ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΕΣ

[ Κάντε κλικ στη φωτογραφία για αύξηση του μεγέθους της.
ΠΗΓΗ: Shorpy Archives]
***

Γιάννης Σκαρίμπας
(1893-1984)

ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΦΑΝΗ ΜΟΙ

Έσβενεν η μέρα και μουχτό το δείλι
μέσ' σ' αχνά μετάξια τύλιγε την πόλη,
το τσιμπλό της πάλι- η νύστα μου- καντήλι
θάναβε σε λίγο, στην εσπέρια ασβόλη (=καπνιά).

Κάτι ήταν σαν ψέμα κι ήμουν μοναχός μου
μεσ' στη σιωπηλή μου -πόχω πάντα- τρέλα.
Ω ένα στόμα- αν ήταν- θάδινα το φως μου
κάτι να μου εμίλειε, κάτι να μου εγέλα...

Άξαφνα εκεί εμπρός μου (τι αστραπή!) έν' αμάξι
στάθηκε και μι' άγνωστη με αιθέρια χάρη,
τώργιου (= του ωραίου) της ποδόγυρου σήκωσε - μη στάξει!-
μι' άκρη, κι ύψωσε' όνειρο- στο πεντάλ ποδάρι.

Πάτησε και κάθησε μέσαθε όλη ρέμβη
και σαν (που το ψάρεψε δίχτυ) άσπρο- εφώτα
κάτω από το βέλο της... Κι έφυγε ως είχ' έμβει
- πόδι , αμάξι , όνειρο- μέσ' στα πρώτα φώτα...

--------------------------------------------------------------

Ω , τρελή η μάνα μου- στο βυζί της, όντας
με γλυκαποκοίμιζε- τι μ' εκράτει, Θεέ μου;
και μπεμπέ- δε μ' έδιωχνε τότε μπουσουλώντας
να σε βρω- όπου νάσουνα- φως μου κι άγγελέ μου;

Γιάννη Σκαρίμπα , 'Άπαντες Στίχοι" , 1936-1970.