Πέτρος Μάρκαρης: ο δικός μας Καμιλέρι.

Όπου ο ευαίσθητος, ευσυνείδητος και εραστής του Λεξικού Δημητράκου
Αστυνόμος Κώστας Χαρίτος δοκιμάζει
μια μεγάλη χαρά και μια απροσδόκητη πίκρα από
τη μονάκριβη κόρη του Κατερίνα.
Όπου, σαν να μην έφταναν αυτά, έχει να εξιχνιάσει
μια σειρά από φόνους, που διαπράττει ένας
άγνωστος σίριαλ κίλερ.
Αυτά κι άλλα πολλά ενδιαφέροντα συμβαίνουν σε μιαν Αθήνα
που βράζει από τον καύσωνα, ενώ τα μίντια παίζουν το δικό τους χορό
των εντυπώσεων και οι δημόσιοι λειτουργοί
νοιάζονται μόνο για το κεφάλι τους.
Αγαπώ το Μάρκαρη , γιατί κάνει αστυνομικό μυθιστόρημα
χωρίς λογοτεχνίζουσες φιοριτούρες, όπως ακριβώς έκαναν παλιά
ο δικός μας Γιάννης Μαρής, με τον Αστυνόμο Μπέκα , και ο ασύγκριτος
Ζορζ Σιμενόν , με τον υπηρεσιακό αλλά ανθρώπινο Επιθεωρητή Μεγκρέ.
Τον εκτιμώ και για έναν επιπρόσθετο λόγο: το απολαυστικό του χιούμορ,
που περιέχει όμως αρκετό δηλητήριο για όλα τα στραβά και τα ανάποδα
αυτής της περίεργης χώρας-υβρίδιο, που ονομάζεται Ελλάδα.
Υποκλίνομαι στο συγγραφέα και πολιτικοποιημένο άτομο Πέτρο Μάρκαρη
και δε διστάζω να πω ότι η Ελλάδα έχει το δικό της Αντρέα Καμιλέρι.

Ο Μάρκαρης αποκαλύπτει το "βασικό μέτοχο"
των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών,
αποδεικνύοντας πόσο κοντά είναι
τα πόδια όσων νομίζουμε ότι είναι γίγαντες.