Λούσιαν Φρόιντ
Πηγή:trenfo.com
gigatos | 30 Δεκεμβρίου, 2021
Ο Lucian Freud, που γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1922 στο Βερολίνο και πέθανε στις 20 Ιουλίου 2011 στο Λονδίνο, ήταν Βρετανός παραστατικός ζωγράφος και χαράκτης γερμανικής καταγωγής.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους παραστατικούς ζωγράφους του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, ο “Ingres του υπαρξισμού”, όπως λέει ο ιστορικός τέχνης Herbert Read.
Είναι ιδιαίτερα γνωστός επειδή ζωγράφισε το πορτρέτο της βασίλισσας Ελισάβετ Β” για το Χρυσό Ιωβηλαίο της το 2001, ένας πίνακας που προκάλεσε αντιδράσεις στη Μεγάλη Βρετανία.
Ο Λούσιαν γεννήθηκε στο Βερολίνο, εγγονός του γιατρού και θεμελιωτή της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ και της συζύγου του Μάρθας Μπερνέζ. Ο πατέρας του, ο αρχιτέκτονας Ernst L. Freud (en) (1892-1970), ήταν ο μικρότερος γιος του Sigmund Freud. Το 1933, για να αποφύγει τον αντισημιτισμό των Ναζί, ο Ερνστ Φρόιντ πήρε την οικογένειά του στο Λονδίνο: τη σύζυγό του Lucie Brasch και τους γιους του Lucian, Stephen (1921-2015) και Clement (1924-2009). Το 1938, μετά το Anschluss, ο Σίγκμουντ Φρόιντ προσχώρησε σε αυτούς.
Μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του, ο Lucian μπήκε στο Central School of Arts and Crafts του Λονδίνου το 1938-1939. Από το 1939 έως το 1941, σπούδασε με τον Cedric Morris στην East Anglian School of Painting and Drawing στο Dedham. Στη συνέχεια κατατάχθηκε στο Εμπορικό Ναυτικό και αποστρατεύτηκε μετά από τρεις μήνες στη θάλασσα. Από το 1942 έως το 1943 σπούδασε με μερική απασχόληση στο Goldsmith”s College του Λονδίνου.
Το 1943 εικονογράφησε τα ποιήματα του Nicholas Moore. Εκθέτει για πρώτη φορά στην γκαλερί Lefèvre στο Λονδίνο το 1944. Η ζωγραφική του ήταν επηρεασμένη από τον υπερρεαλισμό, όπως φαίνεται στον αινιγματικό πίνακα Το δωμάτιο του ζωγράφου. Ήδη, “ο προσωπικός κόσμος του Φρόιντ αναπαρίσταται: το παράθυρο, το φυτό, το ζώο, όλα τα στοιχεία του έργου του είναι στη θέση τους”.
Το 1946, ο Φρόιντ επισκέφθηκε το Παρίσι και την Ελλάδα. Επέστρεφε τακτικά στο Παρίσι για να επισκεφθεί τον Πικάσο και τον Τζιακομέτι.
Το 1948 παντρεύτηκε την κόρη του γλύπτη Jacob Epstein, Kitty Garman, και απέκτησε δύο κόρες, την Annabel Freud και την ποιήτρια Annie Freud. Χώρισε την Kitty το 1952 και ξαναπαντρεύτηκε το 1953 τη Lady Caroline Blackwood. Το 1952 ζωγράφισε τον πίνακα “Hotel Bedroom” στο δωμάτιο 38 του ξενοδοχείου La Louisiane, στον οποίο εμφανίζεται με τη Lady Caroline Blackwood. Αυτός ο δεύτερος γάμος δεν ήταν πιο ευτυχισμένος και το διαζύγιό τους έλαβε χώρα το 1958. Ζωγράφισε όμορφα πορτρέτα εμπνευσμένα από τις συζύγους του Kitty (Κορίτσι με λευκό σκύλο, 1950-51) και Caroline (Κορίτσι με πράσινο φόρεμα, 1952). Ο Λούσιαν Φρόιντ, ο οποίος δεν εκτιμούσε τους περιορισμούς της οικογενειακής ζωής, έζησε στη συνέχεια ως εργένης, με διαδοχικές συντρόφους από τις οποίες απέκτησε πολλά παιδιά και εγγόνια. Έχουν αναγνωριστεί δεκατέσσερα παιδιά, μεταξύ των οποίων η σχεδιάστρια μόδας Bella Freud (γεν. 1961), η συγγραφέας Esther Freud, η καλλιτέχνης Jane McAdam Freud (en) (γεν. 1958) και ο Noah Woodman, μεταξύ άλλων.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η συνάντησή του με τον Francis Bacon, τον Frank Auerbach, τον Leon Kossoff και τον Michael Andrews σε μια ομάδα με επικεφαλής τον R.B. Kitaj άλλαξε την τεχνική του. Ο Bacon και ο Auerbach τον είχαν πείσει να αφήσει πίσω του το λεπτό, γραμμικό του στυλ και να επιδοθεί σε μεγάλες πινελιές. Η ζωγραφική του γινόταν όλο και πιο πυκνή, σε υποτονικούς τόνους του μπεζ και του γκρι, ενισχυμένους με λευκό. Η ομάδα αυτή έγινε γνωστή ως “Σχολή του Λονδίνου” – μια ομάδα στην οποία αφιερώθηκε μια έκθεση το 1998-1999 στο Musée Maillol. Αυτή η ομάδα των παραστατικών ζωγράφων ήταν μια αντίδραση στην κυρίαρχη μεταπολεμική αφηρημένη ζωγραφική και απαιτούσε μια ρεαλιστική ζωγραφική που θα ξεπερνούσε τα φαινόμενα και θα αποτύπωνε την αλήθεια των θεμάτων.
Ο Lucian Freud ζωγράφισε την οικογένειά του, τη μητέρα του Lucie και τις κόρες του (Bella και Esther, 1987-1988), τους φίλους του, άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Frank Auerbach και ο Francis Bacon, διάσημους ανθρώπους και αγνώστους, μερικοί ποζάροντας μόνο για ένα έργο, και δημιούργησε έναν μεγάλο αριθμό πορτρέτων του Αυστραλού καλλιτέχνη Leigh Bowery, καθώς και της Henrietta Moraes, μούσας πολλών καλλιτεχνών του Soho. Μια σειρά από τεράστια γυμνά πορτραίτα από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 απεικόνιζε την πολύ ψηλή και καμπυλωτή Sue Tilley, ή αλλιώς “Big Sue”, μερικές από τις οποίες χρησιμοποιούσαν τον τίτλο της δουλειάς της “Benefits Supervisor” στον τίτλο του πίνακα. Το μνημειώδες έργο Benefits Supervisor Sleeping, 1995, πωλήθηκε για 33,6 εκατομμύρια δολάρια στον οίκο Christie”s στη Νέα Υόρκη το 2008, σπάζοντας το ρεκόρ πωλήσεων για έναν εν ζωή καλλιτέχνη.
Ζωγραφίζει μπροστά σε ζωντανά μοντέλα μέσα στο ατελιέ του. Οι απόψεις του Λονδίνου ή του κήπου του ζωγραφίζονται από την άγκυρα του στούντιο. Δούλευε όλη μέρα και οι συνεδρίες πόζας που έκανε στα μοντέλα του ήταν ατελείωτες. Ο πίνακάς του “Μετά τον Σεζάν”, που διακρίνεται για το ασυνήθιστο σχήμα του, αγοράστηκε από την Εθνική Πινακοθήκη της Αυστραλίας έναντι 7,4 εκατομμυρίων δολαρίων. Το πάνω αριστερό τμήμα αυτού του πίνακα έχει “εμβολιαστεί” πάνω στο κύριο τμήμα που βρίσκεται παρακάτω, και η προσεκτικότερη εξέταση αποκαλύπτει μια οριζόντια γραμμή όπου αυτά τα δύο τμήματα έχουν ενωθεί.
Στο τέλος της ζωής του, τα γυμνά πορτραίτα κυριαρχούν στη ζωγραφική του, αποκαλύπτοντας την ωμή οικειότητα των μοντέλων του, της Leigh Bowery, της Sue Tilley ή του πιστού βοηθού του David Dawson (Sunny Morning-Eight Legs, 1997). Αλλά ακόμη και τα ντυμένα μοντέλα αποκαλύπτουν στον θεατή τη γύμνια τους, την αλήθεια της ύπαρξης που διαπερνά όλα τα φαινόμενα. “Όταν ζωγραφίζω ρούχα, στην πραγματικότητα ζωγραφίζω γυμνούς ανθρώπους καλυμμένους με ρούχα”, εξηγεί. Το πορτραίτο του φίλου και συνοδοιπόρου του στην ιππασία Andrew Parker Bowles, του οποίου η υπέροχη στολή με τα πολλά μετάλλια είναι μισάνοιχτη και δείχνει τη θλίψη μιας εσωτερικής κόπωσης, είναι ένα καλό παράδειγμα (The Brigadier, 2003-4). Στις αυτοπροσωπογραφίες του, εξετάζει το πρόσωπό του καθώς και το πρόσωπο των άλλων, χωρίς καλοπροαίρετη διάθεση. Οι επικριτές βλέπουν στο έργο του μια εμμονική αναζήτηση να διερευνήσει την ανθρώπινη φύση μέσα από τη σάρκα. Τα μεγάλα, προκλητικά και ασυμβίβαστα γυμνά του της δεκαετίας του 1990, που απεικονίζονται σε μεγάλων διαστάσεων καμβάδες, σηματοδοτούν την κορύφωση του έργου του.
Ο Lucian Freud ήταν μανιώδης δρομέας αλόγων και σκύλων και αμετανόητος τζογαδόρος. Ένας από τους μεγάλους συλλέκτες του, ο Alfie McLean, ήταν ένας στοιχηματζής από τη Βόρεια Ιρλανδία που του επέτρεψε να πληρώσει τα χρέη του από τα τυχερά παιχνίδια με πίνακες. Αλλά με την πάροδο των δεκαετιών, ο ζωγράφος του χρωστούσε τόσα πολλά χρήματα που τα πορτρέτα δεν ήταν πλέον αρκετά για να του ξεπληρώσει αυτά που του χρωστούσε. Όταν, το 1992, ο Αμερικανός έμπορος William Acquavella θέλησε να εκπροσωπήσει τον ζωγράφο, έπρεπε πρώτα να πληρώσει στον Alfie McLean το υπόλοιπο των οφειλών του από τα τυχερά παιχνίδια που ανέρχονταν σε 2,7 εκατομμύρια λίρες. Όταν ο Alfie McLean πέθανε το 2006, είχε στην κατοχή του 23 έργα αξίας που εκτιμάται τότε σε 100 εκατομμύρια λίρες. Ο Φρόιντ ζωγράφισε αρκετά πορτρέτα του bookmaker, μεταξύ των οποίων και το “The Big Man (1976-1977)”.
Ο Λούσιαν Φρόιντ πέθανε τη νύχτα της 20ής προς 21η Ιουλίου 2011 στο σπίτι του στο Λονδίνο. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Highgate. Αν και είχε γίνει πολύ πλούσιος, ο καλλιτέχνης ζούσε απλά, σε ένα σπίτι με κήπο στην περιοχή Notting Hill, όπου είχε εγκαταστήσει τα στούντιό του στον επάνω όροφο.
Το ταλέντο του Φρόιντ αναγνωρίστηκε τη δεκαετία 1970-1980 με την αναδρομική έκθεση του έργου του το 1974 στη Hayward Gallery του Λονδίνου, ενώ το 1982 ακολούθησε η έκδοση της πρώτης μονογραφίας για το έργο του από τον Lawrence Gowing. Η πρώτη μεγάλη περιοδεύουσα έκθεση του έργου του πραγματοποιήθηκε το 1987-1988 (Ουάσιγκτον, Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο). Μετά την έκθεση του London School, ακολούθησαν η έκθεση της Tate Britain, η έκθεση του Ιδρύματος La Caixa Barcelona Foundation και η έκθεση του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Λος Άντζελες το 2002. Το 2005 πραγματοποιήθηκε στη Βενετία μια σημαντική αναδρομική έκθεση του έργου του. Το 2010 – ο Λούσιαν Φρόιντ είναι 88 ετών – παρουσιάζεται στο Παρίσι, στο Centre national d”art et de culture Georges-Pompidou, η έκθεση “Lucian Freud – L”Atelier”, περισσότερα από είκοσι χρόνια μετά την πρώτη αναδρομική έκθεση που του αφιέρωσε το Κέντρο, το 1987.
Το έργο του Lucian Freud χωρίζεται σε διάφορες περιόδους: μια πρώτη περίοδος με υπερρεαλιστικές συνθέσεις- στη συνέχεια μια ρεαλιστική περίοδος γνωστή ως “νεορομαντική”, όπου τα πορτρέτα εμφανίζονται σε μια ελαφριά υφή- τέλος η ώριμη περίοδος, η οποία έκανε γνωστή τη φήμη του καλλιτέχνη.
Ζωγραφισμένα με πυκνή υφή, σε καφέ, γκρίζους και λευκούς τόνους, τα πορτρέτα συχνά φαίνονται σαν να τα βλέπει κανείς με μια ιδιαίτερη οξύτητα που δεν θέλει να κρύψει καμία λεπτομέρεια, ιδίως του προσώπου, του μοντέλου που εξετάζει. Ζωγραφίζονται επί τόπου και επαναλαμβάνονται πολλές φορές.
Τα γυμνά μοντέλα εμφανίζονται σε ερημικά στούντιο -στην πραγματικότητα στο άδειο διαμέρισμα όπου εργάζεται ο ζωγράφος- πάνω σε κρεβάτια ή σπασμένους καναπέδες σε ασυνήθιστες πόζες και ωμές στάσεις. Καμία λεπτομέρεια δεν κρύβεται. Ο φωτισμός της σκηνής είναι συχνά ηλεκτρικός και υπάρχουν “λευκά χτυπήματα” στη σάρκα των ζωγραφισμένων μοντέλων που ενισχύουν την αίσθηση του τεχνητού φωτισμού. Ο Φρόυντ μιλάει για μια “ιδιαίτερη παραμόρφωση” που επιτυγχάνει μέσω του τρόπου εργασίας και παρατήρησης.
Πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι, για τους επικριτές του, το ιδιαίτερο ύφος του Φρόιντ είναι σοκαριστικό λόγω της καρικατουρίστικης, σχεδόν νοσηρής όψης ορισμένων έργων του.
Ο Φρόιντ ήταν επίσης ζωγράφος και χαράκτης. Δημιούργησε ένα μεγάλο σύνολο ασπρόμαυρων χαλκογραφιών που υιοθετούν και επανερμηνεύουν τα θέματα της ζωγραφικής του.
Ο Λούσιαν Φρόιντ δούλευε σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του πάνω σε έναν πίνακα με τίτλο “Πορτρέτο του κυνηγόσκυλου”. Αυτός ο πίνακας παρέμεινε ημιτελής. Πρόκειται για ένα πορτρέτο του φίλου του David Dawson, ο οποίος ήταν επίσης βοηθός του.
Διαβάστε επίσης, ιστορία – Τείχος του Βερολίνου
Η άποψη του Hector Obalk
Ο κριτικός τέχνης Hector Obalk αφιέρωσε ένα επεισόδιο της εκπομπής του Grand”Art, που μεταδόθηκε στο Arte τον Μάρτιο του 2009, στον Lucian Freud. Μας ταξιδεύει στον κόσμο του καλλιτέχνη από τα πρώτα του βήματα μέχρι το πρόσφατο έργο του, κυρίως μέσα από μια σειρά αυτοπροσωπογραφιών που κυμαίνονται από τους πίνακες του 1940 μέχρι αυτόν του 2005. Ο Hector Obalk θεωρεί ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να περιγράψει την εξέλιξη της τεχνικής του Φρόιντ. Βλέπει επίσης σε αυτά, με τη σειρά του, την αναπαράσταση ενός αλαζονικού ζωγράφου, με αυτοπεποίθηση, ψευδώς ανήσυχο, που τελικά αναλαμβάνει τη γύμνια του και τα σημάδια του γήρατος. Η τελευταία αυτοπροσωπογραφία του τον δείχνει γυμνό, με τα πόδια του σε ανοιχτά παπούτσια, να κρατά την παλέτα του στο αριστερό του χέρι και το μαχαίρι ζωγραφικής στο δεξί, στο κενό του εργαστηρίου του, “το οποίο δεν ήθελε ποτέ να τακτοποιήσει”, λέει ο κριτικός.
Τα πορτρέτα του αφορούν “απλούς” ανθρώπους, ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στον ζωγράφο. Μερικές φορές σχηματίζουν μια σειρά, όπως εκείνες του Ιρλανδού βιομήχανου, του σκύλου του και του γιου του, εκείνες της κόρης του ή του βοηθού του David Dawson. Αποδίδοντας όσο το δυνατόν πιο πιστά ορισμένα στοιχεία του φωτός και υπερβάλλοντας άλλα χαρακτηριστικά, ο Λούσιαν Φρόιντ μπόρεσε να αποδώσει τον χαρακτήρα των χαρακτήρων του.
Τα μη κινούμενα θέματά του τείνουν να ενσωματώνονται ως στοιχεία του πορτρέτου, είτε πρόκειται για λεπτομέρειες (κουρδιστήρι ρολογιού ή ζώνη για τον βιομήχανο, γραβάτα του γιου του βιομήχανου που αποδίδεται στις αντανακλάσεις του δωματίου) είτε για πιο σημαντικά (ακαταστασία στην καρέκλα δίπλα στον βοηθό του). Ωστόσο, μερικά έργα επικεντρώνονται αποκλειστικά σε διακοσμητικά στοιχεία, όπως δύο αναπαραστάσεις του νιπτήρα στο εργαστήριό του.
Από τεχνικής άποψης, ο Hector Obalk παρατήρησε στην αρχή της δουλειάς του μια προσκόλληση στις αντανακλάσεις στα μάτια, ορισμένες υπερβολές που αγγίζουν σχεδόν τα όρια της καρικατούρας και, πάντα, μια εμμονική αναζήτηση για την απόδοση του φωτός. Στα μεταγενέστερα χρόνια του, ο Φρόιντ δεν σχεδίαζε καθόλου, αλλά εφάρμοζε τις χρωματιστές πινελιές των τόνων του δέρματος, σχεδιάζοντας έτσι πρόσωπα που μερικές φορές καλύπτονταν από ένα παχύ στρώμα χρώματος. Για τον Ομπαλκ, ωστόσο, αυτό δεν ήταν πάντα επιτυχές…
Ο τελευταίος σημειώνει τρεις αλλαγές στην τεχνική ζωγραφικής του Φρόιντ. Πρώτον, μια αλλαγή εργαλείου, ένα πιο σκληρό πινέλο. Δεύτερον, πέρασε σε ένα λευκό που περιείχε περισσότερο οξείδιο του μολύβδου, το οποίο του επέτρεψε να αποδώσει ακόμη καλύτερα τις φωτεινές αντιθέσεις. Τελικά, αφού κατέκτησε την τεχνική του, μια ολική επανεξέταση της τεχνικής του τον οδήγησε να εγκαταλείψει, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το σχέδιο των μορφών για την εφαρμογή πινελιών χρώματος, μια επανεξέταση που μόνο ο Τιτσιάνος ήταν σε θέση να κάνει προηγουμένως, ένα ρίσκο που κατέστη δυνατό λόγω της μεγάλης τεχνικής δεξιοτεχνίας, αλλά και της σεβάσμιας ηλικίας που είχαν φτάσει οι δύο ζωγράφοι.
” Νομίζω ότι το σπουδαίο πορτρέτο έχει να κάνει με τον τρόπο προσέγγισής του. {…} Πιστεύω λοιπόν ότι το πορτρέτο είναι μια στάση ζωής. “
– Lucian Freud
Το πορτρέτο είναι μια στάση. Αυτό που κάνει ένα σπουδαίο πορτρέτο είναι ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζεται, ο τρόπος που στήνεται. Ο Lucian Freud μίλησε για παρορμήσεις όταν επέλεγε τα μοντέλα του. Αυτές οι παρορμήσεις – ή οι οργισμένες επιθυμίες, σύμφωνα με τη μετάφραση – είναι μια πρώτη ένδειξη της στενής σχέσης που τον συνδέει με τις εικόνες του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανέκαθεν αναφερόταν στο έργο του ως αυτοβιογραφικό. “Τα πάντα είναι αυτοβιογραφικά”, έγραψε ο Martin Gayford για τον Φρόυντ στην έκδοση των σημειωματάριων του. Στην εισαγωγή του βιβλίου της Sarah Howgate εξηγείται ότι το Arts Council of England κληροδότησε στην National Portrait Gallery “αυτό το συναρπαστικό υλικό περιλαμβάνει 47 τετράδια σκίτσων (…) και 35 επιστολές”. Θεωρούσε σημαντικό να συμπεριλάβει τα γράμματα ως μέρος της καλλιτεχνικής της πρακτικής. Ακριβώς όπως πολλά από τα σημειωματάρια και τα σχέδιά της είναι γεμάτα με γραπτά, σημειώματα, αριθμούς κινητών τηλεφώνων, ραντεβού και σκίτσα ερωτικών επιστολών, η σύνδεση μεταξύ ζωής και τέχνης είναι αδιαχώριστη.
Οι πίνακες που δημιούργησε είναι αναπαραστάσεις των πιο κοντινών του προσώπων. Από τους φίλους του μέχρι τα παιδιά του, τις συζύγους του, τον βοηθό του, το whippet του. Παρόλο που ο Φρόιντ αρνείται κατηγορηματικά να αφήσει τα συναισθήματά του να φανούν στους πίνακές του, δεν μπορεί κανείς να παραμείνει εντελώς ουδέτερος μπροστά στην ακρίβεια και την αλήθεια των ανθρώπων που απεικονίζονται. Όλα φαίνονται, οι μύες που τεντώνονται από τη στάση, το λίπος και τα εξογκώματα, η δομή των οστών. Η ακρίβεια της απεικόνισης δείχνει την ακριβή παρατήρηση των ζωγραφικών αντικειμένων, τη μεγάλη προσοχή που δίνει στην αναπαράσταση των αγαπημένων του προσώπων και την πιστότητα της λεπτομέρειας.
Το μέρος είναι κλειστό, πάντα το ίδιο: το εργαστήριο του ζωγράφου. Ένας προσωπικός, άδειος χώρος, όπου όλα τα υπάρχοντα έχουν μόνο έναν σκοπό, να εξυπηρετήσουν τη ζωγραφική του. Καναπέδες, καναπέδες, σεντόνια και κουρέλια, στρώματα, ένας νεροχύτης, μερικά φυτά και τίποτα άλλο. Οι τοίχοι είναι άδειοι, καλυμμένοι με χρώμα, το ίχνος μιας γρήγορης χειρονομίας για να αφαιρέσει το ζωγραφικό υλικό που υπάρχει στα πινέλα του.
Ο Sebastian Smee στο Beholding the animal θα χρησιμοποιήσει τον όρο “γυμνό πορτρέτο”, αντιπαραβάλλοντάς τον με την παραδοσιακή λέξη “γυμνό”. Ο Ρόμπερτ Χιουζ θα συνεχίσει σε αυτή τη λογική προσθέτοντας “διατηρώντας έντονα τον σεβασμό”.
Η γύμνια παίζει έναν ακριβή ρόλο στο έργο του Φρόιντ και φτάνει ακριβώς εκεί που σταματά η οικειότητα, στο επίπεδο της παραγόμενης εικόνας. Εξυπηρετεί τον σκοπό του στο βιολογικό επίπεδο των πραγμάτων: με τον ίδιο τρόπο που ζωγραφίζει ζώα και φυτά, το γυμνό ανθρώπινο σώμα θεωρείται ως ένα θηρίο σε κατάσταση ηρεμίας. Κανένα συναίσθημα δεν παρουσιάζεται ή δεν πρέπει να είναι παρόν την ώρα της ζωγραφικής, με κίνδυνο να μείνει ημιτελής, όπως συνέβη το 1977 με το Τελευταίο πορτρέτο του, ένα λάδι σε καμβά που παρέμεινε ημιτελές, αλλά παρόλα αυτά εκτέθηκε στο κοινό με τον υποβλητικό τίτλο “Το τελευταίο πορτρέτο”.
Η σειρά των πορτρέτων της μητέρας του θα μπορούσε επίσης να υποδηλώνει κάποια σχέση μεταξύ των δύο ανθρώπων, αλλά ο λόγος γι” αυτό είναι πολύ λιγότερο συναισθηματικός. Το 1970, μετά το θάνατο του πατέρα του Lucian, Ernest, η μητέρα του αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και στη συνέχεια έπεσε σε κατάθλιψη όταν η αδελφή του που περνούσε από το σπίτι του τον επανέφερε στη ζωή. Ο Φρόιντ θα πει: “Είχε χάσει το ενδιαφέρον της για όλα τα πράγματα, ακόμη και για μένα”. Το γεγονός ότι είχε χάσει το ενδιαφέρον της γι” αυτόν την έκανε ιδανικό μοντέλο, και την ζωγράφιζε συνεχώς επί δεκαπέντε χρόνια, πριν πεθάνει.
Για να καταδείξει την άποψή του, ο Φρόιντ πήρε ως πρότυπα τους ανθρώπους που γνώριζε πιο στενά, τα παιδιά του. Έφτιαξε αρκετά πορτρέτα των θυγατέρων του, παιδιών, στη συνέχεια νεαρών ενηλίκων και τέλος εγκύων γυναικών, γυμνών, με τα χέρια και τα πόδια απλωμένα μπροστά στον ζωγράφο. Με αυτόν τον τρόπο διέκοψε κάθε σχέση με τον ερωτισμό που μπορούσε να φανεί στο έργο του και στήριξε τη θεματολογία του στην παρατήρηση του σώματος ως υλικού πράγματος, με τον ίδιο τρόπο όπως και το whippet του. Ο ίδιος είπε: “Αν μου φαινόταν παράξενο να τα ζωγραφίσω, δεν θα το έκανα ποτέ.
Παρά τη δημιουργική διαδικασία που είναι διαποτισμένη από την οικειότητα και τη σύνδεση με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η σκηνή του άδειου εργαστηρίου του, χωρίς κανέναν άλλο εκεί, αφού ακόμη και ο David Dawson, που ήταν βοηθός του για πολλά χρόνια, έπρεπε να φύγει όταν ο Φρόιντ άρχισε να ζωγραφίζει, και στη συνέχεια το γυμνό. Ο Λούσιαν Φρόιντ ήταν εντελώς αδιαπέραστος από τα συναισθήματά του στο έργο του. Ο ίδιος εξήγησε με σαφήνεια για το θέμα αυτό: “Δεν πρόκειται ποτέ για ερωτική κατάσταση, το μοντέλο και εγώ φτιάχνουμε έναν πίνακα, όχι έρωτα”.
Λούσιαν Φρόιντ - Βικιπαίδεια
Ποιος ήταν ο Λούσιαν Φρόιντ; | Andro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου