Του Ψηλορείτη τα παιδιά...

Επιστροφή στις προγονικές μας ρίζες

ή προσπάθεια ολιγόωρης απόδρασης από
τον ισοπεδωτικό τρόπο ζωής της μεγαλούπολης;
Επανασύνδεση με το ξεχασμένο κοινοτικό πνεύμα ή
απλώς ένα άλλοθι , για να δικαιολογήσουμε
το μαζικό και τυποποιημένο σύγχρονο τρόπο διακέδασης;
Η ερμηνεία του φαινομένου επιδέχεται καταφατικές απαντήσεις
σε όλα τα σκέλη των ερωτήσεων,
με αισθητή όμως ποσοτική υπεροχή των πρώτων μερών.
Τρία στιγμιότυπα από τον πετυχημένο χθεσινοβραδινό χορό
των Κρητών της Θεσσαλονίκης, που προσήλθαν μαζικά
στο Βελλίδειο, έφαγαν και χόρεψαν με την ψυχή τους,
βγάζοντας έτσι το ντέρτι που τους πνίγει την ψυχή
η αποκοπή από τα πάτρια εδάφη.

Λένε ότι οι Κρήτες δε διασκεδάζουν αλλά γλεντούν.
Το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι και ωσί.
Οι απόγονοι του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας
πάντα να χαίρονται χαράν μεγάλην!
Ως "ευχαριστώ" για τη φιλοξενία τους, φιλοξενώ κι εγώ,
με τη σειρά μου, τις μαντινάδες που μου χάρισαν
ο εκ Μαλεβιζίου Σπύρος Γ. και ο εκ Σητείας Κώστας Π. :

"Δεν είναι η παλικαριά κρασί για να βγάζεις κέφι,
μα είναι ψωμί που από μικρό τον άντρα τονε τρέφει!"

"Ήμουνα κράχτης πετεινός, μα 'δα (=εδώ) στα γηρατιά μου
να με τσιμπούν οι όρνιθες δε το βαστά η καρδιά μου!"