Το σπάνιο χάρισμα της νομπελίστριας Χαν Γκανγκ
Από τις πιο ωραίες στιγμές της τελετής των Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι η περιγραφή της αντίδρασης των συγγραφέων που μόλις πληροφορούνται ότι βραβεύτηκαν. Πέρυσι ο Γιον Φόσε ταξίδευε οδικώς όταν χτύπησε το τηλέφωνό του. Νόμιζε ότι ήταν φάρσα και περίμενε να περάσει η ώρα ώστε να δει στην τηλεόραση την επίσημη ανακοίνωση.
Χρόνια πριν, η Ντόρις Λέσινγκ επέστρεφε με ταξί στο σπίτι της από το σούπερ μάρκετ όταν βρήκε στον δρόμο κάμερες και δημοσιογράφους οι οποίοι την περίμεναν για μία δήλωση. Μόλις το έμαθε αναφώνησε απλώς «Oh, Christ!» και γύρισε να πληρώσει τον οδηγό. Κι αυτή ήταν ίσως η πιο κουλ αντίδραση βραβευμένου που έχει υπάρξει ποτέ.
Χτες, την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο της Χαν Γκανγκ βρισκόταν στο σπίτι της στη Σεούλ με τον γιο της και μόλις είχαν τελειώσει το γεύμα τους. Απάντησε πως νιώθει έκπληξη και ότι χάρηκε για την τιμή που της έγινε. Όταν τη ρώτησαν πώς σκόπευε να γιορτάσει τη νίκη της απάντησε: «Θα ήθελα να πιω τσάι με τον γιο μου. Θα το γιορτάσω ήσυχα».
Δεν θα μπορούσε ίσως να απαντήσει κάτι άλλο η συγγραφέας της «Χορτοφάγου» και των «Μαθημάτων ελληνικών» (και τα δύο από εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση της Αμαλίας Τζιώτη από τα κορεατικά), τουλάχιστον αν έχουμε καταλάβει καλά για εκείνη από αυτό που διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές.
Το Νόμπελ στη Χαν Γκανγκ είναι από εκείνα που δεν ξεσήκωσαν ιδιαίτερες αντιδράσεις. Εντάξει, πάντα θα υπάρχουν φωνές που θα αναρωτιούνται «γιατί δεν το έχει πάρει ακόμη ο Κρασναχορκάι, ο Πίντσον ή ο ΝτεΛίλο ή γιατί δεν το πήρε ο Ροθ» αλλά εδώ και καιρό η Σουηδική Ακαδημία έχει δείξει ότι επιχειρεί ένα άνοιγμα εκτός ΗΠΑ και Ευρώπης. Πάντα επανέρχεται αλλά δεν ξεχνάει ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος με πολύ πιο ευρείες προσλαμβάνουσες από αυτές στις οποίες συνηθίσαμε στον 20ό αιώνα.
Η Γκανγκ έχει το σπάνιο χάρισμα να χρησιμοποιεί τον λόγο με τέτοιο τρόπο ώστε να λέει περισσότερα με τις σιωπές και τις παραλείψεις. Η εσωτερική και πολυεπίπεδη «Χορτοφάγος» αποτελεί σχόλιο για τη γυναικεία ταυτότητα η οποία εμπλέκεται στον λαβύρινθο της όψιμης νοτιοκορεάτικης αντίληψης περί προόδου. Ταυτόχρονα λειτουργεί σαν ακτινογραφία των σχέσεων των δύο φύλων, των οικογενειακών αυστηρών στερεοτύπων υπό κατάρρευση στα οποία έχει θεμελιωθεί μια ολόκληρη κοινωνία αλλά και ως παρέμβαση σχετικά με τη σωματική και ψυχική αυτοδιάθεση.
Η Χαν Γκανγκ γράφει για την εποχή της με ειλικρίνεια που πληγώνει. Και εκείνη και τον αναγνώστη. Γι’ αυτό και συζητιέται για καιρό αφότου διαβαστεί. Και γι’ αυτό χαιρόμαστε που κέρδισε το Νόμπελ ελπίζοντας σύντομα να έχουμε την τύχη να μεταφραστούν στα ελληνικά και τα υπόλοιπα βιβλία της.
=>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου