O κορυφαίος εκπρόσωπος του Ιταλικού φουτουρισμού

Μποτσιόνι, Ουμπέρτο (Umberto Boccioni, Ρέτζιο ντι Καλάμπρια 1882 – Βερόνα 1916). Ιταλός ζωγράφος και γλύπτης. Φοίτησε στο Τεχνικό Ινστιτούτο της Κατάνια και στη συνέχεια πήγε στη Ρώμη, όπου μαθήτευσε στο ατελιέ του ζωγράφου Τζάκομο Μπάλα (1890-1902). Εκεί διδάχτηκε τον πουαντιλισμό (στιγματογραφία), μια μετα-ιμπρεσιονιστική τεχνική, κατά την οποία οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν μικροσκοπικές, πρωτογενείς χρωματικές κηλίδες για την παραγωγή δευτερευόντων χρωμάτων, σύμφωνα με τις θεωρίες της φυσικής.
Οι πρώτες καλλιτεχνικές επιρροές του ήταν τα έργα του δασκάλου του, του Ζορζ Σερά και του Πολ Σινιάκ. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Ρωσία για να εγκατασταθεί τελικά στο Μιλάνο (1917). Εκεί γνώρισε τον φουτουριστή ποιητή Φιλίπο Μαρινέτι, από τον οποίο επηρεάστηκε καλλιτεχνικά, μεταφέροντας τις αρχές του φουτουρισμού στον εικαστικό χώρο. Το 1910, μαζί με άλλους ομότεχνούς του συνέταξε το Τεχνικό μανιφέστο της φουτουριστικής ζωγραφικής (Manifesto technico della pittura futurista), το οποίο προωθούσε την απεικόνιση της βίας, της ταχύτητας και της δύναμης, ως συμβόλων της σύγχρονης τεχνολογίας. Το πρώτο του σημαντικό έργο ήταν η Αναταραχή στο μουσείο (Rissa in Galleria, 1909), στο οποίο διακρίνονται ακόμη επιδράσεις από τον πουαντιλισμό. Όμως, το πρώτο αμιγώς φουτουριστικό του έργο ήταν Η πόλη ξυπνάει (La Citta che Sale, 1910-11), όπου απεικονίζεται σε όλη της την επιβλητικότητα η δύναμη της μηχανής. Το 1910 γνώρισε τον Πάμπλο Πικάσο και τον Ζορζ Μπρακ και ήρθε σε επαφή με τον κυβισμό, ο οποίος τον επηρέασε σε επόμενα έργα του, όπως οι Ψυχικές καταστάσεις (Stati d’Animo, 1911), οι Ταυτόχρονες εικόνες (Visioni Simultanee, 1911) και η Ελαστικότητα (Elasticitά, 1912). 
Το 1912 διατύπωσε το Τεχνικό μανιφέστο της φουτουριστικής γλυπτικής, όπου υποστήριζε τη χρήση υλικών όπως γυαλιού, ξύλου, τσιμέντου και υφασμάτων στην παραγωγή των γλυπτών και ηλεκτρικών φώτων για τη διαμόρφωση κατάλληλου εικαστικού περιβάλλοντος, αρχές που ακολούθησε στο έργο του Ανάπτυξη μιας φιάλης στον χώρο (Sviluppo di Una Bottiglia nello Spazio,1912), αν και στο σύνολό της η γλυπτική του παραγωγή ήταν πιο παραδοσιακή από τις θεωρίες του. Το διασημότερο γλυπτό του είναι οι Μοναδικές μορφές συνέχειας στον χώρο (Forme Uniche della Continuitά nello Spazio, 1913). Το 1914 σφράγισε τη θεωρητική του δραστηριότητα με το βιβλίο Φουτουριστική ζωγραφική και γλυπτική (Pittura e Scultura Futurista), με το οποίο καταγράφηκε ως κορυφαίος θεωρητικός του φουτουρισμού στην τέχνη. 
Μετά το 1914 απομακρύνθηκε κάπως από τον φουτουρισμό, προχωρώντας σε πιο αφαιρετικές μορφές. Χαρακτηριστικό του έργο αυτής της περιόδου είναι η Προσωπογραφία του αρχιμουσικού Μπουζόνι (Ritratto del Maestro Busoni, 1916). Το 1915 πήρε μέρος ως εθελοντής στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογό του.