Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Από τη μια έχουμε τους "οργισμένους" , που κατεβαίνουν στους δρόμους, με ό,τι οδυνηρό συνεπάγεται αυτό για την καθημερινότητά μας.
Από την άλλη έχουμε τους "απαθείς", που μένουν στα σπίτια τους και
αρκούνται σε δήθεν οργίλες παρατηρήσεις για την Πολιτική , βλέποντας απλανώς το καντράν της τηλεόρασής τους και κάνοντας ζάπινγκ από κανάλι σε κανάλι, μεταξύ 8 και 10 το βράδυ.
Ορισμένοι από τους "οργισμένους" είναι επαγγελματικά κομματικά στελέχη, που βγάζουν το "μεροκάματό" τους συμμετέχοντας στις πορείες, άλλοι , οι πιο λίγοι , είναι πραγματικά οργισμένοι με όσα συμβαίνουν εναντίον τους και ερήμην αυτών και άλλοι είναι "μπαχαλάκηδες", γόνοι συνήθως μεσοαστικών οικογενειών, που βλέπουν το έως τώρα ασφαλές έδαφος της ευμάρειας να κλονίζεται κάτω από τα πόδια τους και προσφεύγουν στην προσφιλή τακτική της αλεπούς με την κομμένη ουρά: προσπαθούν να κόψουν τις ουρές και στις υπόλοιπες αλεπούδες.
Εξού και το φοβερό μίσος για τους εναπομείναντες έχοντες και κατέχοντες, οι εμπρησμοί, οι δολοφονίες, οι ληστείες και όλα τα σχετικά ακτιβιστικά "παιχνίδια" των δήθεν αντεξουσιαστών.
Οι απαθείς αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας. Μπορεί να οργίζονται και να γκρινιάζουν για τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος τους , όμως δεν αντιδρούν , επειδή έτσι έχουνε μάθει να κάνουν επί δεκαετίες, για να μην έχουνε μπλεξίματα.
Η παμπάλαιη τακτική του "λάθε βιώσας" μπορεί να ήταν ο χρυσός κανόνας ζωής που τους προσέφερε προσωπικά οφέλη, σήμερα όμως είναι άχρηστη. Σε τι ωφελεί η μοιρολατρική απάθεια απέναντι σε όλα
τα σκυλιά της Αγοράς που έχουν ξαπολυθεί λυσσαμένα εναντίον τους και απειλούν να τους κομματιάσουν; Όσο και αν κρυφτούν μέσα στο σπίτι τους , όσα κόλπα κι αν μηχανευθούν πίσω από τα κατάκλειστα παντζούρια τους , δεν μπορούν να αποτρέψουν το μοιραίο: και τη δουλειά τους θα χάσουν και οι συντάξεις τους θα περικοπούν και θα πληρώσουν τα μαλλιοκέφαλά τους στος άμεσους και έμμεσους φόρους
και στις "έκτακτες" εισφορές.
Οι "απαθείς" είμαστε όλοι εμείς, που ( δειλοί , άβουλοι και μοιραίοι)
βλέπουμε τη ζωή μας να τσαλακώνεται σαν παλιόχαρτο, την αξιοπρέπειά μας να θρυμματίζεται σαν καθρέφτης, τη θέλησή μας να μετατρέπεται σε μια άμορφη μάζα προσβεβλημένων από Πάρκινσον νευρώνων.
Αντί όμως να περιμένουμε το "αναπόδραστο τέλος" μας οφείλουμε , έτσι για την "τιμή των όπλων", να πούμε το μεγάλο "ΌΧΙ" απέναντι σε όλους αυτούς που , ενώ πρώτα μας κατέστρεψαν, τώρα υποδύονται τους σωτήρες μας.
Να συνταχθούμε με αυτούς που μάχονται για να μην περάσουν τα άδικα μέτρα ενάντια σ΄αυτούς που δεν έφταιξαν σε τίποτα για τη σημερινή καταβαράθρωση της χώρας. Να "πολεμήσουμε" μαζικά , συντεταγμένα και προπαντός πολιτισμένα αυτούς που έχουν το θράσος να μας ζητούν νέες θυσίες για τα δικά τους εσκεμμένα λάθη.
Να πούμε "ΟΧΙ" στα παραδοσιακά κόμματα της διεφθαρμένης εξουσία.
Να πούμε επίσης "ΟΧΙ" στα κόμματα της μονίμως ομφαλοσκοπούσας Αριστεράς, που εξαντλούν τους εργαζόμενους με ακατανόητες απεργίες και καταταλαιπωρούν τους πάντες με τις καταλήψεις των δημόσιων χώρων.
Να πούμε "ΟΧΙ" στους χαοτικούς "μπαχαλάκηδες και τους τρομοκράτες πλιατσικολόγους.
Ήρθε η ώρα να υπάρξει ένα πραγματικά λαϊκό κόμμα, ένα κόμμα
που δε θα τα κάνει πλακάκια ούτε με τις δυνάμεις της ασύδοτης Αγοράς ούτε με τις δυνάμεις της Συντήρησης , που φορούνε κόκκινα αμπέχωνα ή μαύρα καλυμμαύκια, ένα κόμμα που δε θα βγάζει στη φόρα για εκτόνωση της λαϊκής οργής 100 φοροφυγάδες , τους οποίους αυτό θα έχει εκθρέψει και ανεχθεί επί δύο δεκαετίες, όπως συμβαίνει σήμερα με το ΠΑΣΟΚ.