Σπουδές με "γονική επιμέλεια"

Σπουδές με "γονική επιμέλεια"

Η επιλογή αντικειμένου σπουδών γενικά, αλλά και πανεπιστημιακής σχολής συγκεκριμένα είναι ένα θέμα που απασχολεί χιλιάδες ελληνικές οικογένειες. Και όχι μόνο στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Συχνά μάλιστα, αναφέρουν Τα Νέα (03.012009), δεν λείπουν οι εντάσεις στο σπίτι αφού γονείς και παιδιά φαίνεται να έχουν διαφορετική άποψη για τη σωστή επιλογή.
Το κυριότερο επιχείρημα των μαθητών είναι ότι πρόκειται για μια απόφαση που αφορά τη ζωή τους, ενώ οι γονείς αντιτείνουν όχι μόνο ότι γνωρίζουν καλύτερα πώς διαμορφώνεται η αγορά εργασίας αλλά και πως θα κληθούν να πληρώσουν τα έξοδα που θα έχουν όσο σπουδάζουν τα παιδιά τους. Ποιος από τους δύο λοιπόν έχει δίκιο;

«Οφείλουμε να δώσουμε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές στα παιδιά μας. Η τελική επιλογή όμως είναι δική τους. Εμένα το μόνο που με απασχολεί είναι ο Γιώργος να είναι καλός σε αυτό που θα σπουδάσει και θα ακολουθήσει σαν επάγγελμα. Να το μελετά διαρκώς και να το κατέχει. Δεν με νοιάζει το αντικείμενο, αρκεί ο γιος μου να είναι ευτυχισμένος με αυτό και να πετύχει» λέει η κ. Γιάννα Μπουγιούκου.

Ο κ. Γιώργος Χατζητέγας, εκπαιδευτικός- φροντιστής, διδάσκει υποψηφίους ΑΕΙ και ΤΕΙ και όπως λέει η παρέμβαση των γονέων στις επιλογές των παιδιών είναι συνηθισμένο φαινόμενο: «Οι περισσότεροι γονείς υποκύπτουν πολλές φορές στο ξεπερασμένο στερεότυπο ΑΕΙ και ΤΕΙ. Έχω δει γονείς να επιμένουν να δηλώσει το παιδί τους Θεολογική Σχολή με μοναδικό επιχείρημα ότι πρόκειται για ΑΕΙ και να παραλείψει π.χ. ένα Τμήμα Νοσηλευτικής ή Κοινωνικής Εργασίας στα ΤΕΙ που έχει και μερτικό στην αγορά εργασίας και επαγγελματικά δικαιώματα».

«Η εμμονή των Ελλήνων- και ειδικά των γονέων- με τη φοίτηση σε κάποιο ΑΕΙ εντάσσεται στα μεταπολιτευτικά στερεότυπα για την κοινωνική κινητικότητα. Η πεποίθηση ότι η απόκτηση ενός πτυχίου ήταν συνώνυμη με τη δυνατότητα κοινωνικής εξέλιξης, αλλαγής τάξης και φυσικά τη διασφάλιση ενός καλύτερου οικονομικού στάτους ήταν βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η αντίληψη ισχύει μέχρι τις μέρες μας. Και εξηγεί ώς έναν βαθμό τους λόγους που ωθούν τους γονείς να παρεμβαίνουν στις επιλογές των παιδιών τους αναφορικά με τις σπουδές τους», επισημαίνει ο κοινωνιολόγος κ. Χαράλαμπος Στέρτσος.
Ο κ. Χατζητέγας υποστηρίζει ότι «οι γονείς πρέπει να διατυπώνουν ευθαρσώς τη γνώμη τους, ιδίως όταν είναι επαρκώς ενημερωμένοι για την τωρινή αγορά εργασίας και τις προβλεπόμενες μελλοντικές εξελίξεις. Είναι όμως εξαιρετικής σημασίας να μην προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους.

Σύμφωνα με την κ. Λίζα Βάρβογλη, ψυχολόγοψυχοθεραπεύτρια και επιστημονική συνεργάτιδα του Παντείου Πανεπιστημίου, «τα παιδιά είναι ώριμα να κάνουν επιλογή βάσει των ενδιαφερόντων και των ικανοτήτων τους. Το ότι δεν έχουν πλήρη επίγνωση των συνθηκών εργασίας στον τομέα που διάλεξαν δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι κάνουν λάθος και ότι θα πρέπει να διαλέξουν άλλη σχολή».

Η κ. Βάρβογλη συμβουλεύει τους γονείς «να εμπιστευτούν τα παιδιά τους. Τελικά πρόκειται για τη ζωή του παιδιού. Πολλές φορές είτε από υπερπροστασία είτε επειδή αμφισβητούν τη γνώμη του παιδιού είτε επειδή επιθυμούν καταξίωση ή την πραγματοποίηση δικών τους ανεκπλήρωτων φιλοδοξιών τα στρέφουν προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση». Όμως παράλληλα έχει και μια συμβουλή για τους μαθητές: «Να πιστεύουν στον εαυτό τους και την άποψή τους. Με ηρεμία και επιχειρήματα να εξηγούν στους γονείς τι επιθυμούν να κάνουν και, αν χρειαστεί, να ζητούν τη συνδρομή κάποιου καθηγητή τους ή συγγενικού προσώπου που θα τους στηρίξει».

e-paideia.net