Η εικόνα της Μάρθας Φριντζήλα στην εκπομπή της ΕΡΤ, όταν της ζητήθηκε να αφαιρέσει μια μικρή καρφίτσα που συμβόλιζε την Παλαιστίνη, είναι αποκαλυπτική. Δεν πρόκειται για ένα απλό επεισόδιο. Είναι το αποτύπωμα ενός καθεστώτος φόβου και συμμόρφωσης, που επιχειρεί να φιμώσει κάθε δημόσια πράξη αλληλεγγύης προς έναν λαό που σφαγιάζεται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Η Παλαιστίνη δεν είναι «θέμα εξωτερικής πολιτικής», ούτε «διπλωματικό ζήτημα». Είναι το ζήτημα της εποχής μας για το αν θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί μια γενοκτονία με τις ευλογίες της Δύσης. Είναι το ερώτημα αν οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, οι πολίτες θα σηκώσουν το κεφάλι για να πουν «φτάνει πια» ή αν θα υποταχθούν στο δόγμα της σιωπής.

Η Φριντζήλα αρνήθηκε να κατεβάσει την καρφίτσα της. Μια χειρονομία απλή, αλλά τόσο φορτισμένη. Γιατί σε έναν κόσμο όπου το έγκλημα γίνεται «κανονικότητα», κάθε μικρό σύμβολο αντίστασης αποκτά τεράστια σημασία. Σήμερα, μια καρφίτσα στην τηλεόραση. Αύριο, μια αφίσα στο σχολείο. Μεθαύριο, μια πορεία στους δρόμους. Έτσι οικοδομείται η αλληλεγγύη.

Το γεγονός ότι η δημόσια τηλεόραση, η ΕΡΤ, έσπευσε να «μαζέψει» μια τέτοια εικόνα, δείχνει ποιος είναι ο πραγματικός φόβος: μήπως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες θυμηθούν ότι η ελευθερία του λόγου δεν είναι διαπραγματεύσιμη, και ότι ο αγώνας της Παλαιστίνης δεν είναι «ξένος», αλλά βαθιά δικός μας.

Όταν τα παιδιά της Γάζας δολοφονούνται ή μεγαλώνουν ανάμεσα σε ερείπια, δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι «δεν ξέρουμε». Κάθε φορά που σωπαίνουμε, παίρνουμε θέση με το μέρος του θύτη. Γι’ αυτό η καρφίτσα της Παλαιστίνης είναι κάτι παραπάνω από κόσμημα: είναι υπενθύμιση της ντροπής μας αλλά και της δυνατότητάς μας να αντισταθούμε.

Ο προοδευτικός κοσμις, οι άνθρωποι του πολιτισμού, όλοι όσοι πιστεύουν στη δικαιοσύνη, οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στον παλαιστινιακό λαό. Όχι με αόριστες ευχές, αλλά με πράξεις, με δημόσιο λόγο, με κινητοποιήσεις. Γιατί η Παλαιστίνη δεν είναι μακριά. Είναι εδώ, στον καθρέφτη της ανθρωπιάς μας.