Η σφαγή στο Δομένικο Ελασσόνας

  Δομένικο - Βικιπαίδεια

Η εικόνα που παρουσιάζεται όλα αυτά τα χρόνια σε αμέτρητες ταινίες και βιβλία είναι ότι οι Ιταλοί στρατιώτες εμφανίζονται ως δειλοί ή τουλάχιστον ως αδιάφοροι για τον πόλεμο, και τους ενδιαφέρει περισσότερο να φλερτάρουν με τα όμορφα κορίτσια παρά να πολεμούν. Αλλά στην πραγματικότητα, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Από τα τέλη του ’20 μέχρι τη πτώση του Μπενίτο Μουσολίνι το 1943, η Φασιστική Ιταλία σκότωσε τουλάχιστον μισό εκατομμύριο αθώους Έλληνες, Γιουγκοσλάβους, Λίβυους και άλλους που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο διάβα του Ντούτσε.

Κατά την κατάκτηση της Λιβύης και της Αιθιοπίας και αργότερα, κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, το Ιταλικό Φασιστικό καθεστώς υιοθέτησε μια σκληρή στρατηγική πολέμου ενάντια στους άμαχους πολίτες των χωρών που είχαν καταλάβει.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι Ναζιστές ηγέτες οι οποίοι έπεσαν στα χέρια των Συμμάχων πέρασαν από την δίκη της Νυνεμβέργης και πλήρωσαν με την ζωή τους τα εγκλήματά τους.

Όμως παρόλο που 1857 Ιταλοί παραπέμφθηκαν στα διεθνή δικαστήρια πολέμου, ούτε ένας δεν καταδικάστηκε, επειδή προστατευόταν από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς.

Αυτή η σελίδα έχει απαλειφθεί με μεγάλη ευκολία από τα βιβλία Ιστορίας. Ένας από τους λόγους ήταν η ρεαλπολιτίκ. Οι Σύμμαχοι, πασχίζοντας να κρατήσουν την Ιταλία στην Δύση καθώς ξεκινούσε ο Ψυχρός Πόλεμος, προστάτευαν εκείνους που ήταν υπεύθυνοι για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα.

Η Ταινία

Με την βοήθεια της έρευνας που διεξήγαγε η καθηγήτρια Λίντια Σανταρέλι (Πανεπιστήμιο Princeton/Columbia), το ντοκiμαντέρ παρουσιάζει τον Κώστα Χατζήνα και τον τοπικό ιστορικό Στάθη Ψωμιάδη και τον δικαστικό αγώνα που κάνουν για να αφηγηθούν ένα γεγονός που ηθελημένα έχει βγει από τα βιβλία της Ιστορίας και από τις μνήμες των ανθρώπων στην Ιταλία αλλά και στην Ελλάδα.

Το πρωί της 16ης Φεβρουαρίου του 1943 τα Ιταλικά στρατεύματα αφού ερήμωσαν και έβαλαν φωτιά στην πόλη, έδιωξαν τα γυναικόπαιδα και σκότωσαν όλους τους άνδρες ηλικίας από 14 ως 80 ετών.

Αχαλίνωτη συμπεριφορά ανεξέλεγκτων στρατευμάτων; Όχι! Θέμα στρατηγικής. Η σφαγή ήταν το αποτέλεσμα σαφών διαταγών από το Γενικό Επιτελείο.

Χάρη στην αδημοσίευτη έρευνα της καθηγήτριας Σανταρέλι στα στρατιωτικά αρχεία έγινε δυνατή η ανασύνθεση της αλληλουχίας των διαταγών και η ταυτοποίηση των υπευθύνων.

Αυτή η περιπτωσιολογική μελέτη έχει ιδιαίτερη σημασία επειδή συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της στρατηγικής του πολέμου που ασκήθηκε κατά τον Φασιστικό επεκτατισμό ενάντια στον άμαχο πληθυσμό. Βιαιοπραγίες, λεηλασίες, εκτελέσεις, στρατόπεδα συγκεντρώσεων, βασανιστήρια, ρατσισμός και εθνοκάθαρση: όλα χωρίς τιμωρία. Αυτή είναι η πραγματική άγνωστη πλευρά του βρώμικου πολέμου του Μουσολίνι.

Σήμερα το Δομένικο μοιάζει με ένα τυπικό παραδοσιακό, ήσυχο χωριό. Όμως κάθε χρόνο στις 16 Φεβρουαρίου οι κάτοικοι του χωριού τελούν επιμνημόσυνη δέηση.

Μια σημαντική ταινία που τραβήχτηκε λίγο μετά το μακελειό, φυλάσσεται στα αρχεία του Αυτοκρατορικού Μουσείου Πολέμου και δείχνει τους ελάχιστους επιζήσαντες να τριγυρνούν ανάμεσα στα χαλάσματα του κατεστραμμένου χωριού. Μερικοί από αυτούς ζουν μέχρι και σήμερα.

Ο Ιωάννης Ζάγκας, που τώρα το πρόσωπό του έχει γεμίσει με ρυτίδες και έχει ένα δασύτριχο μουστάκι, ήταν 9 χρονών τότε. Έχασε τον πατέρα του και τρεις θείους του στη σφαγή. Η θύμηση του γεγονότος αυτού ακόμη τον αναστατώνει. Δεν μπορεί να ξεχάσει την στιγμή που ο πατέρας του τον έσπρωξε στην μητέρα του για τελευταία φορά, προτρέποντας την να τον σώσει και να διατηρήσει το όνομα της οικογένειας.

Ακόμη ονειρεύεται τον πατέρα του μερικές φορές. Στο όνειρό του ο πατέρας του τού λέει ότι είναι ακόμη ζωντανός. Όταν συμβαίνει αυτό, πηγαίνει στο καφενείο και κερνάει ένα ποτό σε όλους τους φίλους του για να μοιραστεί την χαρά που είχε βλέποντας τον ξανά.

Ο Χρήστος Κυπαρίσσης ήρθε πιο κοντά στο θάνατο από οποιονδήποτε άλλο. Βρισκόταν στην ομάδα που θα τουφέκιζαν. Την ώρα της εκτέλεσης τον πυροβόλησαν στο πόδι και εκείνος λιποθύμησε. Τον άφησαν γιατί νόμιζαν ότι είχε πεθάνει. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού – οι γιοι και οι κόρες, τα εγγόνια και οι χήρες επιζητούν ακόμη την δικαιοσύνη που δεν έλαβαν: κανείς από τους στρατιώτες ή από αυτούς που έδωσαν την διαταγή για αυτήν την σφαγή δεν έχει τιμωρηθεί.

Ο Δήμαρχος του Δομενικού αναζητεί τους υπευθύνους. Δύο στρατιώτες είναι ακόμη ζωντανοί, ενώ οι διοικητές της ταξιαρχίας στρατηγοί Geloso και Benelli έχουν πεθάνει από καιρό.

Ένας άλλος μεγάλος κατηγορούμενος, ο Λοχαγός Ravalli, έχει επίσης πεθάνει.

Ο Ravalli, ο μόνος Ιταλός στρατιώτης που δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για την δολοφονία και τα βασανιστήρια σε φυλακισμένους, ελευθερώθηκε χάρη στη διαμεσολάβηση των Βρετανών. Όταν επέστρεψε στην Ιταλία έγινε αρχι-σύμβουλος του Πρωθυπουργού και αργότερα Αρχηγός της Αστυνομίας στο Παλέρμο.

Μέσα από την μικροϊστορία του χωριού Δομένικο, αποκαλύπτεται ένα ευρύτερο σενάριο: πρόσφατα οι Ιστορικοί ανακάλυψαν μια ατέλειωτη σειρά από σφαγές αμάχων που διέπραξε ο Ιταλικός στρατός.

Οι Ιταλοί χρησιμοποίησαν χημικά όπλα ενάντια σε άμαχο πληθυσμό στην Αιθιοπία, και έχουμε πρόσβαση σε κινηματογραφικό υλικό που δείχνει την επίδραση του αερίου της μουστάρδας σε άμαχο πληθυσμό. Στρατόπεδα συγκεντρώσεων που συνήθως χαρακτηρίζουν τους Ναζί, έχουν πράγματι δημιουργηθεί από Ιταλούς στην Λιβύη όπου και στάλθηκαν τα στρατεύματά τους στις αρχές του της δεκαετίας του ’30.

Η Ιταλία, και όχι η Γερμανία, είχε 200 στρατόπεδα συγκεντρώσεων στα Βαλκάνια. Σε αυτά τα στρατόπεδα βρέθηκαν εκατοντάδες φυλακισμένοι (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών) που πέθαιναν από αρρώστιες, από πείνα και από δίψα. Στρατόπεδα συγκεντρώσεων όπως αυτό στην Ραμπ (Γιουγκοσλαβία) είχαν απίστευτα υψηλό αριθμό θανάτων, υψηλότερο ακόμα και από το διαβόητο στρατόπεδο Μπούχενβαλντ. Η ομάδα παραγωγής έχει βρει συγκλονιστικά αμοντάριστα πλάνα στα Ελληνικά αρχεία, κινηματογραφημένα με κρυμμένη κινηματογραφική κάμερα, κατά την περίοδο πείνας που προκλήθηκε από τις λεηλασίες και από την Ιταλική κατοχή της Ελλάδας και που οδήγησε σε λιμοκτονία και θάνατο περίπου 400.000 ανθρώπους.

Η ιστορική αλήθεια που αποσιωπούνταν για χρόνια ήταν ένα άγγιγμα του αέρα στην Ιταλική ιστορία που απέκτησε αξία όταν έληξε ο πόλεμος. Εκείνη την εποχή η Ιταλία φαινόταν να βρίσκεται στο χείλος μιας κομμουνιστικής επανάστασης. Η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειαζόταν συμμάχους στο πόλεμο ενάντια στην Σταλινική αυτοκρατορία. Πόσο βολικό ήταν να αγνοηθούν οι εκκλήσεις για σύλληψη των Ιταλών στρατιωτών και για παραπομπή τους σε δίκη;

Η στιγμή χάθηκε. Η φασιστική Ιταλία δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπη με την Νυρεμβέργη.

Τώρα, εξήντα χρόνια αργότερα, ήρθε η ώρα να ακουστεί η ιστορία.

Το Συμβάν

Στις 16 Φεβρουαρίου του 1943, έπειτα από ενέδρα που έστησαν οι αντάρτες και κατά την οποία σκοτώθηκαν εννέα Μελανοχίτωνες, ο διοικητής της Μεραρχίας Πινερόλο στην Θεσσαλία διέταξε την καταστροφή του χωριού Δομένικο, τον τουφεκισμό όλου του αξιόμαχου ανδρικού πληθυσμού ηλικίας 14 ως 80 ετών και την μετακίνηση των γυναικόπαιδων.

Το μακελειό στο Δομένικο δεν ήταν η πρώτη σφαγή αμάχου πληθυσμού που έγινε από τα Ιταλικά στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα.

Ο νεωτερισμός ωστόσο έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά η πολιτική καταστολής των ανταρτών εγκαταλείπει την στρατηγική των αντιποίνων και παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας σφαγής με πολιτική χροιά (ούτε τουλάχιστον στην αναλογία των άμαχων θυμάτων προς τον αριθμό των στρατιωτών που σκοτώθηκαν: για εννέα στρατιώτες που σκοτώθηκαν από τους αντάρτες, τουφεκίστηκαν περίπου 150 με 200 πολίτες).

Η σφαγή στο Δομένικο έγινε μέσα στα πλαίσια μιας αυξανόμενης ριζοσπαστικοποίησης της διένεξης ανάμεσα στις δυνάμεις κατοχής και στο κίνημα των αντίστασης.

Πράγματι, δεν ήταν μόνο μια μεμονωμένη περίπτωση αλλά το προοίμιο μιας στρατηγικής καταστολής η οποία ξέσπασε την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 1943 σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, εκεί όπου είχε αναπτυχθεί το επίκεντρο της αντίστασης ενάντια στα στρατεύματα κατοχής του άξονα Ρώμης – Βερολίνου.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι στις αρχές του 1943 οι Γερμανικές δυνάμεις κατοχής που ήταν σταθμευμένες στην Ελλάδα δεν είχαν ακόμη υιοθετήσει παρόμοια τακτική ενάντια στον άμαχο πληθυσμό.

Η σφαγή του άμαχου πληθυσμού υιοθετήθηκε ως αντίποινα ενάντια στο κίνημα της αντίστασης αρχής γενομένης από τον Αύγουστο του 1943, παραμονές της Ιταλικής υποχώρησης στις 8 Σεπτεμβρίου.

Το Γεγονός

 

Το πρωί της 16ης Φεβρουαρίου 1943, έπειτα από ενέδρα των ανταρτών στην Ιταλική στρατιωτική πομπή κατά μήκος της εθνικής οδού Λάρισας – Ελασσόνας (Θεσσαλία), σκοτώθηκαν εννέα Μελανοχίτωνες ενώ ο αριθμός των ανταρτών που σκοτώθηκαν στη σφαγή είναι απροσδιόριστος.

Λίγες ώρες μετά την επίθεση των ανταρτών, ο διοικητής της Μεραρχίας Πινερόλο που ήταν σταθμευμένη στην Λάρισα διατάζει την καταστροφή του χωριού Δομένικο, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων περίπου από την ενέδρα.

Τα Ιταλικά στρατεύματα περικυκλώνουν και βάζουν φωτιά στην κατοικημένη περιοχή. Πρώτα καταστρέφονται οι αποθήκες τροφίμων ενώ συγκεντρώνονται οι κάτοικοι και μεταφέρονται στην κεντρική πλατεία του χωριού όπου και διαχωρίζονται τα γυναικόπαιδα από τους αρτιμελείς άνδρες.

Αργά το βράδυ, καθώς τα γυναικόπαιδα μεταφέρονται στο διπλανό χωριό Δαμασούλι, οι αρτιμελείς άνδρες οδηγούνται στο ξέφωτο Δαμάσι (μερικά χιλιόμετρα έξω από το Δομένικο).

Ο τουφεκισμός των χωρικών που περικυκλώθηκαν στο Δομένικο συνέβη σε αυτό το ξέφωτο.

Η εκτέλεση διαρκεί αρκετές ώρες με διάφορες διμοιρίες να αλλάζουν βάρδιες. Συμμετέχουν ο κανονικός στρατός καθώς και μονάδες Μελανοχιτώνων. Στο τέλος της εκτέλεσης, λίγο πριν τα χαράματα, ο υπεύθυνος για την σφαγή Ιταλός αξιωματικός διατάζει τον αρχηγό του χωριού Δαμάσι να συγκεντρώσει τους χωρικούς για να θάψουν τα πτώματα των θυμάτων.

Το περιστατικό αυτό επιβεβαιώνει την σημασία της ανθρωποσφαγής ως παραδειγματική τιμωρία προς τον άμαχο πληθυσμό. Ο στόχος της Ιταλικής στρατιωτικής διαταγής είναι διπλός: από τη μια μεριά να σπάσει τους δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα σε χωρικούς και σε ομάδες ανταρτών και από την άλλη μεριά να σταματήσει την κάθε πολιτική μη αναμίξεως ή την ‘παθητική συνεργασία’ με τις οργανώσεις των ανταρτών.

Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων του άμαχου πληθυσμού ποικίλει, ανάλογα με τις διάφορες πηγές, ανάμεσα σε 150 με 200 ανθρώπους (στην πραγματικότητα όμως είναι διπλάσιος από την αναλογία ένα προς δέκα που συνήθως εφαρμόζεται σε περιπτώσεις αντιποίνων).

Πηγή: http://www.storydoc.gr

************************

Οι κάτοικοι του Δομένικου προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη για το ολοκαύτωμα

Συζητείται στη Ρώμη η μήνυση για τη σφαγή 140 κατοίκων από τον ιταλικό στρατό

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  Vima.gr, 16/02/2013 

Στην περιοχή Καυκάκι εκτελέστηκαν από τον Ιταλικό στρατό κατοχής 135 άμαχοι στις 16 Φεβρουαρίου 1943

___________________________________

 

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται από τις 16 Φεβρουαρίου 1943, καθώς εκείνη η Τρίτη έμελλε να γίνει η πιο μαύρη ημέρα στην ιστορία του μαρτυρικού χωριού Δομένικο κοντά στην Ελασσόνα. Η σφαγή 140 αμάχων κατοίκων του χωριού από τον ιταλικό στρατό κατοχής στοιχειώνει από τότε τις οικογένειες που έμειναν πίσω ζητώντας δικαίωση.

Σήμερα, ύστερα από 14 χρόνια συνεχών προσπαθειών, η ιταλική Δικαιοσύνη είναι έτοιμη να εκδικάσει μήνυση που υπέβαλαν οι κάτοικοι του Δομένικου στο Στρατιωτικό Δικαστήριο της Ρώμης. Το γεγονός ότι στις 18 Ιανουαρίου 2013 ο στρατιωτικός εισαγγελέας με επιστολή του ζήτησε επιβεβαίωση ότι οι μάρτυρες βρίσκονται εν ζωή δείχνει ένα φως στην άκρη του τούνελ.

«Η 70ή επέτειος του Ολοκαυτώματος του χωριού μας δίνει, υπό το πρίσμα των εξελίξεων, νέα διάσταση στον αγώνα για την απόδοση δικαιοσύνης» αναφέρει στο «Βήμα» ο κ. Στάθης Ψωμιάδης, εκπρόσωπος των οικογενειών των θυμάτων. Ιστορικό χαρακτηρίζει το γεγονός ότι «για πρώτη φορά η Ιταλία αναγκάζεται να παραδεχθεί πως στρατιωτικοί της είναι υπεύθυνοι εγκλημάτων πολέμου κατά αμάχων πολιτών και να κινήσει από τη δική της πλευρά ποινική διαδικασία εναντίον τους».

Στην Ελλάδα, αν και σε θεσμικό επίπεδο η τέλεση του ετήσιου μνημόσυνου στην περιοχή Καυκάκι όπου δεσπόζει το μνημείο των πεσόντων έχει γίνει αποδεκτή, καμιά επίσημη ενέργεια δεν έχει γίνει για την ανάδειξη του θέματος. Οι κάτοικοι όμως δεν έμειναν με δεμένα χέρια και με πρωτοπόρο τον κ. Ψωμιάδη καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, έχοντας πια στο πλευρό τους και τον Δήμο Ελασσόνας.

Μια επιχείρηση σφαγής 140 αμάχων που «εκπληρώθηκε με τέλειο τρόπο»

Λίγες ημέρες πριν από τη 16^η Φλεβάρη 1943, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είχαν ενημερωθεί ότι οι Ιταλοί ετοίμαζαν επιχείρηση εκκαθάρισης στην ευρύτερη περιοχή Λάρισας - Ελασσόνας. Έτσι πήραν τη μοιραία, όπως αποδείχθηκε, απόφαση να στήσουν ενέδρα εκείνο το πρωινό στην περιοχή Μαυρίτσα, πολύ κοντά στο Δομένικο. Τα αντίποινα της σκληρής Μεραρχίας «Πινερόλο» δεν άργησαν να εκδηλωθούν.

Μεγάλες δυνάμεις Ιταλών με 40 αυτοκίνητα έφτασαν το ίδιο μεσημέρι στο Δομένικο και με τη βοήθεια του διορισμένου από την ιταλική λεγεώνα προέδρου συγκέντρωσαν τους κατοίκους στην πλατεία, ενώ συγχρόνως πυρπολούσαν ολόκληρο το χωριό. Από εκεί με την απειλή πολυβόλων τούς οδήγησαν στην περιοχή της συμπλοκής όπου και κράτησαν όλους τους άνδρες άνω των 14 ετών, λέγοντας ότι θα τους πάνε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα. Τα γυναικόπαιδα διετάχθησαν να μεταβούν στο διπλανό χωριό Αμούρι.

Είκοσι από αυτούς εκτελέσθηκαν επιτόπου στη Μαυρίτσα, ενώ άλλοι 118 οδηγήθηκαν στην τοποθεσία Καυκάκι μαζί με 5 άνδρες από το Δαμάσιο και άλλους 12 από το Μεσοχώρι. Στη διαδρομή οι ιταλικές δυνάμεις σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους και έκαψαν άλλα 40 σπίτια. Το ίδιο βράδυ ο διοικητής της μεραρχίας, αντιστράτηγος Μπενέλι, έδωσε εντολή εκτέλεσης και για τους υπόλοιπους.

Η αναλυτική αναφορά του Μπενέλι προς τη διοίκηση της Μεραρχίας «Πινερόλο», την οποία έχουν στα χέρια τους οι οικογένειες των θυμάτων, αναδεικνύει την ωμότητα με την οποία ασκούσε τα καθήκοντά του.

Στο τέλος μάλιστα πρότεινε τον αντισυνταγματάρχη Ντε Πάουλα για εύφημη μνεία με την αιτιολογία ότι «ως διοικητής της φάλαγγας αυτοκινήτων που είχε διαταγή να πραγματοποιήσει μια επιχείρηση καταστολής με ηρεμία, αμείλικτη ενεργητικότητα και ευφυή διοικητική δράση, εκπλήρωσε εξ ολοκλήρου και με τέλειο τρόπο όλα τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί».

Ο πρώτος που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στο έγκλημα

Ο πρώτος που δεν άντεξε να σιωπήσει για τα «αποτρόπαια εγκλήματα που διέπραξε ο ιταλικός στρατός» στις 16 Φεβρουαρίου ήταν ο διοικητής της υποδιεύθυνσης Ελασσόνος Νικόλαος Μπάμπαλης. Με επιστολή του προς το Ιταλικό Φρουραρχείο Ελασσόνας τρεις ημέρες μετά τη σφαγή διαμαρτυρήθηκε, αψηφώντας τις συνέπειες, οι οποίες φυσικά ήταν άμεσες. Συνελήφθη, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά γλίτωσε την εκτέλεση και στάλθηκε όμηρος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.  

Συγκινητικά είναι όσα έγραψε στο τέλος της επιστολής του: «Δεν σας είναι βεβαίως άγνωστον ότι τον άμαχον πλυθυσμόν προστατεύουν διεθνείς νόμοι και συνθήκαι τας οποίας, ούτε ετηρήσατε, ούτε εσεβάσθητε, εν αντιθέσει προς ημάς, οι οποίοι, κατά τον μεταξύ μας πόλεμο εν Αλβανία ετηρήσαμεν. Εντούτοις ισχυρίζεσθε ότι είσθε το πλέον πεπολιτισμένον Κράτος της Ευρώπης και όμως παρόμοια κακουργήματα δεν τα διαπράττουν παρά μόνο βάρβαροι».

Δομένικο, μια ξεχασμένη ιστορία

Αν και το χωριό Δομένικο έχει ανακηρυχθεί με το Προεδρικό Διάταγμα 399/1998 Μαρτυρική Κοινότητα, η ιστορία του παρέμενε εν πολλοίς άγνωστη μέχρι την ανάδειξή της από την τηλεόραση. Όλα ξεκίνησαν χάρη στο ενδιαφέρον του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου, ο οποίος παρουσίασε το θέμα σε τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο «Ο μύθος του καλού Ιταλού».

Από εκεί και μετά, το βλέμμα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας στράφηκε στα γεγονότα του Φλεβάρη του 1943, με την καθηγήτρια Ιστορίας του New York University κυρία Λίντια Σανταρέλι να φέρνει στο φως την κυνική ομολογία της εκτέλεσης αμάχων του στρατηγού Μπενέλι.

Τα ντοκυμαντέρ «Ο βρώμικος πόλεμος του Μουσολίνι» της GA & A Productions di Roma και «Δομένικο μια ξεχασμένη θυσία» του Νίκου Παπαθανασίου για την ΕΡΤ, που προβλήθηκαν το 2008, προκάλεσαν κύμα δημοσιεύσεων στην Ιταλία.

Η πρώτη τους προβολή σε παγκόσμιο επίπεδο από το History Channel έγινε στις 13 Μαρτίου 2008. Από εκεί και μετά ξεκίνησε ένας αγώνας δικαστικών ερευνών και επισκέψεων του εκπροσώπου των οικογενειών στην Ιταλία με στόχο τη δίκη των υπαίτιων και την απονομή δικαιοσύνης.

Αν και ο Εισαγγελέας της Λάρισας θεώρησε ότι τα εγκλήματα έχουν παραγραφεί και έβαλε στο αρχείο τη μήνυση των οικογενειών για ποινική δίωξη των υπευθύνων, ο ιταλός εισαγγελέας Σέρτζιο Ντίνι διέταξε δικαστική έρευνα για τους υπαίτιους, μόνο χάρη στα δημοσιεύματα.

Την ίδια στιγμή, μαρτυρικές κοινότητες της Ιταλίας άρχισαν να προσκαλούν τον κ. Ψωμιάδη να παραστεί σε δικές τους εκδηλώσεις μνήμης, όπως συνέβη τον Μάρτιο του 2009 με τον Δήμο 6 της Ρώμης. Ήταν η εκδήλωση μνήμης για τη σφαγή από τους Γερμανούς των κατοίκων της περιοχής Quadraro της Ρώμης, την οποία ακολούθησε πρόταση αδελφοποίησης με την κοινότητα του μαρτυρικού Δομένικου.

«Μια ανεξίτηλη σελίδα ντροπής στην ιστορία της χώρας μου»  

Μόλις το 2009, παρά τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις των Δομενικιωτών, ο ιταλός πρεσβευτής στην Ελλάδα παραβρέθηκε στις εκδηλώσεις μνήμης. Στην ομιλία του ο τότε πρέσβης κ. Τζιανπάολο Σκαράντε τόνισε ότι το να γνωρίζει κανείς το παρελθόν και να αναγνωρίζει τις ευθύνες του αποτελεί ηθικό και πολιτικό καθήκον. «Τίποτα δεν μπορεί να μειώσει τη σημασία και να διαγράψει τα φρικτά γεγονότα που συνέβησαν εδώ και τα οποία θα μείνουν για πάντα ως ανεξίτηλη σελίδα ντροπής στην ιστορία της χώρας μου» συμπλήρωσε.

Την επίσκεψή του αυτή ακολούθησε με επίσημο έγγραφο της ιταλικής πρεσβείας η δέσμευση να χορηγούνται κάθε χρόνο μία ή περισσότερες υποτροφίες σε νέους του Δομένικου που επιθυμούν να σπουδάσουν στην Ιταλία. Μια υπόσχεση που έμεινε μέχρι σήμερα μόνο στα χαρτιά.
******************************

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ που έχουμε τώρα

Η Αγωγή μας στο πρωτοδικείο της Λάρισας ήταν να εκδικασθεί στις 29 Σεπτεμβρίου 2015.

Όμως η δικηγόρος μας ,  μας ενημέρωσε ότι για να ασχοληθεί το δικαστήριο με την ουσία της υπόθεσης θα πρέπει να καταβληθεί από μέρους μας το δικόσημο διότι δεν υπάρχει πλέον το δικαίωμα της ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΗΣ δίκης. Το ποσό που απαιτείται ανέρχεται περίπου στο 1% του ποσού των 30.900.000 ευρώ που ζητούμε στην αγωγή μας δηλαδή περίπου 309.000 ευρώ  .  ΕΙΝΑΙ  ΑΔΥΝΑΤΟ για μας να βρούμε το ποσό αυτό και ζητούμε την βοήθεια σας για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο αυτό. 

Η Μήνυση μας στην Ιταλία       Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Ιταλικού τύπου η έρευνα του Εισαγγελέα ΜΑΡΚΟ ΝΤΙ ΠΑΟΛΙΣ  συνεχίζεται. Όμως εκτιμούμε ότι οι Ιταλοί κωλυσιεργούν και εμείς δεν έχουμε την δυνατότητα της Νομικής εκπροσώπησης στην Ιταλία. Θέλουμε την βοήθεια σας ώστε να υπάρξει νομική μας εκπροσώπηση στην Ιταλία και να επισπευσθεί η διαδικασία που διεξάγεται εκεί.

Επίσης λόγω του Καλλικράτη δεν γνωρίζω αν αυτή τη στιγμή το χωριό μας το Δομένικο εκπροσωπείται στο Δίκτυο Μαρτυρικών πόλεων και κοινοτήτων Ελλάδας του οποίου είμαστε ιδρυτικά μέλη. Για το λόγο αυτό σας ζητούμε να μας συμπεριλάβετε στις διαδικασίες που διεξάγει η Βουλή για την διεκδίκηση των αποζημιώσεων και να μας καλέσετε για να σας ενημερώσουμε αναλυτικά  διότι η δική μας υπόθεση είναι τελείως διαφορετική αφού είναι η μόνη που στρέφεται κατά του ΙΤΑΛΙΚΟΥ κράτους . Λαμβανομένου δε υπόψη των αποφάσεων των Ιταλικών Δικαστηρίων για την υπόθεση του Διστόμου και την ετεροδικία πιστεύουμε πως στην περίπτωση που υπάρξει θετική απόφαση από τα Ελληνικά δικαστήρια για την αγωγή μας , θα υπάρξει και αποδοχή από την Ιταλική πλευρά.

Στάθης Ψωμιάδης Καθηγητής Μαθηματικών

Πρόεδρος Συλλόγου   Οικογενειών θυμάτων Ολοκαυτώματος Δομένικου

Τηλ  6977356789

*******************************

=>ΔΕΙΤΕ: "

"". |

=>ΔΕΙΤΕ: Ντοκιμαντέρ για τη σφαγή στο Δομένικο με ελληνικούς υπότιτλους