Η βαριά ποινή του ΠΑΣΟΚ
Γρηγόρης Ρουμπάνης*Όχι μόνο ως ο επόμενος σωτήρας δεν δικαιούται να αυτοπαρουσιάζεται το ΠΑΣΟΚ με αφορμή τη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου, αλλά ούτε καν διαχειριστής της τρέχουσας οικονομικής και πολιτικής καχεξίας της χώρας.
Όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία του Κινήματος διατύπωσαν μεν τις θέσεις τους για τα μεγάλα και μικρότερα προβλήματα της καθημερινότητας, πλην όμως αρκέστηκαν σε ρόλο σχολιαστή. Με κάποιες προτάσεις. Σχέδια ολοκληρωμένα και τολμηρά για την ανασύσταση της οικονομίας, την ανάπλαση της κοινωνίας και της ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος δεν παρουσίασε κανένας. Διότι δεν είχε. Και ο καθένας έδωσε την εντύπωση ότι απλώς αναζητεί έναν κάποιο ρόλο στη μετα-μητσοτάκη εποχή. Τίποτα περισσότερο.
Μα δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Βουλιάζει κι έτσι όπως είναι τώρα.
Όλοι τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκθειάζουν την περίοδο που το κόμμα τους κρατούσε τα ηνία της χώρας πότε υπό τον Α. Παπανδρέου και πότε υπό τον Κ. Σημίτη. Οτι και οι δυο –ανεξαρτήτως προθέσεων– έθρεψαν με το παραπάνω το τέρας του χρέους, με αποτέλεσμα να έχουν μεγάλο μερτικό ευθύνης στην πορεία προς τη χρεοκοπία, δεν ομολογήθηκε από κανέναν. Ακόμα και ο Γ. Παπανδρέου έχει πάρει συγχωροχάρτι με το σκεπτικό ότι φταίνε οι άλλοι, δηλαδή ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος προηγήθηκε της κυβέρνησης του γιου της Μαργαρίτας. Με τις δικές του ευθύνες.
Το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε και εξακολουθεί να εκτίει τη βαριά ποινή του, επειδή, εκτός των άλλων, κατά την κρίσιμη συγκυρία της διεθνούς ύφεσης, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000, έθεσε τη χώρα στο έλεος του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων τραπεζιτών. Η οποία και εξακολουθεί να δοκιμάζεται στη σισύφειο αγωνία του σούπερ μάρκετ, των καυσίμων και τόσων άλλων.
Θα περίμενε κανείς το κόμμα αυτό να έχει ήδη ανασυγκροτηθεί. Ποσώς. Ένας μηχανισμός είναι που έχει απομείνει με μικρή πια επιρροή στην κοινωνία.
Δεν έχει λόγο αλλά δεν έχει και οικονομική αυτοτέλεια. Χρωστάει και χρωστάει πολλά. Ηδη το χρέος του προς τις τράπεζες, σύμφωνα με τον δικό του ισολογισμό, ξεπερνάει τα 445 εκατ. ευρώ (με πρώτη τη Ν.Δ., η οποία οφείλει 475,5 εκατ.).
Ποιος περιμένει, λοιπόν, ότι θα ηγηθεί του αγώνα για την ανακούφιση της κοινωνίας από την τοκογλυφία των τραπεζών, οι οποίες ακόμα και τον νόμο Κατσέλη αγνοούν και φορτώνουν τον κόσμο με υπέρογκα επιτόκια; Κόμμα «πιασμένο» είναι κόμμα σε αδυναμία.
Την ίδια ώρα έχει ξεκινήσει –βουβά προς το παρόν– μια ίσως περισσότερο ενδιαφέρουσα κούρσα διαδοχής, αυτή στη Ν.Δ. Και εξηγούμαι: μοιάζει σπουδαιότερη, επειδή είναι και μεγαλύτερο και κυβερνών κόμμα, το οποίο μάλιστα δεν δείχνει να απειλείται ούτε από τον δεύτερο ούτε από τον τρίτο. Όσο χαμηλά και αν έχει πέσει. Τους «έχει ρίξει γύρο», όπως λέμε στον στίβο.
Σε αυτή την κούρσα, λένε έμπειροι παρατηρητές, δεν είναι μόνο η νέα σχέση Δεξιάς - Ακροδεξιάς που θα προκύψει με τις όποιες επιπτώσεις θα έχει για το πολιτικό σύστημα. Παίζεται να επιλεγεί για ένας από τους βασικούς υποψήφιους κεντροδεξιό στέλεχος, το οποίο θα έχει καλή επικοινωνία με τον κοινωνικό χώρο της Αριστεράς. Και τούτο επειδή από Ακροδεξιά έχει φρακάρει το σύστημα. Στα αριστερά πάσχει. Έτσι λένε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου