To ίδιο βιολί
Tου Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Μακεδονία, 6/09/2011
Πηγαίνεις στην ταβέρνα και συνεχίζουνε να σου φέρνουνε το δελτίο παραγγελίας για να πληρώσεις - δεν σου κόβουνε απόδειξη. Τα ίδια γίνονται στα ταξί, σε πολλά περίπτερα, σε διάφορες συναλλαγές - συνεχίζουμε αμέριμνοι το ίδιο βιολί, και οι πολίτες δεν αντιδρούν, τουλάχιστον αρκετοί.
Δεν ζητούν απόδειξη - απ’ την άλλη, θα πεις, ποιος φταίει μετά το φιάσκο με τις αποδείξεις και με την έντονη φημολογία ότι οι αποδείξεις θα καταργηθούν; Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται κι επιστρέφουμε στα παλιά αυτοκαταστροφικά ρεφλέξ, ελπίζοντας ότι θα τη γλιτώσουμε, τουλάχιστον προσωπικά, κι ότι κάποιος θείος απ’ το Αμέρικα, ή απ’ το πουθενά, θα ’ρθει έφιππος για να μας σώσει.
Διερχόμαστε, ως λαός, ακόμα την κουτοπόνηρη νηπιακή μας περίοδο. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, συνεχίζουμε τα παλιά, βαδίζοντας διά της αυταπάτης προς τον Ζάλογγο, σαν υπνωτισμένοι, με κατεστραμμένα μυαλά και νοοτροπία εθισμένου κλεφτοκοτά - απ’ την άλλη, υπάρχει και το γιγαντιαίο θράσος, η προσβλητική αναίδεια: διότι όταν ο ταβερνιάρης σου φέρνει να πληρώσεις με το δελτίο παραγγελίας και όχι βάσει της απόδειξης, είναι σαν να σου λέει κατάμουτρα ότι είσαι βλαξ, ότι σε κλέβω μπροστά στα μάτια σου, ότι εσύ είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις εφορία κι εγώ όχι. Εν ψυχρώ. Εξ ου και ένα σωρό ηλίθιοι έχουνε γίνει πλούσιοι, κι εμείς κάνουμε τους οσιομάρτυρες πληρώνοντας τα πάντα, μέχρι δεκάρας (και ορθώς, βέβαια), στο κράτος.
Απ’ την άλλη, λείπουν καταφανώς οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και η ευαισθησία των νομιμοφρόνων πολιτών - δεν θέλουνε να δυσαρεστήσουνε εκείνους που τους κλέβουνε μπροστά στα μάτια τους, αφήνονται στην παθητικότητα και τη συνενοχή. Όχι, φίλε. Ζήτα πάντα απόδειξη. Πάντα κι ανηλεώς - αν τα περιμένεις όλα απ’ το αφηρημένο, δήθεν, κράτος ή από μια ανώτερη δύναμη, απ’ τον Γεραμπί ή απ’ τον Ζορρό (πάει κι αυτός, εξέπεσε), είναι βέβαιο ότι θα φουντάρουμε ομαδόν και μετά πάλι θα φταίνε κάποιοι άλλοι, ως συνήθως και με βάση το παλιό μάταιο ρεφρέν.
Το κατεξοχήν πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι να διαπιστώνουνε συνέχεια την τετραπληγία της νεοελληνικής κοινωνίας, την ασυναίσθητη επιθυμία της να καταστραφεί, τη φενάκη της προσωπικής σωτηρίας, αλλά πώς φτάσαμε ιδεολογικά ως εδώ, ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες και διαδικασίες και πώς αυτή η ιδεολογία του μικροαπατεωνισμού μπορεί να εξαλειφθεί - αλλά δεν είναι πολλοί που το σκέφτονται αυτό, παραμένουμε στην επιφάνεια, ξορκίζουμε τη βαθύτερη οδυνηρή αλήθεια του εαυτού μας και ψάχνουνε να βρούμε λύσεις στο δίπολο ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή άλλα κόμματα, ενώ το ζήτημα είναι βαθύτερο και η αρρώστια βαριά: πώς θα ξεριζωθεί αυτή η νοοτροπία.
Και φαίνεται ότι δεν μπορούμε. Είμαστε εξαρτημένοι απ’ τη μικρολωποδυσία. Εθισμένοι στη μεγαλοστομία και τη σχιζοφρένεια, τον διχασμό λόγων-έργων. Τις αυταπάτες του ’70, τον πανταχόθεν λαϊκισμό. Όλα τα κόμματα, οι σχηματισμοί και οι θεσμοί συνεχίζουν να υπάρχουν ποντάροντας στην κατωτερότητα και στις εμμονές. Φαίνεται σαν κατά βάθος να προτιμούμε να καταστραφούμε παρά να αλλάξουμε - υπάρχει ένας διάχυτος εθνικός μαζοχισμός, και κάποιοι, πολλοί, ζούνε απ’ αυτό. Γάγγραινα.
Το ριζικό λάθος είναι ότι ο αγώνας δίνεται στο οικονομικό πεδίο, ενώ είναι κυρίως ιδεολογικός. Αγώνας αλλαγής νοοτροπίας. Και λέω: μήπως πρώτα έρχεται η πτώχευση και μετά βγαίνει το χούι; Και τότε, άραγε, θα βγει;
*******************************************************
-Ποιος είναι αυτός ο χαζούλης;
-Α, ένας τυπικός έλληνας καταναλωτής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου