Ο Κοκκινογένης (1950): Αριστούργημα!

 19ος αιώνας. Ο υπερόπτης και περήφανος Δρ Νομπόρου Γιασουμότο μόλις αποφοίτησε κι αναγκάζεται να εργαστεί σε μια μη-κερδοσκοπική κλινική, υπό τον Δρ Νιίμπε. Ο Δρ Νιίμπε, γνωστός κι ως "κοκκινογένης", εφαρμόζει μια μοναστική ζωή στους υπαλλήλους του, κάτι που θα επηρεάσει τον Νομπούρο. Θα μάθει την αληθινή αξία τού να είσαι γιατρός και πως οι ασθενείς είναι άνθρωποι με δικά τους προσωπικά προβλήματα.

Ο Κοκκινογένης - Βικιπαίδεια

Akahige (Ο Κοκκινογένης) 1965

Σκηνοθεσία Akira Kurosawa

Παίζουν Toshiro Mifune, Yuzo Kayama

 

 

 Δημοσιεύτηκε 19th June 2013 από τον χρήστη Νίκο Παππά

 

Ο Akira Kurosawa μεγαλουργεί συνθέτοντας μια ολοκληρωμένη ταινία με το κατάλληλο ιστορικό υπόβαθρο, εξαιρετικά δομημένη ροή με περίτεχνες κινηματογραφικές τεχνικές κι έναν αργό, τελετουργικό ρυθμό για να κάνει ένα διαχρονικό ανθρωπιστικό σχόλιο για τη σχέση αμοιβαίας ηθικής μεταξύ ατόμων στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συνόλου. Το πάθος του είναι προφανές σε όλη τη διάρκεια της ταινίας κι οι προθέσεις του να δημιουργήσει ένα υπερβατικό φιλμ που να μοιάζει απλό, διακριτικό και σχεδόν ταπεινό πραγματοποιούνται με το παραπάνω. Ο Κοκκινογένης εκτυλίσσεται αργά, σαν ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι (τον οποίο δήλωσε πως σκεφτόταν συχνά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων) και συχνά πλησιάζει τη μεγαλοπρέπεια και τη συνθετική ιδιοφυία του Μπετόβεν (την Ενάτη Συμφωνία του οποίου φρόντισε να ακούσουν οι συντελεστές των πρώτων γυρισμάτων για να τους κατατοπίσει σχετικά με το κλίμα που επιθυμούσε). Οι όμορφες εικόνες εναλλάσσονται με σκηνές έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Όμως, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να περάσει το μήνυμα ότι η αλληλεγγύη διδάσκεται, αλλά χρειάζεται χρόνο.

Ένα από τα βασικότερα μηνύματα είναι ότι τα περισσότερα προβλήματα ο άνθρωπος τα δημιουργεί από μόνος του. Η αρρώστια είναι μια ψυχολογική κατάσταση και μικρή σχέση έχει με εξωτερικούς παράγοντες. Ο νεαρός πρωταγωνιστής περνά πολλές δοκιμασίες και σοκαριστικές εμπειρίες που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης του. Γίνεται ευγνώμων και χαίρεται πρωτίστως να βοηθά γιατί έτσι ξεφεύγει από τον εαυτό του. Η ταινία μας λέει ότι βοηθάμε καλύτερα τον εαυτό μας όταν βοηθάμε εκείνους που έχουν την ανάγκη μας πρώτα. Η εγωιστική προσήλωση του καθενός στις ατομικές του σκέψεις και μόνο μπορεί να επιφέρει σειρά αδιέξοδων συνειρμών και να τον οδηγήσει στην αρρώστια. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μια διαφορετική ενασχόληση που μας χαλαρώνει. Η συμπαράσταση στο συνάνθρωπο ίσως είναι η μία και μοναδική που μπορεί να επιφέρει το ίδιο αποτέλεσμα σε όλους.

Δημοσιεύτηκε 19th June 2013 από τον χρήστη Νίκος Παππάς(blogger.com)