ΑΝΟΗΤΕ ΧΑΙΡΕΚΑΚΕ...

Θέση στο κλείσιμο της ΕΡΤ πήρε ο Γιάννης Κότσιρας, με ένα κείμενο που ανέβασε στο προσωπικό του blog και στη σελίδα του στο facebook. Ο τραγουδιστής, με το κείμενό του το οποίο έχει τίτλο «Ανόητε χαιρέκακε», τάσσεται ενάντια στο κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Ακολουθεί το κείμενο.

Ανόητε χαιρέκακε...

Στο δρόμο ακόμη 3.000 άνθρωποι.

Τέλος τα μεροκάματα για ακόμη 3.000 οικογένειες.

Λες πως σε ενοχλούσε που πλήρωνες 4€ το μήνα την ΕΡΤ στο λογαριασμό σου επειδή δεν την έβλεπες. Οπότε καλύτερα να την κλείσουν.

Για να το διευρύνω λίγο αυτό.

Κι εγώ δεν πήγα ποτέ στην Κάρπαθο αλλά τους δρόμους και από δικά μου χρήματα τους έκαναν. Να μην τους έκαναν λοιπόν αφού δεν τους είδα και ίσως να μην τους δω ποτέ.

Και το νερό που πίνει το παιδί σου στο δημόσιο σχολείο να το κόψουν.

Πληρώνεται και από μένα αλλά εγώ δεν έχω παιδί να πίνει από αυτό.

Γιατί να το πληρώνω λοιπόν;

Και τον Στρατό; Τον στρατιωτικό ποιος τον πληρώνει; Γιατί να τον πληρώνω αφού δεν είμαστε σε πόλεμο; Να τον καταργήσουν. Να τους απολύσουν όλους και άμα μας την πέσουν, βλέπουμε.

Και τους Πυροσβέστες. Να τους απολύουν το χειμώνα. Μόνο το καλοκαίρι να τους πληρώνω.

Γιατί; Άσε που άμα μένεις στην πόλη τι σε νοιάζει για το δάσος. Ας καούν όλα. Γιατί να πληρώνω κι εγώ που μένω στην πόλη;

Και το δημόσιο ιατρείο που φτιάχτηκε στη Λέρο, να μην το έκαναν ποτέ.

Αφού κι εγώ πλήρωσα γι αυτό και ίσως να μην το χρειαστώ ποτέ.

Και το σχολείο που έγινε στην Ορεστιάδα, να μην το έχτιζαν.

Γιατί να πληρώνω κι εγώ ένα σχολείο, που δεν θα δω ούτε εγώ, ούτε το παιδί μου.

Άσε που δεν έχω παιδί. Κι άμα δεν κάνω; Γιατί να πληρώνω εγώ για τις σπουδές των παιδιών;

Και το παιδί του γείτονα που σώθηκε από την άρρωστη καρδιά του στο δημόσιο νοσοκομείο;

Από τις ασφαλιστικές εισφορές που έδινα και εγώ, σώθηκε. Να μην σωζόταν.

Αφού δεν το γνώριζα και ίσως να μην το μάθω ποτέ.

Και αν σου φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, μην χαμογελάς γιατί είναι και αυτά στο πρόγραμμα.

Θα συμβούν και μάλιστα γρήγορα.

Η ΕΡΤ αγαπητέ χαιρέκακε δεν είναι ένα κανάλι.

Είναι άνθρωποι. Εργαζόμενοι.

Φίλοι. Γείτονες. Συμμαθητές. Γονείς. Συγγενείς.

Όπως ήταν οι χαλυβουργοί, οι εργαζόμενοι στα κλωστοϋφαντουργεία, στα ναυπηγεία,

οι χιλιάδες απολυμένοι σε ιδιωτικές εταιρίες που έκλεισαν.

Κι εσύ χαίρεσαι...

Να χαίρεσαι λοιπόν με την κατάντια σου.

Και να μην παραξενευτείς άμα αδιαφορήσω όταν απολυθείς.

Ούτε καν να διαμαρτυρηθείς.

Γιατί δεν θα αφορά εμένα η απόλυσή σου.

Δεν θα αφορά εμένα η εξόντωσή σου.

Είναι αδιανόητη η φίμωση της ΕΡΤ.

Είναι αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά της κυβέρνησης.

Είναι αδιανόητη η δική σου απάθεια.

Είναι αδιανόητη αυτή η χαρά σου για την εξόντωση 3000 οικογενειών!

Κι όμως, εγώ δεν θα χαρώ με την δική σου εξόντωση.

Θα παλέψω για σένα ακόμη και την ώρα που εσύ χαίρεσαι με τον πόνο του άλλου.

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.

Αλληλεγγύη σε όλους τους εργαζόμενους.

Τους άνεργους, τους άστεγους.

Αλληλεγγύη σε όλους τους συνανθρώπους μας.

Κι αν δεν σε απασχολούν οι υπόλοιποι, σκέψου έστω το τομάρι σου.

Κάποια στιγμή θα χρειαστείς βοήθεια...

Ας έχεις κάπου να τη ζητήσεις...

Γιατί τότε δεν θα χαίρεσαι.

Ανόητε χαιρέκακε!

Γ.K.

**********************************************

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Η σταθερότης (Γιάννης Κότσιρας)
Ποίηση: Βασίλης Μιχαηλίδης
Μουσική: Λάρκος Λάρκου

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ στο CD και βιβλίο:
Λάρκος Λάρκου
«Το πρώτο 'δώ βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει»
μελοποιημένη ποίηση του Βασίλη Μιχαηλίδη
Παραγωγή: KONTESSA, 2011

INFO: www.larkoslarkou.com

Σε πλάττ' η φαντασία μου εις όλας τας στιγμάς μου.
Αχ! Κόρη, δεν σε λησμονώ.
Μ' εφλεβοτόμησες βαθιά στην φλέβα της καρδιάς μου,
κι επί ζωής μου θα πονώ.

Χίλιες φροντίδες κι αν κρατούν τον νουν μου σκλαβωμένον,
τρέχει εις σε και σταματά.
Κι ο πόθος μες στο στήθος μου σαν φίδι πεινασμένον
δάκνει τα μέσα μου φρικτά.

Πολλές φορές εδιάβασες τον πόνον της καρδιάς μου
στο πρόσωπόν μου το χλομόν.
Πλησίον σου μια λέξις σου γιατρεύει τας πληγάς μου,
έχω τον κόσμον πλην φραγμόν. [...]

Αν είναι σφάλμ' αν σ' αγαπώ, μου το προστάζ' η φύσις,
πώς ειμπορώ να αντισταθώ;
Σ' έστειλ' αγάπης ο Θεός φόρον να μου ζητήσεις
ο Πλάστης! Πώς να τ' αρνηθώ;

Τους νόμους Tου τους ιερούς πώς να τους αποφύγω;
Αχ! Είμαι άκων ευπειθής.
Κι αν μου ζητήσεις την ζωήν, τας φλέβας μου σ' ανοίγω
όλας και λάβε την ευθύς.

Είσαι του Πλάστου άγγελος, πλην της καρδιάς μου είσαι
για την αγάπην Του ναός.
Αχ! Δεν μπορώ, θα σ' αγαπώ και θάνατος αν είσαι,
γιατί μ' επρόσταξ' ο Θεός.

Ασθενής λύρα, 1882