Τα καυδιανά δίκρανα του ΣΥΡΙΖΑ
Στήλη: Η ΠΡΗΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΕΥΤΗ
Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1938 ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου για να υποδεχτεί τον Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος επέστρεφε από τη Γερμανία, όπου έπειτα από μέρες συνομιλιών είχε υπογράψει με τους ναζί -αλλά και τη Γαλλία και την Ιταλία- τη Συμφωνία του Μονάχου. Στο πλαίσιο της πολιτικής κατευνασμού που υπερασπιζόταν ο Τσάμπερλεν, η Συμφωνία προέβλεπε την προσάρτηση ενός τμήματος της Τσεχοσλοβακίας από τους ναζί με αντάλλαγμα την εγγύηση ακεραιότητας της υπόλοιπης χώρας.
Όταν κατέβηκε από το αεροπλάνο, ο Βρετανός πρωθυπουργός αποθεώθηκε από το συγκεντρωμένο πλήθος. Κουνώντας ένα χαρτί στο οποίο αναγράφονταν οι όροι της συμφωνίας, ο Τσάμπερλεν έκανε λόγο για την «ειρήνη της εποχής μας», την οποία είχε μόλις διασφαλίσει, ενώ από κάτω το πλήθος αλάλαζε ενθουσιασμένο.
Δεν είναι να θυμώνει κανείς μ’ αυτούς τους δύσμοιρους που αποθέωναν τον Τσάμπερλεν. Κανένας ανάμεσά τους δεν σκεφτόταν ότι ενθουσιαζόταν με κάτι που θα κόστιζε στην ανθρωπότητα 62.000.000 ζωές και ένα Ολοκαύτωμα. Κι αν κανείς ήταν σε θέση να το σκεφτεί, η σκέψη του διαλύθηκε μέσα στο πλήθος. Γιατί, ενίοτε, αυτή είναι μια ιδιότητα του πλήθους: αναγκασμένο να προσφύγει στο ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, δυσκολεύεται να συνθέσει και, αντί γι’ αυτό, απλοποιεί και γενικεύει. Θέλει μια γρήγορη λύτρωση, μια εύκολη λύση που να το βοηθά να κόψει δρόμο χωρίς να περάσει μέσα από τις δύσβατες οδούς που επιβάλλει η πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος μόνος του δύσκολα θα μπορούσε να επαναπαυτεί σε τέτοιες αφελείς αξιώσεις, θα συνυπολόγιζε τις συνέπειες της διάψευσης. Ένα πλήθος όμως μπορεί να ξεπεράσει αυτούς τους εύλογους φόβους και να ονειρευτεί ότι όλα μπορούν να λυθούν μαγικά, χωρίς συγκρούσεις.
Έτσι, όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είπε μία από τις πιο διάσημες -πλέον- ρήσεις της ζωής του, ελάχιστοι του έδωσαν σημασία. Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η νίκη των συμμάχων για να αξιολογηθεί η σημασία της. Είπε τότε: «Η Μεγάλη Βρετανία είχε να επιλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και στην ταπείνωση. Επέλεξε την ταπείνωση. Και τώρα θα πρέπει να ετοιμαστεί και για τον πόλεμο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια συντριπτική ήττα τον Μάιο και μια ακόμα μεγαλύτερη τον Ιούνιο. Τέτοιες ήττες καθιστούν υποχρεωτική την ενδοσκόπηση, την ενδελεχή αναζήτηση μιας πολιτικής φυσιογνωμίας, η οποία να απαντά σε βασικά κοινωνικά προβλήματα και να δημιουργεί προϋποθέσεις για κοινωνική συσπείρωση γύρω από ένα σχέδιο και προοπτικά πολιτική ηγεμονία.
Όλα αυτά θα ήταν -ή θα είναι αν και όποτε γίνουν- επίπονα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να διαβεί τα "καυδιανά του δίκρανα". Δεν είναι κακό. Οι Ρωμαίοι, που υπέστησαν πρώτοι αυτόν τον εξευτελισμό, κατέκτησαν τελικά με τα πολλά το Καύδιο και έσβησαν την ντροπή.
Είναι όμως σαφές ότι για ένα πολύ μεγάλο μέρος των στελεχών ή των οπαδών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αυτό είναι ένα απευκταίο σενάριο. Θέλουν, συγκροτημένοι σε πλήθος, να πειστούν και να πείσουν ότι υπάρχουν απλές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Ότι η εκλογική συντριβή υπήρξε αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας ή και μιας προδοσίας. Και μπορεί να αντιστραφεί αν απλώς και μόνο όλοι μαζί το ευχηθούμε δυνατά, αν συνεχίσουμε να αποστρεφόμαστε τις συνθέσεις και τις αναλύσεις και επαναλαμβάνουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση πόσο κακά είναι το σύστημα, τα ΜΜΕ, οι δικαστές. Είναι; Πιθανότατα. Αλλά μόλις πέτυχαν έναν συντριπτικό θρίαμβο εναντίον όσων το υποστηρίζαμε και κάποια άλλη στρατηγική πρέπει να υπάρξει για να αλλάξει αυτός ο συσχετισμός.
Το να έχεις στρατηγική, αντί να προσπαθείς να κερδίσεις με τακτικισμούς, δεν είναι «αριστερή ιδεοληψία». Είναι πολιτική. Ο Τσόρτσιλ δεν ήταν ιδεοληπτικός αριστερός όταν υποστήριζε ότι δεν μπορείς να ξορκίσεις τον κίνδυνο χωρίς να αναμετρηθείς με αυτόν, χωρίς δηλαδή να συγκροτήσεις μια εναλλακτική, ένα διαφορετικό σχέδιο, συμπαγές και αξιόμαχο. Αν δεν γίνεις κάτι διαφορετικό, έστω και αδύναμο στην αρχή, από τον αντίπαλό σου, απλώς θα τον βλέπεις πάντα να σε υποσκελίζει. Μέχρι που κάποτε δεν θα τον βλέπεις καν. Κάποιοι φοβούνται πως αυτό μπορεί να σημαίνει συρρίκνωση. Αυτή είναι μια στατική ιδέα, όχι μια πολιτική σκέψη.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να επιλέξει ανάμεσα στη συρρίκνωση και στην ταπείνωση. Αν επιλέξει την ταπείνωση, θα πρέπει να ετοιμάζεται και για τη συρρίκνωση.
___________________
*Τα Καυδιανά δίκρανα είναι μια στενωπός στη Σαμνίτιδα, στην Ιταλία, ανάμεσα στις απόκρημνες πλαγιές δυο ορέων της οροσειράς των σαμνιτικών Απεννίνων, κοντά στην πόλη Καύδιον. Πρόκειται για το όρος Βέτσιο (Veccio) ύψους 870 μέτρων προς νότον και για το όρος Σαουκόλι (Sauccoli) ύψους 708 μέτρων προς βορράν εκεί που σήμερα βρίσκεται το χωριό Αρπάγια (Arpaja). Από κει περνούσε η Αππία Οδός.
Εκεί το 321 π.Χ. κατά τον Δεύτερο Σαμνιτικό Πόλεμο ο ρωμαϊκός στρατός ηττήθηκε κατά κράτος από τους Σαμνίτες, των οποίων ο στρατηγός Πόντιος Ερέννιος ανάγκασε τους νικημένους Ρωμαίους να περάσουν κάτω από έναν ταπεινωτικό ζυγό. Τον ζυγό αυτό σχημάτισαν τρία δόρατα σε σχήμα δικράνου, τα δύο μπηγμένα κάθετα στο έδαφος και το τρίτο πάνω τους σε σχήμα Π.
Πηγή: el.wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου