gerontakos

«Έχω πει μερικές φορές στον εαυτό μου ότι αν υπήρχε μία μόνο πινακίδα στην είσοδο κάθε εκκλησίας που να απαγόρευε την είσοδο σε οποιονδήποτε με εισόδημα πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό , θα γινόμουν αμέσως χριστιανή» . Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια (1909-1943)

Σάββατο, Μαρτίου 23, 2024

Edouard Vuillard : αναλλοίωτη η γοητεία της καθημερινότητας μιας άλλης εποχής

Ένας συνεσταλμένος εργένης, που ζούσε με τη μητέρα του μέχρι το θάνατό της το 1928 στα 60 της χρόνια, και άφησε πίσω του μικρούς πίνακες οι οποίοι με τη λεπτότητα και τη δεξιοτεχνία τους, του εξασφάλισαν μια φήμη πολύ μεγαλύτερη από τις διαστάσεις τους.
Ο Εντουάρ Βιγιάρ (γαλλικά: Jean-Édouard Vuillard, 1868-1940) ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης και σκηνογράφος που συνδέθηκε με τη μεταϊμπρεσιονιστική, avant garde καλλιτεχνική ομάδα Ναμπί.
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1868 στο Κυϊζώ (Cuiseaux) της Βουργουνδίας και σπούδασε στο Παρίσι όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα και πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του. Το 1887 έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Αργότερα, λόγω της αντίθεσης που έτρεφε προς τον ακαδημαϊσμό στράφηκε προς τον μεταϊμπρεσιονισμό και την καλλιτεχνική ομάδα Ναμπί. Συμμετείχε στις εκθέσεις της ομάδας ενώ εργάστηκε ως σκηνογράφος και ως καθηγητής στην Ακαδημία Ρανσόν. Πέθανε στις 21 Ιουνίου 1940 στο La Baule-Escoublac της βορειοδυτικής Γαλλίας.
Το έργο του Βιγιάρ μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα θεωρείται πως διεύρυνε τους ορίζοντες της ζωγραφικής και πως υπήρξε ο πρόδρομος του μοντερνισμού που παρουσιάστηκε τα επόμενα χρόνια. Μέχρι τη δεκαετία του 1900 τα έργα του είχαν ως κύρια θεματολογία τους εσωτερικούς χώρους ενώ στη συνέχεια ακολούθησε μέχρι και το τέλος της ζωής του μια μακρά περίοδος κατά την οποία ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με το πορτρέτο και την τοπιογραφία. Οι δημιουργίες του Βιγιάρ που απεικονίζουν εσωτερικούς χώρους διακρίνονται για τους χαμηλούς τόνους και την επιδέξια ανάμειξη των χρωμάτων.
Υπάρχει κάτι από Προυστ στα εσωτερικά αυτά, το αίσθημα του σταματημένου χρόνου, του αποκλεισμού από τον έξω κόσμο, της εσώστρεφης ζωής. Το ίδιο είναι και τα πρόσωπά του που δεν ξεχωρίζουν από την ταπετσαρία του τοίχου.
Θα μπορούσε να αποκληθεί ο δεξιοτέχνης των πνιχτών φωνών και των ανείπωτων αισθημάτων, των αβυσσαλέων μυστικών που κρύβουν οι Παριζιάνοι, όταν είναι μόνοι τους ή μόνοι με παρέα, μέσα στα διαμερίσματά τους.

O Βιγιάρ ήταν γοητευτικός ζωγράφος. Για την ακρίβεια, η γοητεία του έγκειται στη θερμή οικειότητα των εσωτερικών χώρων που ζωγράφισε στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ού αιώνα. Αυτή η οικειότητα, αργότερα, στη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα, έγινε μανιέρα που με τα μεγάλα πορτρέτα των αστών της εποχής, τα όχι ανέπαφα από τον συρμό και τη μόδα, έτεινε να καταπέσει στη διακοσμητικότητα.[..............................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ