Το κάνιστρο της Ποίησης

Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937 ο διεθνώς διαπρεπής φιλόλογος
Ιωάννης Συκουτρής,
υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέγας Παιδαγωγός,
αυτοκτόνησε πηδώντας από τον Ακροκόρινθο.
Τα περιστατικά που οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα του λαμπρού
αρχαιοελληνιστή σχετίζονται με τις λυσώδεις προσωπικές επιθέσεις που δέχτηκε,
από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το μνημειώδες έργο του,
τη μετάφραση δηλαδή του Συμποσίου του Πλάτωνα (1934),
στην Εισαγωγή του οποίου τόλμησε, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά,
να θίξει , κάτω από αυστηρή επιστημονική σκοπιά,
το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα , λέγοντας την Αλήθεια.
Συνάδελφοί του από το Πανεπιστήμιο , διάφοροι εθνοπατριωτικοί και θρησκευτικοί σύλλογοι της συμφοράς, η Ιερά Σύνοδος, μία φυλλάδα με το βαρύγδουπο τίτλο Επιστημονική Ηχώ και μεμονωμένα φανατικά υποκείμενα ξεσήκωσαν τόσο θόρυβο εναντίον του διακεκριμένου επιστήμονα, ώστε ,
όταν υπέβαλε την αίτησή του για να εκλεγεί ως τακτικός καθηγητής ,
διαπίστωσε ότι οι πιθανότητές του ήταν μηδαμινές.
Ο θάνατος του Συκουτρή συγκλόνισε την Ελληνική κοινωνία
και ξεσήκωσε θύελλα αγανάκτησης από το σύνολο σχεδόν
του επιστημονικού και καλλιτεχνικού κόσμου.
Στις 15 Νοεμβρίου του 1937, δημοσιεύτηκε το παρακάτω ποίημα
του Άγγελου Σικελιανού, που ήταν αφιερωμένο στη γυναίκα του
αυτόχειρα,Χαρά.
Εμείς το αναδημοσιεύουμε, αφιερώνοντάς το σε όλους εκείνους
τους πνευματικούς ανθρώπους που αντιστέκονται στις άθλιες επιθέσεις
των παραληρηματικών εκείνων κύκλων , οι οποίοι προσπαθούν να σβήσουν
την Ιστορία και να την "ξαναγράψουν" σύμφωνα με τα άρρωστα μυαλά τους.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

Αφιερώνεται ευλαβικά
στην Κυρία ΧΑΡΑ ΣΥΚΟΥΤΡΗ

Στο μυστικόν ανήφορο, τον ύστερο που επήρες,
ψηλά στον Ακροκόρινθο, να ξάστραψαν μπροστά Σου,
ως την κορφή της Άσκησης, σα νάταν μια, οι τρεις Μοίρες;
Α, πώς εχτύπαε δυνατά, την ώρ' αυτή, η καρδιά Σου!

Κάτου στον κάμπο, ταπεινές φωνές, πικρές και στείρες,
στη χλαλοή τους έσμιγαν, ανόσια, τ' όνομά Σου.
Απάνω εκεί, σα ν' άνοιγαν οι αιώνιες του Πηγάσου
φτερούγες, του άνεμου γλυκά πώς έπαιζαν οι λύρες!

Κι α, πώς θα νάταν δυνατό, σα γύριζες και πάλι
στον όχλο, για την άνιση που Σε καρτέραε πάλη,
όλο Σου το αίμα μονομιά ξοπίσω να μη φύγει,

με την ιερή που σ' τόθρεψε πλατωνική μανία,
βαθιά, προς την απόκρυφη του Ηράκλειτου Αρμονία
που, απάνω κι απ' το θάνατο, την αφουκρώνται οι Λίγοι;

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
Περιοδικό Νέα Εστία,
τεύχος 262 (15/11/1937), σελ. 1685.