Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Πόσοι ήταν; Τρεις , τέσσερις,

πέντε, δεκαπέντε;
Τους κουκουλοφόρους
εννοώ της περασμένης Τετάρτης,
που πρώτα έβαλαν φωτιά στη MARFIN
κι ύστερα έβριζαν χυδαία και κουνούσαν
με νόημα το δάχτυλο στους αλλόφρονες
υπαλλήλους, που ζητούσαν κρεμασμένοι
από τα παράθυρα βοήθεια.

Τι , άραγε , κάνουν τώρα;
Πώς περνούν,ελεύθεροι κι ωραίοι, το χρόνο τους;
Συζητούν καθόλου μεταξύ τους για το γεγονός;
Νιώθουν καθόλου τύψεις για τους θανάτους
των τριών υπαλλήλων ή τα έχουνε βρει με
τη συνείδησή τους και επιχαίρουν για το
"κατόρθωμά" τους;
*
Σκέφτομαι τους κουκουλοφόρους δολοφόνους.
Αναρωτιέμαι τι είδος ύπνου κάνουνε τα βράδια.
Είναι ταραγμένος από εφιάλτες που φωτίζονται
από αδηφάγες φλόγες και καπνούς που τους κόβουν
την ανάσα ή κοιμούνται γαλήνια τον ύπνο του δικαίου,
μ' κείνο το χαμόγελο του ευχαριστημένου ανθρώπου,
που επιτέλεσε στο ακέραιο το καθήκον του;
*
Αποφεύγω να σκέφτομαι τις μανάδες των νεκρών,
που γέννησαν και ανάστησαν τα παιδιά τους,
που τα σπούδασαν και τα καμάρωναν για το
ζήλο τους στα γράμματα και την πρόοδό τους στη ζωή.
Αποφεύγω να βάζω στο μυαλό μου την εικόνα
κάθε μάνας ξεχωριστά πεσμένης
πάνω στο μαυρισμένο σώμα του παιδιού της
να κλαίει γοερά για την άδικη απώλειά του.
Ιδιαίτερα απωθώ τη φρικτή σκέψη ότι
στη θέση κάποιας από αυτές τις μανάδες
θα μπορούσε να είναι η δική μου γυναίκα.

*

Γιορτή της Μητέρας η σημερινή.
Οι κουκουλοφόροι δολοφόνοι θα φροντίσουν
ασφαλώς να δώσουν ένα τρυφερό
φιλάκι στη δική τους μάνα,
να της πουν έναν καλό λόγο,
να την αγκαλιάσουν τρυφερά.
Ξέρουν , άραγε, οι δικές τους μανάδες
ότι τους αγκαλιάζουν σιχαμεροί δολοφόνοι;
Ότι γέννησαν τέρατα;
Οργίζομαι.
"Αν υπάρχει Δικαιοσύνη σ΄αυτόν τον κωλότοπο,
ποιος θα την αποδωσει;", κραυγάζω...