ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

Η ζωή μου μέσα στ΄όνειρό μου

Μες στη νύχτα του μυαλού μου

περπατούν τα περασμένα΄

προχωρούν αργά, πιασμένα,

σ΄ένα γύρο στη σειρά΄

προχωρούν μαζί, πιασμένα,

χώρια κι όμως ταιριασμένα,

δίνοντάς μου δίχως λόγο 

μιαν ανέλπιδη χαρά!

Περπατούν αργά, στις μύτες

των ποδιών, και με κοιτάζουν΄

κι όλα γύρω τώρα μοιάζουν

μια μακάβρια τελετή΄

μια γιορτή του πέρα κόσμου,

που κι ο πόθος ο δικός μου,

κι η χαρά μου, κι η καρδιά μου

μοιάζουν όλο σκελετοί!

Όλα τ΄άνθη είναι στα βάζα,

και τα φώτα είν΄αναμμένα...

Κι όμως όλα μου είναι ξένα,

κι όμως όλα τ΄αγαπώ!

Όλα μου είναι τόσο ξένα,

κι όμως πόσο αγαπημένα,

κι όλα περπατάνε μ΄ένα

τόσο γνώριμο σκοπό!

Μα σε λίγο θα φωτίσει,

κι όλ΄αυτά, που ο νους μου κλείνει,

θα χαθούν σαν να ΄χουν γίνει

κάτι πλάνο που δε ζει΄

κι η ψυχή μου , κι η καρδιά μου

θα γυρίσουν από πέρα,

τυραννώντας με ολημέρα,

που δεν πέθανα μαζί!..