερσυντηρητική αντίδραση στην αδυναμία ενσωμάτωσης στην εξέλιξη, στην έλλειψη προσαρμοστικότητας απέναντι στις αλλαγές που συμβαίνουν διεθνώς. Έτσι λοιπόν, ο εθνικισμός είναι πολύ περισσότερο επιζήμιος παρά ωφέλιμος για ένα έθνος. Μια πρόχειρη ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας αποδεικνύει του λόγου το αληθές: οι εθνικιστές υπήρξαν πάντοτε οι εθνικοί μειοδότες. Όψιμοι πατριώτες που χρημάτισαν συνεργάτες των Γερμανών στον Πόλεμο. Πραξικοπηματίες που ξεπούλησαν την Κύπρο. Αλλά και σήμερα νεοναζιστές. Γι’ αυτό το λόγο ο Εθνικισμός είναι ασύμβατος με την έννοια της Αριστεράς ως προοδευτικής ιδεολογίας. (Εδώ κινδυνεύουμε να μπούμε σε μια άλλη συζήτηση περί καθορισμού των πολιτικών εννοιών και ονομάτισης των ιδεολογιών.) Όμως μόνον κάποιος που θεωρεί ότι ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός έχει λειτουργική σχέση με την Αριστερά θα μπορούσε να αποδεχθεί την ύπαρξη του Αριστερού Εθνικισμού. Για μένα δεν είναι παρά ένα σχήμα οξύμωρο. Ο εθνικισμός έχει οργανική συγγένεια με τη δεξιά και τη συντήρηση. Αποτελεί αίτιο και αιτιατό, πρώτη ύλη που τη γεννά και τροφή που τη συντηρεί. Κάθε γνήσιος λαϊκισμός εμπεριέχει μια γερή εθνικιστική δόση.
Αντίθετα, ο πατριωτισμός, είναι η υγιής πίστη στις δυνατότητες μιας χώρας, έχει κι αυτός συναισθηματικό φορτίο που δεν απορρέει όμως από στερεότυπα υπεροχής, αλλά από το βίωμα της συνύπαρξης των ανθρώπων σε έναν τόπο, από τον πόθο της βελτίωσης και το όραμα της διαρκούς προόδου. Ο πατριωτισμός δεν έχει ανάγκη ούτε από κραυγές, ούτε από σύμβολα, ούτε από τσαμπουκά. Παραμένει όμως, δυστυχώς, ξένος ως προς την πλειοψηφία του λαού μας. Γιατί ο μέσος Έλληνας είναι πρώτος στην εθνικιστική ρητορεία και την υπερηφάνεια, πρώτος, όμως, και στην φοροαποφυγή και στη ρύπανση του περιβάλλοντος.
Σήμερα, αυτό που βιώνουμε είναι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της παλλαϊκής αντίστασης κατά των «εισβολέων» της πατρίδας μας, αυτών που εμείς οι ίδιοι καλέσαμε να μας συνδράμουν επειδή πάλι εμείς οι ίδιοι διαλύσαμε την οικονομία μας. Μια σχεδόν αυτιστική εθνική συμπεριφορά, η οποία συνιστά από μόνη της ένα ουσιαστικό πρόβλημα πολύ εκτεταμένο, καθώς όπως έλεγα έχει περισσότερο εθνικιστικά παρά πατριωτικά χαρακτηριστικά.
Αφ’ ενός μια συντηρητική Ευρώπη του ισχυρού οικονομικά Βορρά και του προβληματικού Νότου, μια Ένωση με νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις και νεοκαπιταλιστικές πλειοψηφίες, που επιβάλλει την ατζέντα της ηγεμονικά, υπερβαίνοντας και παρακάμπτοντας τον αξιακό πολιτικό ιστό γύρω από τον οποίο υφάνθηκε το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Και αφ’ ετέρου η Ελλάδα που είτε υπακούει στους δανειστές – δυνάστες της, είτε αντιστέκεται στην ηγεμονία τους, πάντως αρνείται πεισματικά να πιστέψει στις δικές της δυνάμεις. Αρνείται την αλλαγή των παραδεδομένων σχέσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικής, αρνείται την απεξάρτηση από το κράτος – Λεβιάθαν, αρνείται τη δημοσιονομική πειθαρχία, αρνείται την προσαρμογή σε νέες παραγωγικές δομές, τη μετάβαση σε εναλλακτικές καλλιέργειες, την αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτή η στάση είναι εθνική και περιλαμβάνει το κράτος, τους πολίτες, τον ιδιωτικό τομέα σε συντριπτικό ποσοστό.
Ο συνασπισμός των κυβερνητικών κομμάτων, λοιπόν, που ως τώρα φαίνεται να έχει επενδύσει στη στασιμότητα και την αυτοτροφοδοτούμενη μιζέρια αυτής της χώρας, που του είναι πιο οικείο να κραυγάζει από το να σχεδιάζει τη ριζική αλλαγή όλων των δομών που μας έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα, ακριβώς επειδή ο λαϊκισμός είναι εύληπτος και εύπεπτος από τους πολλούς, αναπόφευκτα αποκτά περισσότερο εθνικιστικό παρά πατριωτικό χαρακτήρα. Και ως εκ τούτου είναι περισσότερο επιζήμιος παρά ωφέλιμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου