Είναι που γερνώ και γέρνω...

Otto Dix (1891-1969): "Μάσκες ως ερείπια", 1946.

ΤΑ ΣΚΥΒΑΛΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Είναι που έχουν φύγει τα πουλιά
Και τα παιδιά
Γι΄αυτό με βλέπεις
Να κουβαλάω στην πλάτη μου
Ένα έρημο σκοτεινό δέντρο

Είναι που ξενύχτησα πάλι
Με κείνο το τρελό όνειρο
Γι' αυτό με βλέπεις
Με το πρόσωπο στο μαξιλάρι

Είναι που ξεχνώ το πρόσωπό σου
Και χάνω τον ήχο της φωνής σου
Γι΄αυτό με βλέπεις πιο σκοτεινό τη μέρα
Και τη νύχτα πιο τεφρό

Είναι που γερνώ και γέρνω
Γι΄αυτό με βλέπεις όλο να σκουπίζω
Τα σκύβαλα των ημερών μου

ΜΑΡΙΑ ΚΕΝΤΡΟΥ -ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΥ

"Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών",
Εκδ. Διαγώνιος, 1998.

***************************

There are places I'll remember

All my life though some have changed

Some forever not for better

Some have gone and some remain...

                                                  Beatles